شعار سال: یکی از وعده‌های رئیس جمهور روحانی، احیای خانه احزاب بود که با همکاری وزارت کشور و دبیران کل احزاب محقق شد، سال اول ریاست این خانه با مستقلین، سال دوم با مستقلین و اعتدالگرایان و سال سوم اصلاح‌طلبان بود. اما با این حال از گوشه و کنار صدای گلایه های عدم ارتباط حسن روحانی با احزاب و گروه ها شنیده می شود برخی از آنها مدعی هستند که بارها نامه نوشتند، تقاضای دیدار و ملاقات کردند، اما جوابی نگرفتند و این موضوع را ناشی از باور نداشتن روحانی به تحزب می دانند. عبدالله ناصری فعال سیاسی اصلاح طلب در گفتگوی کوتاهی که داشت علی رغم وارد دانستن این نقد بر رئیس دولت یازدهم از حمایت اصلاح طلبان از ایشان به دلیل "ارجح دانستن منافع و مصالح ملی بر منافع حزبی" خبر داد.

-از نگاه شما هم دلخوری و نقد نسبت به کم توجهی دکتر روحانی به احزاب صحیح و قابل تامل است یا خیر؟

قطعا این انتقاد به آقای روحانی وارد است و ایشان به طور جدی وقت چندانی را در این 4 سال برای احزاب نگذاشته اند. ضمن اینکه یکی از شعارهای سال 92 وی بحث توسعه تحزب و بها دادن به احزاب و نهادهای مرتبط بوده است و با توجه به عملکردی که در این حوزه داشته، نشستن پای صحبت و شنیده شدن نظرات احزاب اعم از مخالف و موافق، برای پیشبرد برنامه های رئیس جمهور با هر گرایشی بسیار سودمند و کاربردی است. من هم این انتقاد را به ایشان وارد می دانم و به نظرم وقت کمی برای این مساله گذاشته شده است. حتی مهم تر از احزاب، طیف ها و اشخاص دیگری مثل استانداران و مدیران منطقه ای هم کم و بیش این گلایه را دارند که برای آن ها نیز آن چنان که متعارف دوره های قبلی بود، وقت و فرصتی گذاشته نشد.

به هر صورت احزابی که در متن جامعه وجود دارند مسایل جامعه را دنبال می کنند و شنیدن صحبت های این ها توسط روحانی و البته از طرف دیگر شنیدن مشکلات، دغدغه ها و منویات روحانی برای احزاب هم بسیار مفید است و از آنجایی که احزاب معمولا دارای رسانه هم هستند، اثرش دو چندان خواهد بود.

-این موضوع را می توان مرتبط به اصطلاح "خیال آسوده" دکتر روحانی از قطعیت پیروزی خود در انتخابات آینده با پشتوانه و هواداری اصلاح طلبان و اعتدالیون دانست؟ و از طرف دیگر آیا این نقد بر احزاب هم برای پیگیری مطالبات خویش از ایشان وارد است؟

تا جایی که خبر دارم مطالبه ارتباط، همکاری و همیاری در این سه سال و اندی وجود داشته ولی دو نکته مورد توجه است. یکی این که؛ حقیقتا باور بنده این است که نگاه آقای روحانی به تحزب نگاهی نیست که روسای جمهور پیشین مثل آقای خاتمی و هاشمی داشته اند. مخصوصا آقای خاتمی که بطور جدی وقت می گذاشت چه احزاب اصلاح طلب و اصولگرا و گفت و شنودهای متعددی را در این زمینه داشت. اما در این تردید ندارم، ضمن اینکه احزاب هم بهرحال رسانه ها و فضای عمومی را مشاهده می کنند، علی رغم اینکه ممکن است درخواست های آنها برای گفتگو با روحانی بی پاسخ مانده باشد، حتما مصالح ملی و عمومی را بر منافع حزبی شان ترجیح می دهند و سال 96 هم مثل سال 92 در کنار رئیس جمهورخواهند بود و برای او تلاش و فعالیت انتخاباتی می کنند. ولی این رویکرد تحزب گرایانه و یا همان باور عمیق به تحزب گرایی را بصورت ریشه دار در نگاه آقای روحانی نمی بینم.

