شعار سال:در روزهای یادداشتی باعنوان «چالش کرونا و مهاجرین افغان در ایران» منتشر کرد که امیر نورزی -مهاجر افغانستانی- در این مطلب به مشکلات درمانی افغان‌ها پرداخته بود و همچنین از آمارهای نادرست میزان فوتی‌های کرونا اتباع انتقاد کرده بود، اما فاطمه اشرفی، مدیر انجمن حامی این مطلب را یک طرفه دانست و در این مورد  گفت: «ظرفیت‌ها و امکاناتی که خود ما در ایران با آن مواجه شدیم آنقدر در بخش گسترده پیچیده و شدید بود که به نظر می‌رسد نظام سلامت و درمان کشور شوکه شده است و حتی آنچه آمار، اطلاعات و صحبت‌های مسئولان سیستم سلامت نشان می‌دهد، صحبت سر این است که همچنان از روند موضوع کنترل کرونا در کشور راضی نیستند.

حال در نظر بگیرید که در این جمعیت ۸۵ میلیونی کشور ما چیزی حدود سه و نیم میلیون نفر مهاجر و پناهنده وجود دارد، از بین اینها شاید فقط یک و نیم میلیون نفر شرایط پناهندگی قانونی را دارند و یک و نیم میلیون نفر دیگر در هیچ آمار و سیستم پایشی ثبت نشده‌اند. این موضوع می‌تواند سلامت خودشان و جامعه‌ی پیرامونشان را به خطر بیندازد.

با وجود شیوع کرونا در قم باید در نظر داشت که قم به نسبت جمعیتی که دارد بیشترین میزان پناهندگان افغان را در خود جای داده است، موضوع دیگر این است که جمعیت مهاجر کشور بدون هیچگونه جداسازی و تفکیک محلی و منطقه‌ای حضور دارند و زندگی می‌کنند و قاعدتا هر اتفاقی که برای افراد محلی بیافتد برای این اتباع هم خواهد افتاد پس بنابراین احتمال دارد نسبت شیوع در بین جمعیت بیشتر شود.»

اشرفی بر این باور است که خدمات‌ برای اتباع برابر خدماتی است که به ایرانی‌ها داده شده است و در این مورد می‌گوید: «بیمارستان‌ها و مراکز درمانی در شهر قم بدون درنظر گرفتن تفاوت بین مریض‌های بدحال آنها را قبول می‌کردند. با وجود اینکه در این مسائل حساسیت‌هایی ایجاد شده بود، با مسئولان دانشگاه علوم پزشکی قم و کادر درمان به صورت پراکنده و با معتمدین مهاجر در قم صحبت کردم و واقعاً یکی از دغدغه‌های من این موضوع بود که در پذیرش بیمار مشکلی به وجود آمده یا نه، که شکایت جدی در این مورد یافت نشد.

ضمن اینکه مسئله‌ی محدودیت در پذیرش بیمارستانی هم برای ایرانی‌ها بود و هم برای اتباع خارجی که حتی همین حالا هم سیستم درمان از مردم می‌خواهد تا وقتی که شرایط بیمار وخیم نشده به بیمارستان مراجعه نکنند و معمولا بیمارستان‌ها تا زمانی که بیمار به شرایط حاد نرسیده باشد کسی را بستری نمی‌کنند. این ماجرا در مشهد هم به همین ترتیب بود، شهر مشهد هم یکی دیگر از شهرهایی است که بیشترین تعداد مهاجر را پذیرا بوده و شکایت جدی مبنی بر  پذیرش نشدن افراد اتباع در بیمارستان‌ها نداشتیم.»

فاطمه اشرفی در مورد میزان هزینه‌های پرداختی اتباع اضافه کرد: «چیزی حدود ۲۵ درصد پناهندگانی که در ایران زندگی می کنند تحت پوشش بیمه سلامت ایرانیان هستند و تعرفه‌های بیمارستانی که برای اینها محاسبه می‌شود مطابق با همان تعرفه‌هایی است که برای ایرانی‌ها محاسبه می‌شود. برای اتباع دیگر که از انواع دیگر بیمه استفاده می‌کنند، هزینه‌ی درمان تحت همان نظام بیمه حساب می‌شود. اما مسئله‌ی ما با کسانی است که فاقد مدارک اقامت قانونی هستند.

