ما وارث رنج‌های بی‌شماریم

امروز و فردا را باید برای هزاران طرفدار فوتبال این سرزمین (از کودک تا کهنسال ) که آرزوی دیدن ستاره پرتقالی دنیای فوتبال را دارند، روزهای حسرت نامید.

برای علاقه‌مندانی که حضور و بازی ستاره‌ای چون رونالدو در لیگ فوتبال ایران به ذهنشان هم خطور نمی‌کند تا رویاپردازی کنند، حتی فرصت یک بار تماشای بازی آن در لباس تیم رقیب هم سلب شده.

با عبور از مقوله فقدان سیاست‌های توسعه‌ای و عدم بهره‌مندی از ظرفیت‌های موجود، که آرزوی برخورداری جامعه ورزش‌دوست ایران از یک لیگ حرفه‌ای و جذب ستاره‌های ورزشی بین‌المللی را به محاق برده و شادی و نشاط را بر دل جوانان و نوجوانان ما حرام ساخته‌، از دیگر جنبه‌های این مسئله نباید غافل ماند و آنها را ذهن دور ساخت.

حال که با پریشان‌حالی، پذیرفته‌ایم با وجود مدیریت لجام گسیخته و تفکرات غیر تخصصی حاکم بر ورزش کشور باید طوق حسرت بر گردن‌ بیاویزیم و از رالی توسعه ورزش در منطقه دور بمانیم، چرا با عاملان هدررفت فرصت‌های حداقلی هم برخورد نمی شود.؟!
آنهایی که با خطاهای فردی، خسارت عمومی و زیان ملی به بار می‌آورند و بدون پاسخ‌گویی و مجازات، پیوسته از یک صندلی به صندلی دیگر در ترددند.

از آنجا که سیستم پرسشگری و پاسخ خواهی در ساختار مدیریت ورزش کشور از کار افتاده، حداقل جامعه دچار فراموشی و غفلت نشود تا مرزی میان خادمان و افرادی که با تعرض به حقوق شهروندی، خیر عمومی را به استخدام بی کفایتی و مقام پرستی خود در می‌آورند، شفاف باقی بماند و این رنج‌ها عامل هُشیاری و درس آموزی برای آینده ورزش باشد‌‌.

ورزشی که در اثر غیبت شایسته‌سالاری و گمشده‌ای به نام رضایت ذینفعان، گویی خنجر به پهلو دارد و هر بار که بخواهد قامت راست کند و خاصیت نشاط بخشی خود را به جوانان این دیار هدیه دهد، این زخم‌ها توان او را گرفته و امان او را می برند.

مادامیکه سایه تحولات فکری و چتر شایسته سالاری بر قلمرو مدیریت ورزش کشور مسلط نشود؛ ورزش، جامعه‌ای بدون سر خواهد بود و چرخه ضعف و تکرار آن از کار نمی‌افتد...

خیلی خوب و تند و منطقی نوشتید

خاک بر سر مدیران اجرایی بی غیرت لابی باز