شعار سال: توکلی به قدری خوش درخشید که تنها مدال طلای تیم ملی دوومیدانی زنان ایران را نیز در این رویداد بین‌المللی کسب کرد. او در پنج‌گانه، صاحب مدال طلا شد و در پرش ارتفاع نقره گرفت. بدون‌تردید، این روزها را باید بهترین روزهای عمر ورزش حرفه‌ای سپیده دانست. او در حالی فصل بدن‌سازی و تمرینات خوبی را پشت‌ سر گذاشت که حتی در مسابقه انتخابی تیم ملی هم رکورد زد. خودش معتقد است اگر قدری مورد حمایت اهالی این رشته قرار می‌گرفت، قطعا می‌توانست در بازی‌های کشورهای اسلامی باکو و داخل سالن ترکمنستان که شانس حضور در آنها را از دست داد، هم روی سکو برود.
رکورد‌دار پرش ارتفاع زنان از حضورش در هشتمین دوره مسابقات داخل سالن ٢٠١٨ آسیا که با میزبانی تهران در ورزشگاه آفتاب انقلاب برگزار شد، می‌گوید: «من سال‌های ٢٠١٢ و ٢٠١٦ هم در این رقابت‌ها شرکت کرده بودم و به ترتیب دو مدال برنز و نقره در این دوره کسب کردم. خیلی دلم می‌خواست این مدال‌ها را در کشور خودم بگیرم که خدا کمکم کرد و توانستم خوش‌رنگ‌ترین مدال را هم به دست آورم. خوشبختانه از ابتدای سال تا‌کنون تمرینات خیلی منظم و خوب برگزار شد و بدنم خیلی آماده بود. البته این را هم بگویم که سطح مسابقات هم بالا بود. من از قبل می‌دانستم تنها در شرایطی می‌توانم مدال بگیرم که رکورد بزنم. مثلا در ماده پرش ارتفاع شش نفر از کشورهای ازبکستان، چین، قزاقستان و هنگ‌کنگ آمده بودند که بهترین بودند. سخت‌ترین و حساس‌ترین مسابقه خانم‌ها در همین ماده بود. رکورد‌های نفراتی که آمده بودند، یک‌مترو ٨٨ و یک‌مترو ٨٤ سانتی‌متر بود که از من بالاتر بود. خودم فکر می‌کردم در بهترین شرایط، آن هم با زدن رکورد، شاید برنز بگیرم اما خدا را شکر مدال نقره را گرفتم. در ماده پنج‌گانه هم که در پنج رشته برگزار می‌شود، همه چیز خوب پیش رفت و با وجود فشردگی مسابقات آن، توانستم رکورد ملی پرش ارتفاع را بزنم. البته من چند وقت پیش در مسابقه انتخابی هم این رکورد را که با یک‌مترو ٨٠ سانتی‌متر متعلق به زهرا نبی‌زاده بود، بعد از ١١ سال، یک سانتی‌متر ارتقا دادم. در این مسابقات هم که دو سانتی‌متر دیگر آن را بهبود بخشیدم.»
توکلی با این افتخاراتی که به دست آورده، شرایطی برای رئیس فدراسیون دو‌ومیدانی به‌وجود آورده تا او را هم مثل سایر دوومیدانی‌کاران ملی‌پوش زیر چتر حمایت این فدراسیون قرار دهد: «من دو سال است که از سمت فدراسیون هیچ حمایتی نشدم. دیدگاه آقای کیهانی، رئیس فدراسیون این بود که من به عنوان یک ورزشکار که رکود‌دار ملی بودم، باید خودم را به این مجموعه تحمیل می‌کردم. تمام این مدت خودم بشخصه مربی گرفتم و تمریناتم را انجام دادم. اگر فدراسیون حمایتم می‌کرد، قطعا می‌توانستم در بازی‌های کشورهای اسلامی و ترکمنستان که در نیمه اول سال برگزار شد هم مدال بگیرم. حالا با این دو مدالی که گرفته‌ام، دیدگاه رئیس تغییر کرده است. ایشان قول داده‌اند که برای بازی‌های آسیایی ٢٠١٨ جاکارتا هم برای من برنامه‌ریزی کنند تا بتوانم ورودی آن را به دست آورم. بعد از یک استراحت کوتاه تمریناتم را برای این بازی‌ها شروع خواهم کرد.»
این دوومیدانی‌کار زن ایران در دوره قبل (٢٠١٤ اینچئون) هم جواز حضور در بازی‌های آسیایی را گرفت. او در رقابت‌های هفت‌گانه فضای باز به میدان رفت و با عنوان ششمی به کار خود پایان داد: «من چهار سال پیش در حالی برای اولین بار در بازی‌های آسیایی شرکت می‌کردم که فاصله کمی با مدال داشتم. خطایی که در پرش طول کردم، مانع از مدال‌گرفتنم شد وگرنه می‌توانستم مدال برنز را بگیرم. من آنجا هم رکورد ملی پرش ارتفاع را در رقابت‌های فضای باز زدم. حالا چهار سال گذشته و من هم تجربیاتم زیاد شده، اگر در این هفت ماه باقی‌مانده تا این بازی‌ها فدراسیون حمایتم کند، شانس مدال‌گرفتن را در جاکارتا دارم. البته هنوز مشخص نیست که آنجا در چه ماده‌اي باید مسابقه بدهم. اما هر چه باشد، با شرایطی که از خودم می‌بینم، اگر برایم درست برنامه‌ریزی شود، شانس مدال‌گرفتن دارم.»
سپیده در سالی که گذشت، تمریناتش را زیر نظر محمد محسن ربانی، رکورددار پرش با نیزه مردان ایران انجام داده است. او برخلاف دیگر دوومیدانی‌کاران که از مربی خارجی حرف می‌زنند، گلایه‌ای از این بابت ندارد: «من تمریناتم را چه در پرش ارتفاع و چه در پنج‌گانه زیر نظر آقای ربانی انجام دادم که خیلی به روند رو‌به‌رشدم کمک کرد. دلم می‌خواهد تمریناتم را همچنان با ایشان انجام دهم و نیازی نمی‌بینم مربی خارجی داشته باشم. آن چیزی که من الان نیاز دارم، حضور در اردوهای خارجی و چند مسابقه بین‌المللی است تا بیشتر در فضای رقابتی قرار بگیرم.»

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه شرق، تاریخ 16 بهمن 96، کد مطلب: 3079