شعارسال: همه می دانیم که موسیقیدانان، فیلمسازان و بسیاری از هنرمندان دیگر علیرغم خلاقیت هایی که دارند مثل بقیه آدم های عادی عادت های بد هم دارند. اما در مورد نویسنده ها موضوع کمی فرق می کند. از نویسنده ها چنین انتظاری نمی رود اما واقعیت این است که آن ها هم تحت تاثیر برخی عادت های بد بوده اند.

بدونیم نویسنده هایی را معرفی کرده است که کتاب هایشان را زمانی که تحت تاثیر مواد مخدر بوده اند نوشته اند. ممکن است با دانستن این حقیقت نگاه متفاوتی به این آثار کلاسیک پیدا کنید.

استیون کینگ حتی سعی نکرد این واقعیت را مخفی کند که بسیاری از آثارش را زمانی که کوکائین مصرف کرده نوشته است. حتی به خاطر نمی آورد که چگونه آن ها را نوشته است. او در مصاحبه رولینگ استون گفته است که از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۶ کوکائین مصرف کرده و در این سال ها حدود ۱۰ کتاب داستان نوشته است. برخی از این آثار "آن” و "برج تاریک” و "قبرستان حیوانات خانگی” و "ایستادگی” هستند.

کیسی در سال ۱۹۵۹ به عنوان دستیار روانپزشک در بیمارستان کار می کرد و در برخی از آزمایشات شرکت داشت. (بخشی از خاطرات او از این دوره در کتاب پرواز بر فراز آشیانه فاخته که فیلمی هم به اقتباس از آن ساخته شده دیده می شود.) بخشی از آزمایشات آن ها در زمینه تاثیر داروی روانگردان ال اس دی روی بدن انسان بود. کیسی در سال ۱۹۶۴ زمانی که جامعه مری پرانگسترز را ایجاد کرده بود یک انقلاب روانشناختی واقعی در آمریکا ایجاد کرد و مصرف ال اس دی را عمومی کرد. آن ها جشن هایی را ترتیب می دادند و حتی گوشت هایی مصرف می کردند که پوششی از این دارو داشت.

طبق گفته های آنی کوهن سولال که بیوگرافی ژان پل سارتر اگزیستانسیالیسم معروف را نوشته است برنامه روزانه این نویسنده معروف در ۷۴ سالگی به این شکل بود: ۲ جعبه سیگار، ۲ پیپ تنباکو، ¼ بطری مشروب، ۲۰۰ میلی گرم آمفتامین، ۱۵ گرم آسپرین و یک پک داروی باربیتورات.

در دوران پس از انقلاب روسیه دسترسی به مشروب آسانتر بود و هیچ قانونی مصرف آن را منع نمی کرد. حتی در فروشگاه ها و سیگار فروشی ها هم یافت می شد. به گفته خیلی ها ولادیمیر مایاکوفسکی شاعر و نویسنده معروف دوران علاقه زیادی به مصرف کوکائین داشت. البته شاید این موضوع صحت نداشته باشد.

دیکنز در دوران امپراطوری زندگی می کرد زمانی که مصرف مواد مخدر کاملا عمومی بود و پزشکان مصرف آن را منع نمی کردند. حتی گاهی اوقات به عنوان داروی ضد افسردگی تجویز می شد. چارلز دیکنز نویسنده معروف نیز طبق گفته های کسانی که او را می شناختند به مصرف مواد مخدر اعتیاد داشت و گاهی اوقات رفتارهای کاملا غیرعادی داشت.

کارول نیز مانند دیکنز در دوران امپراطوری زندگی می کرد. او از لودانوم (محلول الکلی تریاک) به عنوان دارو مصرف می کرد. خیلی ها معتقدند آلیس در سرزمین عجایب به دلیل مصرف این دارو داستان بی نظیری از آب درآمده است. نظریه ای که درباره این کتاب داده اند این است که کتاب آلیس در سرزمین عجایب داستان شرح سفر مواد مخدر است.

زیگموند فروید در سال ۱۸۸۴ علاقه زیادی به مصرف داروی مسکن کوکائین داشت. به مدت ۳ سال چند تا از آثار علمی اش را هنگامی که تحت تاثیر اثرات کوکائین بود منتشر کرد. او حتی مصرف این دارو را به همسر و دوستانش هم پیشنهاد می کرد. به حدی که او را متهم به تبلیغ این دارو کردند. اما بعدها فروید از این کار پشیمان شد و تا سال ۱۹۰۰ سعی کرد مصرف این دارو را برای همیشه ترک کند

هر وقت حرف داستان موفق بولگاکوف به میان می آید مردم به یاد مصرف مورفین او می افتند. بولگاکوف پزشک بود و برای اولین بار از مورفین برای از بین بردن درد دیفتری استفاده کرد. ترک اعتیاد این نویسنده ۵ سال طول کشید و سرانجام در سال ۱۹۲۱ موفق شد. همه خاطرات او از دوران اعتیاد در کتاب مورفین در سال ۱۹۲۷ نوشته شده است. بله او اعتیاد داشت اما هیچ کتابی در دوران اعتیادش ننوشت.

شعارسال، با اندکی تلخیص واضافات برگرفته از سایت راه برترین، تاریخ انتشار 29 مهر 96 ، کدخبر: 614907، www.bartarinha.ir