شعار سال: متن این یادداشت به شرح زیر است:

تسهیلات فرزندان هیئت علمی دانشگاه های ایران چیزی شگفت آور و شرم آور است. امتیازی ویژه برای فرزندان معلمان* دانشگاه های ایران که بتوانند محل تحصیل فرزندان خود را تغییر دهند: از دانشگاهی پایین تر به دانشگاهی بهتر و بالاتر.

من نمی دانم این سهم خواهی ویژه برای چه و بر اساس چه مزیت علمی و یا با کدام توجیه آموزشی در اختیار هیئت های علمی دانشگاه ها قرار داده می شود، اما می دانم چنین ویژه خواری سهمگینی آن هم در رقابتی ترین آزمون زندگی یک جوان معنایی جز بی عدالتی و به تبع آن محصولی جز نارضایتی و خشم عمومی نخواهد داشت.

آیین نامه تسهیلات فرزندان هیئت علمی یک بار در سال 92 توسط دیوان عدالت اداری ابطال شده اما درست یکی دو ماه بعد شورای عالی انقلاب فرهنگی مصوبه ای را به تصویب می رساند که اختیار نقل وانتقال فرزندان اعضای هیئت علمی را به وزرای بهداشت و علوم و رئیس دانشگاه آزاد تفویض می کند.

این آیین نامه تنها یک منفعت طلبی و یک تبعیض مخرب و غیرقابل توجیه به نفع معلمانی است که قرار است در دانشگاه و محل تدریس الگوی علمی و رفتاری دانشجویان باشند. سخت است شوریدن علیه منفعت و سهمی اگرچه ناعادلانه، اما معلمان دانشگاهی خود علیه این ساختار فاسد و معیوب و این امتیاز ناحق قیام کنند...

پی نوشت:

* من تعمداً در این پست از کلمه معلم به جای استاد برای مدرسان و اعضای هیئت علمی دانشگاه استفاده کرده ام. به نظرم صحنه دانشگاه تشک تاتامی کاراته نیست و معلم و مدرس هم استاد یا Master نیست.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از وبسایت مخبر، تاریخ 24 تیر 97، کد مطلب: 6897355: www.mokhbernews.ir