شعار سال: چند وقتی است که
«طرح گردشگری جزیره آشوراده» که باوجود تصویب نهایی همچنان در فضایی رمزآلود و
مبهم به سر میبرد، موجب نگرانی طبیعت دوستان در منطقه و حتی در کشور شده است.
متأسفانه به دلایل نامعلوم بودن جزئیات طرح از یک سو و از سوی دیگر تجربه تلخ طرحهای
گردشگری گذشته در سایر نقاط کشور، ناخواسته اذهان عمومی به سمت بیاعتمادی کشیده
میشود.گمان نمیکنم انتظار زیادی باشد که پیش از شروع عملیات اجرایی طرحهای محیط
زیستی و گردشگری، فعالان محیط زیست و صاحب نظران این حوزه از چند و چون کار مطلع
شوند. تجربه بارها و بارها ثابت نموده که هرگاه تصویب چنین طرحهایی، بدون مشورت
انجام گرفته، نه تنها راه به جایی نبرده بلکه مسبب بروز خسارات جبرانناپذیری نیز
در پهنه طبیعت شده است. اما من نگارنده بهدلیل آشنایی حدوداً 10 ساله با جزیره
آشوراده واقع در پناهگاه حیات وحش میانکاله و کار مستقیم در آن منطقه و اینکه
روزها و شبهای زیادی را در این اکوسیستم بینظیر گذرانده ام، تصویری متفاوت از
ارزش و اهمیت آن دارم.
خوب به یاد دارم چند سال پیش وقتی سرمایهگذار مطرحی که سابقه اجرای
طرحهای گردشگری ناپایدار در جنوب ایران را در کارنامه خود داشت، پس از مصاحبهای
این جزیره را فاقد ارزش اعلام نمود و از زوزه شغالها آزرده خاطر شده بود چطور
اظهاراتش مورد اعتراض طیفهای مختلفی از جامعه از جمله اقتصاددانان، جامعه شناسان
و متخصصان محیط زیستی کشور قرار گرفت. این نحوه نگرش متفاوت و غیرعلمی و زیرپا
گذاشتن اصول و قوانین حاکم بر پناهگاههای حیات وحش و ضوابط کنوانسیون رامسر، بیاعتنایی
بهنظرات اهل فن و عموم جامعه، عدم آینده نگری و درک صحیح شرایط وخیم اکولوژیکی
منطقه، همه و همه ما را بر آن داشته تا امروز در مقابل چنین طرحهای نابخردانهای
بایستیم و عزممان را جزم کنیم تا از حقوق پایمال شده پرندگان مهاجر بیپناهی که
تنها مأمن خود را برای نجات از گلولههای سربی شکارچیان، جزیره آشوراده یافتهاند،
به پا خیزیم. آشوراده و میانکاله فقط مأمن پرندگان نیست که حریم امن آبی این منطقه
یکی از زیستگاههای فوک خزری هم هست که در سال های اخیر در حلقه محاصره تمدن بشری،
فضای خانهاش را هر روز تنگ و تنگتر میبیند.
ما عمیقاً معتقدیم که اگر هدف از این طرح، ارتقای سطح معیشتی مردم
منطقه است، شرایط بسیار مناسب تری هم جهت سرمایهگذاری در خارج از این جزیره،
همچون شهرها و روستاهای فراموش شده مملو از آثار تاریخی و طبیعی رو به نابودی و
نیازمند توجه وجود دارد و مطمئناً راه نجات مردم متین و کم توقع این منطقه از
وضعیت اقتصادی ضعیف کنونی، اجرای طرحهای گردشگری پایدار با مدیریت اصولی بر پایه
منافع عمومی خواهد بود و نه اشخاص خاص و دولتی.
آشوراده سال هاست که هویت طبیعی خود را دستخوش بیتوجهی انسان میبیند،
گلههای فوکهای خزری مدت هاست که سواحل این منطقه را که روزگاری از بهترین مکانهای
ساحل گذرانیشان بود ترک کرده و مرتباً کم و کمتر میشوند، گونههای بینظیر گیاهی
و جانوری این نگین بیهمتا هر ساله درآتش بیمبالاتی و مدیریت ضعیف میسوزد و از
بین میرود، بگذاریم این آخرین بازماندهها، این تتمه بهشت گونه و این سکوت بینظیر
که آرامش و صلح را در دل زنده میکند برای یک بار هم که شده به جای دست های سنگین،
دست نوازشگر انسان را بر پیکرش احساس کند. به جای تلاش برای آسیب رسانی به آشوراده
کمی هم به فکر احیا و بازسازی این اکوسیستم ویران شده باشیم که این آخرین فرصت است.
شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه ایران، تاریخ انتشار -، شماره:
456389
دیدن توریست شمال زیاده یه کیش دیگه پدید بیاریم
ا.ف75