شعار سال: سنگ مزار محمد بابایی شاید از معدود سنگ مزار‌های بهشت زهرا باشد که رویش علاوه بر نام پدر شهید، نام مادرش هم حک شده‌است.

خانم سبا بابایی (کونیکو یامامورا) در سن ۲۲ سالگی از ژاپن خارج می‌شود و در سال ۱۳۳۸ به جایی که اصلاً نمی‌دانسته در کجای جغرافیای جهان است، یعنی ایران، می‌آید. از این زمان او شاهد اتفاقاتی است که در تاریخ معاصر ما از اهمیت بالایی برخوردارند؛ اتفاقاتی مانند خرداد سال ۴۲. فرزند دوم ایشان (محمد) در همین سال متولد می‌شود و بعد‌ها در جبهه به شهادت می‌رسد. خانه ایشان در خیابان نیروی هوایی بود و کم‌کم این خانه به پایگاه انقلابی‌ها تبدیل می‌شود. اتفاقات عجیبی تا آستانه پیروزی انقلاب برایش رخ می‌دهد و در نهایت آغاز جنگ، او را به مسیر جدیدی وارد می‌کند که رفتن فرزند اولش به جبهه و بعد، اعزام محمد (فرزند دوم) و شهادت در فکه (۱۳۶۲) از جمله این اتفاقات است. این اجمالی از زندگی ایشان تا سال ۶۲ است.

خانم بابایی تابلویی از دو فرهنگ ایرانی و ژاپنی و از دو مسلک آیین بودایی با گرایش به مکتب شینتو و اسلام با نگاه شیعی است. بعد از جنگ نیز خاطرات جالبی از خانم بابایی را شاهد هستیم. خانم بابایی هیچ‌گاه آرام و قرار ندارد. او گاه مترجم می‌شود، گاه به تدریس در دانشگاه می‌پردازد و گاه نیز در کسوت معلم هنر فعالیت می‌کند. با گروه جانبازان شیمیایی برای سفر به هیروشیما همراه می‌شود و در نهایت، حلقه اتصال ایرانی‌ها و ژاپنی‌ها در ماجرای جانبازان شیمیایی می‌شود.

آن سوی قصه زندگی خانم بابایی، مرد بزرگی به نام اسدالله بابایی قرار دارد؛ یک مسلمان ریشه‌دار اهل یزد که زیبا و هنرمندانه همسرش را همراهی کرده است. این زوج در ابتدای زندگی زبان ارتباطی نداشتند، خانم بابایی فارسی نمی‌دانست و آقای بابایی هم ژاپنی بلد نبود؛ در نتیجه این دو با هم به زبان انگلیسی صحبت می‌کردند. خانم بابایی تا فرزندان شان به دنیا بیایند، فارسی نمی‌دانست و با فرزندانش کلاس اول را خواند. خاطرات نکات جالب و جذاب این‌چنینی بسیار دارد، به همین دلیل کتاب با دیگر آثار مشابه متفاوت است.