هر چند این کاهش بودجه پس از واکنش‌های متفاوت از سوی فعالان و دانشگاهیان محیط زیست رفع و رجوع شد؛ اما کمی اعتبارات برای سازمان‌های حفاظتی طبیعت ایران، موضوعی است که سال هاست دامن طبیعت و حافظان آنرا گرفته و بعید است به این زودی‌ها با چند مصوبه یا واکنش، برای همیشه حل و فصل شود.

حمید طراوتی کنشگر محیط زیست و مترجم چند کتاب دو کتاب "تخریب محیط زیست و بحران امنیت غذایی" و "نجات محیط زیست" در اینباره یادداشتی نوشته است که در ادامه می‌خوانید.

استالین در سال ۱۹۲۷ اعلام کرد که: " ما از کشور‌های پیشرفته پنجاه یا صد سال عقبیم. می‌بایست این فاصله را ظرف مدت ۱۰ سال پر کنیم. یا چنین می‌کنیم، یا آن‌ها ما را زیر پا له خواهند کرد. " او بسیار بلند پرواز بود و بر همین اساس برنامه‌ی پنج ساله‌ی اول (۱۹۲۸-۱۹۳۲) را طراحی کرد.

آمار رسمی از رشد شدید تولید در برنامه‌ی پنج ساله‌ی اول اتحاد شوروی حکایت دارند، مانند دو برابر شدن ِ تولید ِ زغال سنگ و فولاد و نفت و به پایان رسیدن ِ برنامه‌های زیر بنایی بسیار عظیم زود‌تر از موعد مقرر.

اما برنامه ریزان با دو مانع مهم روبرو شدند. هنوز کشاورزی عنصر غالب اقتصاد بود و بنیان ِ‌ی فنی‌ی بخش صنعت نیز ضعیف بود و ده سال آشوب و هرج و مرج هم آن را ضعیف‌تر کرده بود.

استالین برنامه ریزی را بر اقتصادی تحمیل کرد که بشدت با کمیابی روبرو بود و نظام کشاورزی نیمه فئودالی داشت. کشور برای تولید کالا نیازمند صنایع سنگین بود و برای این که به پیشرفت اقتصادی دست یابد می‌بایست طی فرآیندی – اغلب بسیار خشن- منابع مالی را از بخشی به بخشی دیگر منتقل کند یعنی از بخش کشاورزی به بخش صنعت و از مصرف به سوی بخش‌هایی که ماشین آلات سنگین تولید می‌کردند.

اهداف صنعتی به دست آمد، اما به قیمت گرسنگی وسیع مردم، سرکوبی مخالفان، شرایط برده داری کار در بسیاری از کارخانه‌ها و در نهایت یک بحرات اقتصادی دیگر. در نهایت روسیه هیچ وقت نتوانست مشکل کالا‌های مصرفی خود را حل کند و از این نظر بشدت از جهان عقب افتاد.

این اشتباه نتایج مرگباری برای کل بشریت داشت که باید از آن درس آموخت. برنامه ریزان و نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی باید از این تجربیات استفاده کنند. اما متاسفانه آن‌ها اشتباه بزرگی مرتکب شده اند. در بودجه‌ی سال هزار و چهارصد، نمایندگان سی در صد از بودجه‌ی سازمان حفاظت محیط زیست کاسته اند.

بودجه سازمان محیط زیست در سال ۱۳۹۹ حدود ۶۴۰۰ میلیارد ریال بود. یعنی ۶۴۰ میلیارد تومان که با آن تنها ممکن بود تنها مثلا ۶۰ یا ۷۰ آپارتمان حدودا ده میلیارد تومانی در منطقه‌ی شمال شهر تهران خرید.

با این بودجه سازمان می‌باید از تمام عرصه‌های طبیعی‌ی ایران حفاظت و تمام شعب خود را در سرایر ایران اداره می‌کرد و حقوق کارکنان و محیط بانان خود را می‌پرداخت؛ لذا سازمان برای سال ۱۴۰۰ تقاضا کرده بود که بودجه آن به ۱۱۹۵۰ میلیارد ریال (یعنی حدود ۱۲۰۰۰ میلیارد ریال) افزایش یابد.

دولت هم با این افزایش موافق بود. اما با کاهش ۳۰ درصدی مجلس این رقم به ۸۹۰۰ میلیارد ریال تنزل پیداکرد. بی تردید این تصمیم نادرست تاثیری بسیار منفی بر محیط زیست ایران خواهد داشت و آثار غم باری بر جای خواهد گذاشت و بر فقر و محن مردم خواهد افزود؛ لذا از نمایندگان می‌خواهیم که در این تصمیم گیری به هر صورت می‌توانند تجدیدنظر کنند. مملکت ما اکنون نیاز به حفظ محیط زیست دارد تا بتواند به توسعه‌ی پایدار اقتصادی دست یابد. به تاریخ نگاه کنید. اگر طبیعت ویران شد همه چیز را از دست خواهیم داد و خواهید داد. اولویت سرمایه گذاری با محیط زیست است. اولویت تان را تغییر دهید. نفع ایران در این معامله است.

شعار سال؛ با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از اسکان نیوز، تاریخ انتشار: ۱۰ فروردین ۱۴۰۰، کد خبر: ۳۴۳۷۱، www.eskannews.com