شعار سال: پس از آنکه قائم مقام وزیر تعاون،کار و رفاه اجتماعی دولت روحانی،از نبود نقشه فقر در ایران سخن گفت، بار دیگر مساله خط فقر و چگونگی محاسبه آن مورد توجه رسانه های گروهی قرار گرفت.

مصرف یک خانوار در یک سبد کالایی خاص یکی از معیارهای رایج برای در تعیین خط فقر است. این روش به نیازهای بیولوژیکی و ضروریاتی اشاره می‌کند که اگر به طور نابرابر بین افراد توزیع شود بعضی را زیر خط فقر قرار خواهد داد.

آمارهای رسمی در سال گذشته میانگین درآمدی برای قرار نگرفتن در زیر خط فقر در ایران را بالای یک میلیون و ۸۲۲ هزار تومان دانسته اند.

در تهران این رقم بسیار بیش از این دانسته می شود،کما اینکه این میانگین در روستاهای ایران یک میلیون تومان ارزیابی شده است.

در چارچوب معیارهای موجود برای تشخیص خط فقر دو رویکرد اصلی وجود دارد که با عناوین خط فقر نسبی و مطلق نشان داده می شود. آمارهایی که در مورد خط فقر منتشر می شوند معمولا خط فقر نسبی را نشان می دهند.

خط فقر نسبی عموماً به صورت در صد معینی از آمار توزیع درآمد (یا هزینهُ) جامعه در نظر گرفته می‌شود و افرادی که درآمد (یا هزینه) آنها پایین‌تر از این آستانه قرار می‌گیرد فقیر محسوب می‌شوند.

افرادی که زیر این خط فقر قرار می‌گیرند فقیر مطلق نیستند؛ بلکه در مقایسه با دیگران فقیر محسوب می‌شوند. گفته می شود برای ارزیابی فقر بهتر است فقر مطلق مبنا قرار بگیرد چراکه فقر نسبی بیشتر با توزیع نابرابر درآمد مرتبط است و می تواند گمراه کننده باشد.

فقر مطلق عبارت است از مقدار درآمدی که برای تامین حداقل نیازهای فردی در یک جامعه لازم است و عدم تامین آن موجب می‌شود فرد مورد بررسی به عنوان فقیر در نظر گرفته شود.

افرادی که زیر خط فقر مطلق قرار دارند توانایی تامین حداقل نیازهای اساسی خود را ندارند و به طور مطلق فقیر محسوب می‌شوند.

حسین راغفر اقتصاددان و طراح نقشه فقر کشور، خط فقر مطلق را در تهران یک و نیم میلیون تومان اعلام کرده است. رقمی که در سال ۱۳۸۶ از سوی خود او ۶۵۰ هزار تومان ارزیابی شده است.

با اضافات و تلخیص برگرفته از وبسايت خبرگزاري معتدلان، تاریخ انتشار دوشنبه ۱۱ خرداد 1394، كد مطلب: 3408: www. motadelan.ir