چه چیزی باعث شد ادبیات «هرز» به گفتار روزمره جوان‌ها تبدیل شود؟

بنیان‌گرفتن زیرساخت‌هایی که ادبیات هرز را تبدیل به گفتار‌های روزمرّه در نسلِ زِد کرده، محل تأمل و تأسف است.هرزگویی هایی که در مکالمات روزمره آشکار است و بعضا به بیان چنین کلمات فاخری، مباهات هم می کنند. نسلی که الگویش تتلوها و رپ خوان های دور از آداب و ادب باشد بهتر از این نمی شود. چه شد که در کشور حافظ و سعدی و مولانا و نظامی و آن ادبیات فاخر و وزین به این جا رسیدیم؟ مسئولان امر کجای کار نشسته اند؟ آموزش و پرورش دقیقا به چه کاری مشغول است؟ داد این همه بی فرهنگی را به کجا ببریم ؟ برای فرهنگ و ادبیات نسل جدید چه باقی گذاشتیم؟ این ها با ارشاد و راهنمایی های سرپایی قابل درمان نیست. نیاز به فرایندهای ارزش گذاری و بنیانی داریم تا گفتار و نوشتار این نسل را از حالت هرز و هجو خارج کنیم.آشکارا شاهدیم در نگاه خوش‌بینانه! که سال‌هاست به پانسمان روی زخم‌ها مشغولیم.

شعار سال:
روزنامه اطلاعات نوشت: شب شهادت مولا علیه‌السّلام در تفنّنات فجازی به گفت‌وگوی مکتوبی برخورد کردم از دو دانشجوی همکلاسی؛ که یکی دیگری را بشارت تعطیلی روز بیست‌ویکم رمضان داده‌بود و دیگری در پاسخ برآمده‌بود که: «خدا علی را بیامرزه، که موجب این تعطیلی شد!»؛ و کار به این‌جا ختم نشده‌بود و هشتگ مشمئزکننده‌ای را هم تازه کرده‌بود.

این که در فضای مکالمه‌ی آن دو همکلاسی، چقدر فکر و تعمّد برخاسته، یا صرفاً هرزگویی‌های فجازانه (!) بوده، چندان محل کلام نیست؛ بلکه بنیان‌گرفتن زیرساخت‌هایی که این ادبیات هرز را تبدیل به گفتار‌های روزمرّه در نسلِ زِد کرده، محل تأمل و تأسف است.

چه چیزی باعث شد ادبیات «هرز» به گفتار روزمره جوان‌ها تبدیل شود؟
لابد اگر نام‌ونشان آن دو همکلاسی را به بعضی ستاد‌ها پیامک کنم، امروز و فردا به جا‌هایی احضار شوند از برای امر به معروف و نهی از منکر و احیاناً تعهد بر عدم تکرار و چه و چه؛ بسیار خوب؛ این پانسمان‌های سرپایی چه میزان می‌تواند در درمان غدّه‌های زیرپوستی که در حال متاستاز به دیگر اعضای این پیکره اند مؤثر باشند؟

آشکارا شاهدیم- در نگاه خوش‌بینانه! - که سال‌هاست به پانسمان روی زخم‌ها مشغولیم.