غلامعلی افروز، استاد ممتاز دانشگاه تهران، در گفت‌وگو با خبرنگار ایکنا، با بیان اینکه آرامش بزرگترین محبت خالق مهربان به بندگانش است و یاد خدا، ذکر و تسبیح او سرچشمه زلال معرفت و دل آرامی است، گفت: اگر به دنبال آن آرمش واقعی در زندگی هستیم باید یک پیوند عاطفی و منطقی زیبایی بین منزل، مدرسه و مسجد در جهت رسیدن به این آرامش و چشمه زلال معرفت برقرار شود.

استاد ممتاز دانشگاه تهران با اشاره به بررسی تجربه‎های اثرگذار رفتار امام جماعت در تقویت پیوند مدرسه و مسجد، گفت: خوش اخلاقی و خوش‎رویی دو صفت بسیار ارزشمند و والا در دعوت و تقویت رابطه‎هاست و زمانی که ما این صفات را در رفتار امام جماعت مساجد می‎دیدم که با این شیوه دانش‌آموزان را دعوت می‌کردند و با ایستادن در جلوی مسجد با آن‌ها خوش‎آمد می‎گفتند تا آنان نماز بخوانند و بین دو نماز هدیه کوچکی هم به دانش‌آموزان می‌دادند، توجه آن‌ها به نماز و فعالیت‎های مساجد بیشتر می‏‌شد و زمانی که امام جماعت جملاتی را در مورد نماز و مسائل دیگر بیان می‌کردند، مطالبشان اثرگذارتر بود.

وی با اشاره به تجربه شخص‌اش در فعالیت‎‏های فرهنگی مسجد نوریان، گفت: ما در این مسجد با فردی به نام آقای قمی که مهندس کشاورزی هستند، ارتباط داشتیم؛ زمانی که با منطقه ۷ تهران برای حضور بچه‎ها در مسجد هماهنگ کردیم، یک گروه از دانش‌آموزان به این مسجد برای خواندن نماز ظهر دعوت شدند؛ در این برنامه بین دو نماز هماهنگ کردیم که به بچه‎ها یک هدیه کوچک و یا به عنوان مثال ظرف آش و یا خوراکی بدهیم، بعد از مدتی رئیس منطقه ۷ با من تماس گرفتند و ‎گفتند که بچه‎ها منتظر هستند نوبت این منطقه برای حضور در مسجد نوریان شود و مدام پیگیری می‎کنند که زمان حضور آن‌ها در این مسجد چه تاریخی است.

افروز ادامه داد: مسجد اگر جاذبه داشته باشد در شخصیت تحول ایجاد می‏‌کند. نماز یک نیاز فطری بشر است و ما باید فطرت بچه‌ها را بیدار نگه داریم و جاذبه‏‌های زیبای عاطفی و شناختی را در بچه‏‌ها ایجاد کنیم که این جاذبه را مسجد به راحتی و به زیبایی می‏‌تواند، ایجاد کند. زیبای ظاهری مسجد بحثی جداست، اما بحث اصلی خادم و تمامی کسانی هستند که در مسجد خدمت می‏‌کنند و مسئول برنامه‏‌های مسجد هستند.

این پژوهشگر حوزه روانشناسی تصریح کرد: اگر هر کدام از خدام مسجد و یا حتی روحانی مسجد چند دقیقه قبل از نماز به استقبال دانش‎آموزان و بچه‎ها برود و از آن‌ها دعوت کند، قطعا آن‌ها استقبال می‎کنند؛ حتی بعد از اتمام نماز اگر بچه‎ها را بدرقه کنند و و در مدرسه هم مدیر و معلم همانند این رفتار را انجام دهند و در کلاس معلم از بچه‎ها استقبال کند و در هفته حداقل یک روز آن‌ها را بدرقه کنند، این رفتار‌ها تماماً منجر به علاقه‎مند شدن دانش‎آموزان به فعالیت‌های مربوطه خواهد شد. اکثر بچه‎ها بعد از این رفتار‌ها عاشق این مسجد و مدرسه و شیفته شخصیت‎ها خواهند شد.

وی با تاکید بر اینکه بچه‎ها نیاز به تکریم دارند، به ایکنا، گفت: جایی که بچه‎ها تکریم می‎شوند گرایش‎شان به نماز بیشتر است. جایی که آرامش پیدا می‎کنند گرایش‎ و توجه‎ آن‌ها است به فعالیت‌ها بیشتر است؛ بچه‌ها شیفته تکریم هستند و اگر در مساجد تکریم شوند با علاقه نماز می‎خوانند و احساس خوشایندی نسبت به این حضور پیدا می‌کنند.

