مقصران اصلی ضربه‌زنی به وزنه‌برداری به جان هم افتاده‌اند

وزنه‌برداری دنیا در حالی به دنبال پیداکردن راهکاری برای خروج از بحران کاهش سهمیه‌های این رشته در بازی‌های المپیک است که در ایران عملا عکس این قضیه رخ داده است. اختلاف و تنش بین اهالی وزنه‌برداری به‌قدری هر روز ابعاد تازه‌تری پیدا می‌کند که هر بار نه به نفع منافع ملی بلکه به قصد تخریب یکدیگر مقابل هم قرار می‌گیرند.

شعار سال: علی مرادی، رئیس کنونی فدراسیون وزنه‌برداری فردی بود که با اظهارات غیرمنطقی خود علیه کادر مدیریتی فدراسیون قبلی این جنجال‌ها را بعد از تصمیم کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) مبنی بر کاهش سهمیه‌های وزنه‌برداری در بازی‌های المپیک، در رسانه‌ها به راه انداخت. تصمیمی که موجب شده از تعداد مدال‌های طلای ایران در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا کم شود.
رسوایی دوپینگ وزنه‌برداران حاضر در بازی‌های المپیک 2008 پکن و 2012 لندن دلیلی بود که باعث شد تا سران IOC به جهت مبارزه با این پدیده شوم این تصمیم سرسختانه را بگیرند. در همین راستا تصمیم گرفته شد به کشورهایی که بین سال‌های 2008 تا 2018 (البته این بررسی تا سال 2020 ادامه خواهد داشت) دارای کمتر از نه نمونه مثبت هستند، هشت سهمیه (چهار مرد و چهار زن) اختصاص داده شود. همچنین کشورهایی که در این حد فاصل دارای 10 تا 20 نمونه مثبت بوده‌اند، چهار سهمیه (دو مرد و دو زن) و بیشتر از این میزان، دو سهمیه (یک زن و یک مرد) دریافت خواهند کرد. با این حساب با توجه به 12 نمونه مثبت ایران در این حد فاصل زمانی، دو سهمیه به کشورمان در المپیک 2020 توکیو اختصاص می‌یابد.
اما حالا معضلی که باعث شده خانواده وزنه‌برداری ایران به جان هم بيفتند، نبش قبر برخی افراد نظیر علی مرادی است که به دنبال این هستند تا مقصر دوپینگی‌های یک دهه اخیر را معرفی کنند. اینکه سهم فدراسیون‌هایی که باعث به‌وجودآمدن 10 نمونه دوپینگ در این مدت روی کار بوده‌اند، چقدر بوده است؟
مرادی معتقد است رضازاده كه پیش از او برای پنج سال ریاست فدراسیون را برعهده داشته، مقصر اصلی این اتفاق است. آماری که از دوپینگ وزنه‌برداران ایرانی از سال 2010 تا 2015 در دوره ریاست رضازاده منتشر شده، شش نمونه است. مهدی فروتن، سیدمصطفی خلیلی، مهرشاد محمودی و رامین ولی‌پور، چهار عضو سابق تیم‌های ملی نوجوانان و جوانان و یاسین باقری و سهراب مرادی دو عضو تیم ملی بزرگسالان نفراتی بودند که نام آنها به عنوان ورزشکار دوپینگی معرفی شد. اما پنج نمونه دیگر هم مربوط می‌شود به دوره‌ای که بهرام افشارزاده، پیش از رضازاده رئیس فدراسیون وزنه‌برداری بود. یعنی از سال 2007 تا 2009 و در آخر می‌ماند یک نمونه که متعلق به سال 2017 و دوره‌ای است که به علی مرادی مربوط می‌شود.
با یک حساب سرانگشتی مشخص می‌شود سهم رضازاده چقدر است و کجای این معادله ایستاده. از 12 دوپینگ رخ‌داده، شش مورد مربوط به زمان حضور اسطوره وزنه‌برداری ایران در فدراسیون بوده که می‌شود 50 درصد؛ با توجه به اظهارات مرادی باید رضازاده را مقصر نیمی از اتفاقات به‌وجودآمده معرفی کرد.
اما علی مرادی که الان حسین رضازاده را مقصر می‌داند باید بداند اگر کمیته بین‌المللی المپیک می‌خواست چنین تصمیمی را در آستانه المپیک 2012 لندن بگیرد و ملاک تصمیم‌گیری را دوپینگی‌های بین سال‌های 2002 تا 2012 قرار دهد، وزنه‌برداری ایران با 20 دوپینگی که عمدتا حاصل دوران ریاست علی مرادی بودند، حتی دو سهمیه هم دریافت نمی‌کرد و مجبور بود با یک سهمیه به لندن برود. این یعنی از دو طلا و سه نقره‌ای که وزنه‌برداری ایران در لندن کسب کرد حداقل باید قید یک طلا و سه نقره المپیک را می‌زدیم.

