آموزش و پرورش باز هم قربانی خواهد شد؟

وزارت آموزش و پرورش طبق معمول قربانی کشمکش‌های جناح‌های سیاسی می‌شود. رییس‌جمهور برای عریض و طویل‌ترین و مهم‌ترین وزارتخانه که پوششی حدود ۱۴ میلیون کودک و یک میلیون معلم را به عهده دارد. فردی ۶۰ ساله، بازنشسته و بی‌ربط به حوزه‌ی اموزش را به مجلس معرفی می‌کند.

شعار سال: رزومه منتشره از نامزد وزارت آموزش و پرورش به وضوح نشان می‌دهد که ایشان آچار فرانسه‌ای برای تمام فصول بوده است. جز چندین سال سابقه در نهضت سواد آموزی و چندماه مشاورت رسما هیچ ارتباط تحصیلی، تجربی یا تدریسی در نظام رسمی آموزش و پرورش ندارد.

حضرات دولت جمهوری اسلامی ایران! به یاد داشته باشید آموزش و پرورش یک کار تخصصی، حساس و در بلند مدت اثرگذار بر همه حوزه‌های دیگر جامعه، اعم از نهاد سیاست، اقتصاد، خانواده و... است. اگر بودجه کافی به این وزارتخانه مهجور تعلق نمی‌گیرد شایسته یک وزیر توانمند، از بدنه آموزش و پرورش و متخصص هم نیست؟

اگر امروز آسیب‌های اجتماعی گوناگون اعم از مشکلات زناشویی، اعتیاد، طلاق، خشونت، بیماری‌های روانی و... آمار نگران کننده‌ای دارد بخشی از آن حاصل یک نظام آموزشی ناکارآمد، ایدولوژیک و غیرتخصصی است. برای حل این معضلات باید ریشه‌ای اقدام کرد. یک وزیر مطیع، غیرمطلع و خنثی حلال مشکلات این سیستم گسترده اما رو به احتضار نیست.

همانگونه که نمی‌توان برای وزارت بهداشت فرد غیر پزشکی انتخاب کرد. نمی‌توان برای وزارت اقتصاد یک غیر اقتصاددان برگزید؛ به همین ترتیب نمی‌توان وزارت اموزش و پرورش را به فردی غیر متخصص سپرد.

این گزینش تیری بر آخرین امید و اعتماد متخصصان تعلیم و تربیت نسبت به رییس جمهور منتخب ملت است. امروز متخصصین تعلیم و تربیت نگرانی جدی نسبت به نگاه درجه دوم و خارج از اولویت به وزارت آموزش و پرورش دارند. جا دارد رییس جمهور و اطرافیان ایشان دغدغه جدی و دلسوزانه اساتید و متخصصین تعلیم و تربیت را مورد توجه قرار دهند و پاسخگوی آنها باشند.

اگر قرار بود امروز نامزدی با این خصایص برای وزارت آموزش و پرورش انتخاب شود بطحایی چه بدی داشت؟