-آیا ضعف در این مساله از جانب رئیس جمهور باعث سخنرانی های یکطرفه نشده است؟ گام لازم جهت نشان دادن حسن نیت و شاید به تعبیری دلجویی نسبت به احزاب از طرف روحانی در مدت باقی مانده چیست؟

من این موضوع را از منظر دلجویی نمی بینم. چون باورم این است که احزاب در هر سطحی کنش و واکنش داشته و به هر صورت بسته به توانمندی و کمیت و کیفیت خودشان یک حلقه ی وصل برای انتقال مطالبات اجتماعی به دولت هستند و طبیعتا از آن طرف هم وقتی روحانی از مسائل و مشکلات و دغدغه های خودش با احزاب به گفتگو بنشیند این ها به خوبی می توانند در رسانه ها و سخنرانی ها خود مسائل لازم را به جامعه منتقل کنند و این حتما یک اتفاق ضروری و تشکیلاتی است که باید گفت؛ یک رئیس جمهور حتی اگر حزبی نباشد باید این ارتباط مستمر را با احزاب داشته باشد. چون سودمندی این جریان پیش از آنکه برای احزاب باشد برای رئیس جمهور است تا شاهد گفتگوی یک جانبه و مونولوگ کمتری باشیم. دیالوگ و گفتگوی دو جانبه بین احزاب و حتی شخصیت ها با رئیس جمهور می تواند به میزان زیادی به دستاورد و کارکردهای روحانی و دولتش کمک کند. البته معتقدم این ویژگی علاوه بر رئیس دولت باید به اعضای هیات دولت هم تعمیم داده شود و دقیقا نمی دانم شاید برخی از آنها با احزاب ارتباط داشته باشند اما با توجه به این تعداد قابل توجه حزب کوچک و بزرگی که ما در کشور در سطح دو جناح داریم، گفتگو و نشست-برخاست ها با رئیس دولت و دولتمردان حتما مفید واقع می شود و موکدا می گویم که هر رئیس جمهور با هر گرایشی وقتی می تواند موفقیت بیشتری داشته باشد که به همان میزان حرف زدن و مونولوگ داشتن دیالوگ و شنود هم داشته باشد که خب این یکی از ضعف های روحانی است و امیدواریم در دور بعدی بتواند این واقعیت را در نظر داشته باشد و برایش برنامه ریزی کند.

-در رابطه با حضور نامزد موازی در کنار روحانی برای انتخابات 96 نظرتان چیست ؟

من در مصاحبه های متعدد گفته ام که به شخصه نیازی به این کار نمی بینم هر چند که خودم به عنوان یک شخص تشکیلاتی تابع نظرات جمع هستم و نهایتا هم اگر خود آقای روحانی صلاح بدانند که چنین اتفاقی بیفتد حتما از آن حمایت می کنم اما تا این لحظه ای که خبر دارم ایشان هم چنین تمایلی ندارد و معتقدم در کلام باید عقبه تبلیغاتی انتخاباتی رئیس جمهور، یعنی ستادهای هوادار ایشان کار خود را به خوبی انجام بدهد. به خصوص اتاق فکر ایشان بتواند، پوشش خوبی برای ایام مناظرات و تبلیغات رسمی برای روحانی خوراک و در واقع مواد گفتگو تهیه کند. این کار به مراتب بهتر و منسجم تر از حضور نامزد موازی است چرا که جامعه از همان اول تشخیص می دهد نامزد موازی بناست روز اخر کناره گیری بکند، پس از این جهت هم موافق نامزد در سایه برای روحانی نیستم. اما پیش بینی من این است که رقیب روحانی یعنی جریان اصولگرا با تعداد قابل توجه نامزد انتخاباتی در صحنه حضور پیدا خواهند کرد تا از این فرصت تبلیغاتی برای مبارزه با روحانی استفاده کنند، اینجاست که تاکید دارم اتاق فکر و ستاد انتخاباتی بسیار اهمیت دارد که چه کاری را انجام خواهد و حتی تیم رسانه ای ایشان که بتواند یک سازمان متشکل و جدی را شکل دهد. چون اصلاح طلبان و هواداران دولت حتما باید تمام تلاششان بر این باشد که سبد رای اقای روحانی بیش از قبل باشد.

-چرا روحانی قطعیت حضورش در انتخابات را به تاخیر انداخت؟

اصولا رسم بر این بوده است که رئیس جمهور منتخب تا روزهای آخر و قبل از رسیدن به ایام رسمی حضور خود را اعلام نمی کردند. جامعه و تمام ارکان حاکمیت هم می دانند که معمول است رئیس جمهور مستقر در دوره دوم هم بیاید به ویژه روحانی که بخش بزرگی از شعارهایش زمین مانده و از آن طرف هم دستاوردهای بزرگی دارد که تا حدودی زمینه خوبی برای دولت ایجاد کرده است که نتایج آن در دولت دوم حتما بیشتر خواهد شد.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از پایگاه خبری-تحلیلی عصر ایران، تاریخ انتشار 17 اسفند 1395، کد مطلب: 528001: www.asriran.com