16 دوپینگی در 10 سال!
از سال 1998 تا 2018 که 20 سال گذشته را شامل می‌شود، تست دوپینگ 27 وزنه‌بردار ایرانی مثبت اعلام شده که 16 نمونه آن به زمانی برمی‌گردد که علی مرادی باز هم در مسند ریاست فدراسیون وزنه‌برداری قرار داشت؛ یعنی از سال 1996 تا 2006. واقعیت این است که به‌خاطر تصمیم اخیر کمیته بین‌المللی المپیک نمی‌توان کسی را سرزنش کرد و مقصر جلوه داد چراکه این تصمیم امروز گرفته شده نه 10 سال پیش. پس باید واقع‌بین بود و به جای فرافکنی به اصلاح امور پرداخت تا وزنه‌برداری که یکی از دو رشته مدال‌آور ایران در المپیک است، متضرر نشود.
حاشیه جدید فدراسیون وزنه‌برداری اظهارنظر اخیر حسین رضازاده است که مشکلات داخلی بین این خانواده را برای چندمین بار علنی کرده است. او که اعلام کرده قصد دارد برای دوره بعد انتخابات ریاست فدراسیون وزنه‌برداری که اردیبهشت ماه سال آینده برگزار مي‌شود، به عرصه رقابت بیاید، به مرادی تاخته است. به‌خصوص اینکه با مثبت‌شدن نمونه دوپینگ قهرمان دسته 105 کیلوگرم المپیک 2012 لندن و رسیدن مدال طلای این دسته به نواب نصیرشلال، جسارت بیشتری هم پیدا کرده که از دوره مدیریت خود حرف بزند: «این اتفاقاتی که امروز رقم می‌خورد، نشان می‌دهد خداوند جای حق نشسته و هر کسی یک روز نتیجه کارش ثابت می‌شود.
با سه طلا و دو نقره‌ای كه در المپیک لندن به دست آوردیم، بهترین نتیجه تاریخ وزنه‌برداری را رقم زدیم. سهراب مرادی تنها وزنه‌بردار ما بود که مدال نگرفت چون اوت کرد. او هم اگر مریض نمی‌شد و شرایط خوبی داشت، قطعا می‌توانست به مدال برسد. این کارهای مثبت ما را نمی‌بینند؛ اما وقتی سهمیه ایران در المپیک ۲۰۲۰ کسر می‌شود، می‌گویند رضازاده بوده است!
این قانون فدراسیون جهانی و IOC است، به من چه ربطی دارد؟ زمانی که وزنه‌برداری متضرر می‌شود، می‌گویند همه‌چیز تقصیر رضازاده است. این تصمیم به خاطر دوپینگ گسترده در وزنه‌برداری جهان گرفته شده است. ضمنا من به خاطر سمتی که در کنفدراسیون آسیا داشتم، به موضوع ورود کردم و درخواست دادم حداقل سهمیه ایران به عدد سه برسد؛ اما بازهم قبول نکردند». مدال‌آوری وزنه‌برداری ایران با دو سهمیه در بازی‌های المپیک 2020 توکیو در حالی خیلی سخت شده که بهتر است مسئولان و پیش‌کسوتان این رشته به جای تسویه‌حساب‌های شخصی اختلاف‌ها را کنار بگذارند و به دنبال این باشند تا بتوانند بهترین استفاده را از حداقل فرصتی که در اختیار آنها قرار داده‌اند، ببرند چراکه درحال‌حاضر این بحران تنها برای ایران نیست و گریبان کشورهای مطرح وزنه‌برداری دنیا چون روسیه، چین، قزاقستان، ارمنستان، اوکراین و ترکیه را هم گرفته است. البته در مورد ایران اوضاع قدری وخیم‌تر است چراکه این کشورها حداقل می‌توانند از دو سهمیه دیگری که به بانوان آنها اختصاص داده شده هم بهره ببرند و شانس مدال‌آوری‌شان را افزایش دهند اما در مورد تیم ملی ایران این‌طور نخواهد بود. وزنه‌برداری زنان ایران تازه در ابتدای راه است و با اختلافاتی که در بدنه این فدراسیون وجود دارد، هنوز لباس رسمی این زنان به تأیید وزارت ورزش‌وجوانان هم نرسیده است.