شعارسال: در سالی که تمامی نگاهها معطوف به المپیک و آماده سازی تیمهای ملی کشتی بزرگسالان برای حضور در توکیو بود، آزادکاران جوان ایران بی ادعا، بدون سرمربی و با کمترین توجه خود را مهیای حضور در رقابتهای جهانی روسیه کردند.
پس از کناره گیری پژمان درستکار از هدایت تیم ملی کشتی آزاد جوانان به بهانه ناسازگاری و اختلاف با غلامرضا محمدی سرمربی تیم ملی کشتی آزاد بزرگسالان، محسن کاوه مرد همه کاره این روزهای کشتی ایران، به عنوان مدیر فنی تیمهای ملی کشتی آزاد، در ظاهر مسئولیت فنی آزادکاران جوان را بر عهده گرفت.
کاوه یک پایش در تیم بزرگسالان و پای دیگرش در تیم جوانان بود، در حساسترین شرایط ممکن و در واپسین روزهای اعزام آزادکاران جوان به روسیه، کاوه در توکیو حضور داشت. آتیه سازان کشتی ایران مشغول آماده سازی بودند، اما کاوه در کنار تیم بزرگسالان بود؛ هر چند این حضور از سوی علیرضا دبیر، لازم و ضروری عنوان شد، اما انتقادات از چرایی عدم حضور کاوه در اردوی تیمی که مسئولیت فنی آن را در آستانه اعزام به رقابتها جهانی بر عهده داشت، به درستی کماکان باپرجا بود.
کشتی گیران المپیکی در کانون توجهات بودند، هنوز پایشان به آوردگاه توکیو باز نشده بود، اما پاداشهای میلیونی میگرفتند، مسئولان ورزشی و سیاسی به تمریناتشان سرکشی میکردند و قولهای میلیاردی میدادند و تمام هم و غم فدراسیون کشتی حمایت صد درصدی از تیمهای المپیکی بود؛ اما در مقابل، تیمهای ملی جوانان که برخی از آنها قرار است ۳ سال دیگر در پاریس جور ورزش ایران را بکشند، مظلومانه و بی توقع مشغول آماده سازی برای حضور در روسیه بودند!
بالاخره المپیک هم به پایان رسید، اما کشتی آزاد توقعات را برآورده نکرد و غلامرضا محمدی جایش را به پژمان درستکار داد و کشتی فرنگی هم با نبوغ ذاتی یک کشتی گیر جوان و کم شانس که تنها طلایی کشتی ایران در المپیک نام گرفت، با سلام و صلوات به سلامت از پیچ خطرناک توکیو عبور کرد.
اما آزادکاران جوان و با آتیه کشتی ایران در سرزمین تزارها و مقابل چشمان لالوویچ و مامیاشویلی، مقتدرانه و با نتیجه بی نظیر ۵ طلا، یک نقره و یک برنز در ۱۰ وزن بر سکوی نخست جهان ایستادند؛ هر چه المپیکیها به کشتی گیران روس و آمریکا برای باخت"نه" نگفتند، جوانان برای المپیکی ها، مشق آمریکا کشی و روس کشی کردند تا با عملکردشان، خود و توانایی شان را اثبات کنند.
![کشتی مازندران بالاتر از روسیه و آمریکا کشتی مازندران بالاتر از روسیه و آمریکا](/files/fa/news/1400/5/29/1041569_938.jpg)
البته جوانان شایسته کشتی ایران هنوز جام قهرمانی را بالای سر نبرده بودند، اما در تهران استوری و پستهای جهت دار با هدف مصادره این موفقیت آغاز شد؛ برخیها این موفقیت را حاصل عملکرد فدراسیون قبلی دانستند، برخی آن را به فدراسیون فعلی نسبت دادند و عدهای نیز با قراردادن عکسهای خود در کنار این قهرمانان، اینطور وانمود کردند که مدالهای طلا، حاصل کار آنها در رده نوجوانان بوده است.
فدراسیون کشتی نیز که پیش از اعزام و حتی در زمان حضور تیم جوانان در روسیه، از محسن کاوه به عنوان مدیر فنی تیم یاد میکرد، پس از قهرمانی از وی به عنوان سرمربی تیم جوانان نام برد!
هر چند مربیان سابق تیم ملی نوجوانان، فدراسیون قبلی، فدراسیون فعلی و کادر فعلی تیم ملی جوانان برای این کشتیگیران زحمت کشیدهاند، اما اگر قرار باشد این قهرمانی مقتدرانه در خاک روسیه را برای کشی سند زد، باید به نام مربیان سازنده و بی ادعای آنها نوشته شود.
در این میان باز هم مربیان سازنده مظلوم بودند؛ آنها که کشتی گیر میسازند و تحویل برخی دیگر میدهند، اما نه در اعزامها و اردوها جایی دارند و نه در موفقیتها و پاداشهای چندین میلیونی نامی از آنها برده میشود.
اتحادیه جهانی کشتی از دلاوری رحمان عموزاد نوشت، اما در ایران کسی نامی از حمیدرضا رضازاده که او را کشف کرده، پرورش داده و به کشتی جهان معرفی کرده است، نبرد.
عرفان الهی طلای جهان گرفت، اما نامی از یاسر طهماسبی کاشف و سازنده او برده نشد، محمد نخودی درخشید و بر طلا بوسه زد، اما نامی از سعید احمدی کشتیگیر سابق و مربی امروز به میان نیامد، امیرحسین فیروزپور با جسارت به طلای جهان بوسه زد، اما بهروز نیک نژاد که عمرش را پای کشتی گذاشته و چهرههای زیادی به کشتی ایران و جهان معرفی کرده، اینبار هم دیده نشد. علی اکبرپور دلاورانه بر سکوی نخست سنگین وزن جهان ایستاد، اما کسی قدردان زحمات پدر و مربیاش ابراهیم اکبرپور نشد.
اینها فقط نمونههایی از ظلم در حق صاحبان اصلی ورزش اول ایران در مازندران به عنوان مهد کشتی جهان یا دیگر نقاط کشتی خیز ایران است؛ عده زیادی بی ادعا و در میان کمترین توجه زحمت میکشند، اما دیده نمیشوند، پاداش نمیگیرند، جایی در اعزامها و حتی اردوها ندارند، اما در مقابل زجر و سختی شان به پای برخی نورچشمیها نوشته میشود و بر سر مصادره افتخارآفرینی شان لحظهای درنگ نمیکنند!
مازندران به تنهایی در خاک روسیه با مدالهای درخشانش بالاتر از روسیه و آمریکا به عنوان دو قدرت کشتی جهان ایستاد؛ قدرش را بدانیم و این قهرمانی را برای دیگران مصادره نکنیم. اگر خدای نکرده این تیم شکست میخورد مسلما پدر و مادر نداشت و کسی زیر بار مسئولیتش نمیرفت.
شعارسال، بااندکی تلخیص واضافات برگرفته از خبرگزاری ایسنا، تاریخ انتشار:۲۹ مرداد ۱۴۰۰، کدخبر:۱۴۰۰۰۵۲۹۱۹۹۴۹، www.isna.ir