زنان آسیب دیده جامعه، مدت‌هاست می‌شنوند قرار است اقداماتی برای بهبود وضعیتشان حاصل شود؛ اما آنچه می‌بینند چیز دیگری است. یک نگاه گذرای آنان به سایت رسمی معاونتی که فریاد زنان جامعه سر داده است کافی است تا امیدشان نا امید شود. به‌جای بازتاب مشکلات حل شده یا بهبود یافته یا حداقل به‌جای انتشار راه‌حل‌های برون‌رفت، حال‌و‌هوای زنی را می‌بینند که سقف آرزویش ورود به ورزشگاه بوده است و دغدغه‌های فانتزی بیشتر به چشمشان می‌خورد تا نگرانی‌های واقعی؛ می‌بینند کهبه گفته معصومه ابتکار افزایش اشتغال اعضای خانواده موجب بروز تنهایی در افراد جامعه شده و آنگاه به‌جای اقدامات لازم در جهت آگاهی‌بخشی به اعضای خانواده، سیاست معاونت امور زن و خانواده صرفاً سیاست ارتقای مهارت و کارآفرینی و ایجاد کسب و کار جدید برای زنان برشمرده شده است.

زنانی که در خانواده دچار مشکل و تنهایی و افسردگی هستند، به‌دنبال حداقل کمک‌های این معاونت برای آگاهی بخشی‌اند. البته اگر هنوز باورشان نشده باشد که خانواده واژهفراموش شده در کنوانسیون‌های بین‌المللی است که از دید مسئولان تنها مرجع حل مشکلات زنان شناخته می‌شود‌.

زنان بی‌سرپرست یا بدسرپرستکه با مشکلات عدیدهاقتصادی دست و پنجه نرم می‌کنند به‌دنبال کمک برای برون‌رفت از مشکلات هستندو گفتن اینکه با رصد مشکلات می‌توان برنامه‌ای برای کاهش آسیب‌های اجتماعی تدوین کرد دردی از آنان دوا نمی‌کند. زنان چشم انتظار عمل هستندنه حرف و سخنانی که سال‌هاست گوششان را پر کرده است.

زن رااگر ارزشمندترین عضو جامعه نخوانیم، بی‌شک می‌توانیم او را ارزش‌سازترین بدانیم‌ و این توهین به اوست که به‌جای اصل قرار گرفتن زن و مشکلات و توانمندی‌هایش، بازی‌های سیاسی و دعواهای بچگانه بر سر کم‌ارزش‌ترین موارد جلوه‌گر می‌شوند.
مدتی است آرزو می‌کنیم زنان آسیب‌دیده و دختران امیدوار کشورمان، اخبار اخیر معاونت امور زنان و خانواده را پیگیری نکرده باشند تا بلکه امید خود را برای پیش‌ رفتن و پیش بردن از دست نداده باشند.

مسئول خواهران انجمن اسلامی امیرکبیر(عضو دفتر تحکیم وحدت)*

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری آنا،تاریخ انتشار 1آبان 97، کدمطلب: 319976،www.ana.ir