اگر بخواهیم پاسخی کوتاه بدهیم ٬در مرحله اول ذکر این نکته اهمیت دارد که اتفاقا بحران آب ناشی از سومدیریت منابع آبی نیست ، بلکه برعکس، سیاستمداران با نفوذ ،سال هاست منابع آب را به نفع خود مدیریت کرده اند و از این جهت آگاهی وجود دارد ، عقلانیت سیاستمداران سرمایه در جهت حفظ منافع خود . اما در تحلیل کلی تر باید گفت: منطق سرمایه ، انباشت از طریق مصرف منابع طبیعی ( بخوانید تخریب محیط زیست) است . سیستم سرمایه تنها از طریق مصرف و انباشت بیشتر است که می تواند در رقابت بماند و دوام بیاورد . از سوی دیگر تخریب محیط زیست در آخر گردن همین سیستم را نیز خواهد گرفت ، آنجا که منابع محدود موجود ٬ کفاف مصارف سیستم را نمی دهد و این همان نقطه بحران در موجودیت سیستم است. این همان دلیلی است که به قول مارکس منطق سیستم سرمایه فی الذات غیرعقلانی است .

آنچنان که یکی از بحران های اصلی نظام سرمایه که از پیش بینی های اصلی کارل مارکس بود ،همین بحران محیط زیست در سطح جهانی است.

ذکر این نکته نیز لازم است که چنین بحران هایی را باید در منطق جهانی سیستم درک کرد اما در این سیکل رقابتی ،قربانیان اولیه کشورهای ضعیف تر و پیرامونی تر خواهند بود به سبب آنکه منابعشان در جهت منافع ابرقدرت های جهانی صاحب تکنولوژی مصرف خواهد شد.

به هرحال در یک سیستم انباشتی سودمحور ، محیط زیست محکوم به تخریب و تخریب بیشتر است مگر آنکه فهم دیگری از انسان و طبیعت حاکم شود . غیر از آن هرآنچه در جهت حفظ منابع صورت بگیرد صرفا کنترل ها و مدیریت های مصرف و تخریب است.

نهایتا برای آنکه محکوم به کلی و سلبی صحبت کردن نشویم بگذارید کمی هم خوشبینانه و ایجابی بگوییم: وقتی بحران_آب وجود دارد حاکمان یک کشور پیرامونی مثل ما، باید بین رقابت بیشتر صاحبان مافیایی سرمایه داخلی بر سر منابع (در بستر سیستم جهانی) و بقای درازمدت تر خود دست به انتخاب بزنند.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از کانال خبری جامعه شناسی، تاریخ انتشار: 1396، کدخبر: - ، @IranSociology