اتباعی که تحت پوشش نظام بیمه‌ای در کشور نباشند، زمانی که به بیمارستان‌ها و حتی بیمارستان‌های دولتی مراجعه می‌کنند، هزینه‌ی آنها با تعرفه‌ی آزاد حساب می‌شود، این تعرفه‌ی آزاد برای اتباع خارجی فاقد بیمه‌ی سلامت هم به همین ترتیب محاسبه می شود و به نظر هیئت علمی بیمارستان بستگی دارد که هزینه طبق تعرفه‌ی آزاد چه مقدار حساب شود.

در مطلبی آمده بود که هزینه‌ی یک بیمار ۷ میلیون تومان شده بود و من از بیمارستانی که این اسناد از آن صادر شده بود سوال کردم و آن چیزی که مدیریت بیمارستان تضمین کرد این بود که آن فرد جدا از بیماری کرونا دچار یک بیماری زمینه‌ای بوده و چندین بیماری مختلف داشته است. برای همین نیاز بوده که مریض از ابتدا به مدت ۲۱ روز در بخش آی‌سی‌یو بستری باشد که بالغ بر ۱۰۰ و خرده‌ای آزمایش از او گرفتند.»

مدیر انجمن حامی ادامه داد: «البته با تمام مسائل این را قبول دارم که با وجود شرایط اقتصادی که مهاجران در کشور دارند به هرحال این هزینه‌ها برای آنها سنگین است، اما در یک نظام سلامت اجتماعی باید همه‌ی موارد مثبت و منفی دیده شود.

بعد از اینکه آن دو اتباع در سمنان دچار کرونا شدند و از تهران به کمپ اردوگاه سمنان رفتند، همین دو نفر باعث ایجاد مشکل در آن جمعیت می‌شوند و این مسئله باعث شد که استاندار سمنان پیشنهاد رایگان شدن هزینه‌ی درمان کرونا را به رییس جمهور بدهد. در هر حال محدودیت‌های تحریمی و فشارهای سیاسی بین‌المللی که در دنیا وجود دارد، بزرگترین مانع برای این است که حداقل کمک‌های بین‌المللی را برای حمایت از پناهندگان و مهاجران داخل کشور داشته باشیم. در شرایطی فشار تحریم‌ها را تحمل می‌کنیم که سازمان‌های کمک دهنده‌ی حقوق بشری حتی به جمعیت پناهنده و مهاجر خارجی داخل کشور توجه نمی‌کنند و بار مالی درمان، آموزش و سایر خدمات در عمل بر دوش دولت و مردم ایران گذاشته شده است.

دولت ایران بعد از این اتفاق، تمام ظرفیت‌های دیپلماسی و بین المللی خود را به کار گرفته، اما مسئله اینجاست که سازمان‌های بین المللی حتی اگر اراده‌ای هم برای کمک کردن داشته باشند، قطعاً با یک مانع بزرگ به اسم تحریم رو به رو هستند که این تحریم‌ها حتی جلوی نقل و انتقالات مالی را هم گرفته است. حتی اگر این سازمان‌ها اراده کنند تا تجهیزات مورد نیاز را برای ما منتقل کنند باز هم ما با تحریم ها روبرو هستیم.

سال‌ها است که سازمان NRC در کشور فعالیت می‌کند و در بحران کرونا فعالیت خود را چند برابر کرده است، اصلی‌ترین شریک سازمان WHO هم وزارت بهداشت است و باتوجه به اینکه وزارت بهداشت تسهیل‌کننده‌ی انواع خدمات است قاعدتا تفکیکی بین افراد آن جامعه و ارائه‌ی خدمات وجود ندارد. همان‌طور که مسئولان چندین بار به این موضوع پرداختند که برای ما ملیت بیماران کرونایی تفاوتی ندارد.»

شعار سال:با اندکی تخلیص و اضافات برگرفته از پایگاه خبری و تحلیلی انصاف نیوز،تاریخ 20 فروردین 1399، کدخبر:225873 ،www.ensafnews.com