شعارسال: به نظر می رسد کرونا شاید صور اسرافیل باشد یا الهامی از کوه حرا یا وحی دیگری از طرف خدا، یا هشداری از سایر کرات و سیارات دیگر باشد برای آحاد مردم جهان خصوصا برای دولت‌ها، پارلمان‌های کشورهای جهان، برای کلیساها و پاپ برای مساجد و روحانیون جهان برای احزاب و طرفداران آن‌ها، برای هنرپیشه‌های هالیوود و سایر سلبریتی‌های جهان، برای تمام سرمایه‌داران و ثروتمندان و مردم فقیر و بیچاره جهان، برای هتلداران و رستوران‌داران جهان برای تک تک مردم در کره خاکی که در روستاها، شهرک‌ها، شهرها، کلان شهرها، جهانشهرها، کشورهای مختلف و قاره‌های جهان در هر شرایطی چه بالا شهرها یا پایین شهرها در کوخ ها یا قصرها یا ویلاها، حتی در جزایر قناری زندگی می کنند؛ برای کرونا فرق نمی کند که تو کیستی!!!

 

غلامحسین مسعودی‌ریحان، عضو شورای شهر تبریز و رئیس شورای استان آذربایجان شرقی در یادداشتی نوشت:

تو یک نفر پزشک حازق و فوق تخصص در هر رشته، یک نفر فرد عادی بیسواد یا یک نفر مریض کورونایی فرق نمی‌کند. تو یک نفر دموکرات در پاریس یا در کشورهای فنلاند و سوئد و بلژیک یا یک نفر داعشی در سوریه و عراق یا یکی از افراد طالبان در افغانستان؛ مرز کشورها برای همه ورود ممنوع زده است و قید نکرده برای ایتالیایی آزاد است برای داعشی ممنوع. دیگر فرق نمی‌کند که طرف به خودش بمب بسته یا شهروند ساده است.
 
در جنگ کرونا هیچ یک از سلاح‌های دنیا حتی آخرین دستاوردها و ابزار آلات جنگی کارساز نیست. نه موشک، نه بمب شیمیایی، بمب هسته ای نتوانست جلودارش شود.
 
این موجود ریز میکروسکوپی چقدر با قدرت وارد کارزار شده که هیچ یک از کشورها، خصوصا آن‌هایی که ادعای کدخدایی جهان را داشتند و دارند با وجود کرونا همه آن ادعاها لافی بیش نبوده و اینک همه یکی بعد از دیگری اعتراف به ضعف خود می نمایند و نهایتا با تمام ضعف و زبونی مجبور به بستن مرزهای خودشان شده و یا مثل خزندگان مجبور به خزیدن در لانه ها شدند.
 
بستن مرزها ویا کشیدن دیوار به دورتا دور کشور، شهر و یا قلعه خودشان که همان ترفند و ابزار دفاعی مردمان شهرها در جنگ‌های صدها سال  پیش می‌باشد .
 
 این همه جنگ افزارهای پیشرفته در مقابل این موجود ریز زمین گیر شده و از کار افتاده است، یعنی دست سربازان و فرماندهان به ماشه چسبیده است و کشیده نمی شود.
 
عجب معجزه‌ای صورت گرفته است!!؟؟
 
شاید این کرونا آمده به مردمان کره خاکی بفهماند که هنوز خیلی ضعیف هستید، شما که نمی توانید با ریزترین موجود مقابله کنید ولی از این ضعیف خودتان بی خبرید!
 
شاید این ضعف ما را وادار می کند تا دیگر بار فکر بکنیم و نگاهمان را به خودمان و جهان پیرامونی و سیاره مان عوض کنیم.
 
اگر می خواهیم در سیاره زمین ماندگار شده و به این زودی‌ها بار سفر به دیگر کرات نبندیم، لازم است جهت رویارویی با تهدیدهای آتی کره زمین تعدادی از مفاد مانیفست سازمان‌های بین‌المللی، با دعوت و نظر خواهی از اندیشمندان، نخبگان، نماینگان پارلمانها و دولتهای کشورهای جهان و با کسب دیدگاه از تمام دانشگاهیان، احزاب و متفکرین جهان تغییر پیدا بکند.
 
لذا این سازمان‌ها بایستی روسا دولت‌ها، خصوصا دولت‌های توسعه یافته را وادار کند که میزان همبستگی خودشان را با سایر کشورهای جهان بیشتر کنند و ایشان را متقاعد کنند که بین ملت خود با مردم سایر کشورها فرق قائل نشوند.
 
باید شعر سعدی راهکار تمامی این سازمان‌ها شود:
 
  بنی آدم اعضای یکدیگرند                                                  که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی بدرد آورد روزگار                                                دگر عضوها را نماند قرار
 
سازمان‌های بین‌المللی باید خودشان به این موضوع پی‌برده باشند سلامتی حتی یک نفر از جامعه ۸ میلیاردی جهان مهم است و یک نفر بیمار در کل جهان می تواند تمام مردم جهان را بیمار کند. یا یک نفر بیسواد در کل جهان می تواند تاثیر نامناسبی در کل جهان بگذارد، همچنین یک نفر معتاد، یک نفر دارای بیماری ایدز، یک نفر فقیر و ... تاثیرات نامناسب برای کل مردمان جهان داشته باشد.
 
متاسفانه تا به حال این‌طور نبوده و هر دولتی برای مردم خود فکر می کرده، بعضی دولتها متاسفانه حتی بوسیله جنگ و کشتار می‌خواسته منابع کشوری را برای رفاه حال مردم خودش به یغما ببرد و با تمام غرور و تفخر بگوید من بخاطر رفاه حال مردم کشورم حاضرم هر کاری را انجام دهم.
 
