شعار سال: فضای سیاسی هم پر است از این آدم ها. کسانی که انگار وظیفه دارند "امید" را در وجود دیگران بکُشند. مثل گِلوم در کارتون گالیور که با قیافه ای خونسرد هیچ ایده ای نداشت و کمکی نمی کرد اما دم به دقیقه می گفت: می دونم ما موفق نمی شیم ...

اسم این کارشان را هم می گذارند مبارزه برای تغییر رژیم! مثل دانش آموزی که بگوید: اونقد نمیرم مدرسه، تا مدرسه مشروعیتش رو از دست بده!...
البته در فضای مجازی که کم هزینه تر است و به آدم ها حس امنیت ناشی از پنهان ماندن می دهد چند فحش آبدار هم می زنند تنگ کار تا نشان بدهند چه ایمان راسخی دارند و بیدی نیستند که از این بادها بلرزند.

بسیاری از این افراد بی آنکه بدانند، استاد مبارزه از زیر لحاف یا پتو هستند!

این کار به فرد احساس رضایت کاذب انجام عملی مثبت را می‌دهد، در حالی که تأثیر واقعی آن کار هیچ و یا بسیار ناچیز است آنها فکر می کنند یک جهان تحت تاثیر این کارشان قرار می گیرد!

آنها که روی دیوار توالت ها شعار می نویسند هم وقتی بیرون می آیند و دست شان را می شویند ته دلشان به خودشان می گویند: بابا من دیگه کی هستم! فردا رژیم عوض می شه با این کارم!

اگر هیچ کاری نمی کنید و هیچ ایده ای ندارید و تنها با لایک کردن و فحش دادن زانوی دیگران را سُست می کنید شما در این گروه قرار دارید. نکته دردناک ماجرا این است که تاوان بی عملی و چریک بازی و ژست های روشنفکری شما را همه می دهند.

شما می توانید رای ندهید و در هیچ فعالیت اجتماعی شرکت نکنید اما به آنها که امیدوارانه کار می کنند متلک نیندازید که حالا تو برو رای بده ببینم درست میشه مملکت؟! ما خوب می دانیم که با یک رای "همه چیز" درست نمی شود.

در باور ما با آن پوزخندهای شبه روشنفکرانه تان بیش از آنکه شبیه میشل فوکو و جان لاک به نظر بیایید به گِلوم شبیه هستید؛ می دونم ما موفق نمی شیم...

ما ترجیح می دهیم بجنگیم و شکست بخوریم تا اینکه تسلیم شویم و شکست بخوریم.

اگر این نوشتار به کام تان تلخ آمد حق دارید، من با کیبورد تایپ می کنم نه آب نبات!

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از وبسایت خلیج فارس، تاریخ 24 اردیبهشت 96، کد مطلب: 148712: www.pgnews.ir