افروز از بلوغ زودرس دانش‎آموزان جامعه و ضرورت‎های تکریم آن‌ها سخن گفت و افزود: امروز درصد قابل توجهی ازدانش‎آموزان ششم و هفتم که سن بلوغ را تجربه می‎کنند با توجه به اینکه چند سال هم سن بلوغ کاهش یافته است، بالغ هستند؛ لذا باید در مدرسه، کلاس درس، مسجد و هر مکانی که شرایطش ممکن است به‌جای جشن تکلیف یک برنامه و مجلس تکریم برای آن‌ها برقرار کنیم.

وی تصریح کرد: امروز همه جوانان و نوجوانان کشور ما نیازمند این هستند که تکریم شوند و زمانی که به بلوغ می‎رسند، باید برای آن‌ها جشن تکریم بگیریم نه جشن تکلیف؛ باید با کرامت شخصیت آن‌ها کار داشته باشیم و به آن‌ها توجه کنیم که از امروز آن‌ها برای خودشان شخصیت و جایگاه ویژه‎ای پیدا کرده‎اند و از امروز آن‌ها مخاطب خاص خدا شده‌اند، یعنی ارزش‎ها و معیار‌های دینی برای آن‌ها لازم شده است و تکالیف الهی را باید با عشق انجام دهند. در اینجا سن شناسنامه‌ای مهم نیست، بلکه سن روانی بسیار مهم است و اگر ما به این مباحث بپردازیم، می‏‌توانیم فعالیت‌های اثرگذار بسیاری را انجام دهیم.

افروز با ذکر مثالی ادامه داد: به‏‌عنوان مثال در مساجد هفته یکبار دانش‏‌آموزان مدارس مختلف را به مسجد برای اقامه نماز جماعت دعوت کنیم و در آنجا بعد از نماز بین نماز هدیه هم هر چند ناچیز به آن‌ها بدهیم؛ هر مسجد دانش‎آموزان و جوانان محل خود را به دعوت کند؛ مساجد و خانواده باید محله محور باشند اگر این‌ها دعوت شوند و ارتباط داشته باشند، پیوند‌های قوی با مسجد ایجاد می‎شود.

به گزارش ایکنا، استاد ممتاز دانشگاه تهران معتقد است اگر پیوند خانه، مسجد و مدرسه برقرار شود و دانش‎آموزان با مدرسه و مسجد پیوند برقرار کنند، این پیوند‌های عاطفی باعث می‌شود، دانش‌آموزان در تمام این محل‎ها و مکان‎ها احساس عاطفی خاصی داشته باشند و آرامش خود را در اینجا پیدا کند؛ آن‌ها در این مکان‎ها مصونیت عاطفی پیدا می‏‌کنند و آسیب نمی‌بینند که در نهایت مثلث عاطفی مقدسی ایجاد می‎شود که درون مثلث بچه‏‌ها قرار دارند که هر ضلع آن یک بخش حمایتی دیده می‎شود. این مثلث مقدس، حمایت از شخصیت و رشد و شکوفایی بچه‎ها را ممکن می‎سازد و بچه‏‌ها در آن احساس آرامش و علاقه بیشتری به فعالیت‎های دینی و مذهبی از جمله نماز پیدا خواهند کرد.

وی با اشاره به ارزیابی خود از وضعیت فعلی پیوند مسجد و مدرسه گفت: امروز فعالیت‎های خوبی انجام شده، اما آنطور که باید بایسته و شایسته نیست و انتظار داریم که اوضاع بهتر شود؛ بایستگی و شایستگی از موضوعی به عنوان مسجد و فعالیت‎ها نماز خوب استفاده نشده است، یعنی از ارزش و جایگاه ارزشی نماز آنطور که باید استفاده نمی‎شود؛ مسجد فضای زیبایی دارد، اما از نشاط معنوی مساجد کمتر استفاده می‏‌شود، لذا باید نشاط معنوی مساجد را مورد توجه بیشتری قرار دهیم؛ چراکه اگر نشاط معنوی افراد و دانش‌‏آموزان بالا برود، بسیاری از مسائل آینده آنان حل خواهد شد.

شعارسال، با اندکی تلخیص واضافات برگرفته از خبرگزاری بین المللی قرآن، تاریخ انتشار6فروردین97،کدخبر: 3696894 ، www.ikna.ir