هیچ کشوری  به فکر مردم کشوری دیگر نبوده و نیست، اگر هم کشوری یا حتی سازمان بین المللی کنفرانس می گذاشته و در آخر بیانیه ای صادر می کرده فقط برای رفع تکلیف بود یا این‌که ادای همنوعی و خدمت رسانی را در می آورده است. مگر این تهدید کرونا نگاه و افکار ملتها و کشورها را تغییر دهد.
 
به نظر من اگر ساکنان کره زمین بخواهند در این سیار بمانند باید نوع نگرش خودشان را به جهان هستی تغییر دهند و جهان بینی خودشان را عوض کنند. باید دیگر به قاره، کشور، شهر و روستا خودشان فکر نکنند؛ باید همه مردمان جهان را مثل هم کشوری هم شهری و هم روستایی و هم محله ای و حتی هم خانواده بلکه فرزندان خود فرض کنند و بدانند.
 
تا به حال هر کشور به صورت جزیره‌ای فکر می کرده و جزیره‌ای کشور خودشان را اداره می کردند و هیچ رئیس جمهوری تفکرش جهانی نبوده است، هیچ کس به این فکر نکرده که می شود کل جهان را دید و از منابع تمام جهان به نفع کل آحاد مردم کره خاکی استفاده کرد.
 
شاید در صورت چنین فکری و چنین اداره‌ای میزان اثر بخشی و بهره وری منابع جهان ارتقا، می‌یابد و شرایط زندگی جهانیان بهتر می‌شود.
 
اگر جهان بصورت مجمع الجزایری دیده شود و در هر نقطه‌ای از جهان فرصتها و تهدیدها و نقاط ضعف و قوت در یک جا ثبت و ضبط شود و همه در فکر استفاده بهتر از فرصت‌ها و نقاط قوت و حذف و یا تبدیل تهدیدها به فرصت‌ها باشند، شاید فاصله طبقاتی کمتر شود و همه بتوانند  از رفاه عمومی برخوردار باشند.
 
واقعا اگر تابحال کشورهای توسعه یافته و ثروتمند می خواستند در فکر کشورهای عقب مانده و جهان سومی باشند، شرایط دنیا همین طور  بود؟
 
سئوال اینجاست، آیا به نظر شما عمق فاجعه فقر و استبداد و اختناق و سانسور و زندان در جهان کمتر از کرونا است؟
 
عمق فاجعه بیسوادی و کم سوادی چطور؟
 
مردمان فقیر هر روز با هزاران درد و رنج و فلاکت و بیماری گریبانگیر هستند، نه دولتهای خودشان پاسخگو هست و نه سازمان‌های بین‌المللی خبر دارند و پیگیر هستند و نه وظیفه خود می‌دانند.
 
به نظر می‌رسد باید بلایی از آسمان و زمین و جایی می‌آمد و تا تلنگری باشد به مدعیان سازمانهای حقوق بشر و دیگر سازمان‌های بین‌المللی و تمام حاکمان جهان که بفهمند اگر به فکر یکایک مردمان جهان نباشی شما هم نمی‌توانی در آسایش باشی.
 
همین ویروس کرونا تمام سیاستمداران جهان و اتاق فکر آن‌ها را وادار خواهد کرد تا در تصمیم سازی و تصمیم گیری  خودشان تغییراتی بدهند و از این به بعد جهان را مثل یک خانواده فرض کنند همه مردم دنیا را مثل خانواده خود بدانند و گرنه تصمیمات آن‌ها نخواهد توانست برای جهان بلکه حتی برای مردم خودشان هم  آزادی، آسایش و رفاه ایجاد بکند.
 
شاید جهان به آن‌جا برسد که مردمان بین ادیان و مذاهب برتری قائل نشوند، شاید ادیان و مذاهب در یکدیگر ممزوج و تقریب مذاهب ایجاد شود.
 
اینک با ظهور ویروس کرونا دیگر هیچ‌ کشوری نمی‌تواند در مقابل مصائب و مشکلات دیگر کشورها و بلکه در مقابل تک‌تک افراد بشری جهان بی‌تفاوت باشد و احساس مسئولیت نکند.
 
امروز دیگر جنگ و خونریزی و تسلیحات مدرن رمز گشای گره پیچیده و غیرخطی جهان نیست. امروز جهانیان تشنه عشق، دانایی، آزادی، رفاه و الهام بخشی از سوی رهبران خودشان هستند و مصونیت جامعه جهانی در گرو همین مفاهیم است.
 
با نیروی مقتدر عشق، دانایی و همبستگی و یگانگی نور، می شود بر تاریکی به معنی اعم و اخص آن فائق شد.
 
اگر رهبران جهان نگاه و افکار خودشان را به این مفاهیم و به این موضوع متمرکز کنند که علاوه بر مسئولیت خودشان برای مردم کشورشان در مقابل مردمان سایر کشورها ( فارغ از دین، عقیده، نژاد، رنگ و هر وابستگی دیگر ) مسئول و پاسخگو هستند، سیما جهان زیباتر، نورانی‌تر، مهربان‌تر و سفید خواهد بود.
 
این موضوع می‌تواند منجربه رنسانس جدید در دنیا امروزی باشد.

 

شعار سال،با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته  از سایت  خبری  اسکان نیوز     ،تاریخ انتشار: 6  فروردین    1399،کدخبر:     26466  ،www.eskannews.com