شعارسال: «یاتنا باریش نیگاسی» تا 12 سالگی نمی‌دانست که با بقیه متفاوت است. وقتی به مدرسه رفت و فهمید که کسی دوست ندارد با او دوست شود، فهمید زندگی در مناطق روستایی اتیوپی برای یک دختر نابینا چقدر سخت است.

او فهمید که دختر بودن و همراه با آن معلول بودن، در یک جامعه سنتی، موانع بزرگی محسوب می‌شوند و او باید برای گذشتن از آنها بسیار قوی باشد و مبارزه کند. حالا او یک وکیل و همچنین یک فعال حقوق بشر است که توانسته جوایز حقوق بشری بسیاری را به دست آورد. بنیاد جایزه «حق زندگی» در سوئد او را زنی نامیده که به‌دنبال احقاق حقوق معلولان و بهبود وضعیت زندگی آنان است.

این زن 35 ساله به خبرنگار گاردین می‌گوید: «جایزه برای آدم شهرت می‌آورد و شهرت با خودش مسئولیت می‌آورد. وقتی شناخته می‌شوی، نمی‌توانی همه چیز را رها کنی و هیچ کاری انجام ندهی. زنان معلول در اتیوپی با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند و موانع متعددی سر راهشان قرار دارد. نقش من پیوند زدن بین زنان معلول و زنان سالم در این کشور است.»

او مرکز معلولیت و توسعه را در اتیوپی به ثبت رسانده که در این زمینه فعال است. علاوه بر این، با سازمان‌های مختلف همکاری می‌کند تا مانع نابینایی تعداد بیشتری از بچه‌های اتیوپی شود و بچه‌های نابینای بیشتری را راهی مدرسه کند. او که در کودکی بر اثر مننژیت بینایی‌اش را از دست داده است، می‌گوید خوش شانس بوده که در آن منطقه راهبه‌ها مدرسه‌ای ابتدایی برای کودکان نابینا تأسیس کرده بودند: «آن مدرسه را زنان اداره می‌کردند و ما فکر می‌کردیم که زنان قدرتمند هستند. نمی‌دانستیم در واقعیت، شرایط به گونه دیگری است.»

نقطه عطف زندگی او در 12 سالگی رخ داد. وقتی نیگاسی وارد مدرسه‌ای شد که بچه‌های سالم درس می‌خواندند. «تا شش ماه هیچ دوستی نداشتم. همه در حیاط مدرسه بازی می‌کردند و کسی به من کار نداشت. من با آنها فرق داشتم. اما من بهترین نمرات را کسب کردم. از آن روز، همه می‌خواستند با من دوست باشند تا نمره‌های بهتری بگیرند. من معروف و محبوب شدم. به خودم می‌گفتم که اگر بتوانم پیشرفت کنم، اگر بتوانم تغییر کنم، آن وقت می‌توانم به دیگران کمک کنم.» او رشد می‌کند و در رشته حقوق وارد دانشگاه می‌شود.

«ازدواج برای دختران معلول در اتیوپی بسیار مشکل است. این نقص جسمی باعث می‌شود تا پسران سراغ معلول‌ها نیایند و این مشکل بزرگی است. من خوش شانس بودم که توانستم تحصیل کنم و وارد اجتماع شوم. بسیاری از خانواده‌های دارای فرزند معلول دختر، دوست ندارند بچه‌هایشان را به مدرسه بفرستند، چون می‌ترسند آسیب ببینند و دیگران اذیت‌شان کنند.»

او در انتها می‌گوید: «زنان برای راهبری کردن ،نیاز به الگو دارند. زنان نمی‌توانند به چیزی برسند که نمی‌توانند ببینند.»

سایت شعارسال، با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از روزنامه ایران ، تاریخ انتشار: 26مهر1396، کدخبر: 204232: www.iran-newspaper.com