شعار سال: امروز خبری در برخی از رسانه های جهان با این تیتر منتشر شد:«اولین نفری که پا به مریخ می گذارد، باید زن باشد.» ماجرا مربوط به مصاحبه با یکی از مدیران ناسا می شود. الیسون مک اینتایر، مدیر بخشی از مرکز فضایی جانسون است و آن طور که خودش می‌گوید به کارش عشق می‌ورزد:« من عاشق اینجا هستم. فکر کنم وقتی زمان رفتنم برسد باید من را به زور از اینجا بیرون ببرند.» او نزدیک ۳۰ سال است در ناسا کار می‌کند و در این مدت شاهد تغییرات زیادی بوده است:«مدیر داخلی بخش من یک زن است. سرپرست قبلی گروه هم یک زن بود. ما فضانوردان زن داریم ولی هنوز هیچ زنی را به ماه نفرستاده‌ایم. من فکر می‌کنم اولین کسی که به مریخ قدم می‌گذارد باید یک زن باشد.»

کارن نایبرگ، فضانورد سابق ناسا نیز که بیش از شش ماه در فضا بوده است، می‌گوید:«سال ۲۰۰۰ وقتی به عنوان فضانورد از سوی ناسا انتخاب شدم، فکر کردم به احتمال زیاد ما گروه بعدی هستیم که به ماه قدم می‌گذاریم. ولی متأسفانه این‌طور نشد.» کارن در مورد سفر زنان به ماه می گوید:«این اتفاق خواهد افتاد. سیاست‌‌بازی‌ها و مسائل مالی اجازه نمی‌دهند این روند با سرعت بیشتری پیش برود. اما در نهایت این اتفاق خواهد افتاد.»

روایت های این چنینی، نشان می دهد که تبعیض برای کار کردن زنان محدوده ای ندارد، حتی در ناسا نیز زن های با محدودیت هایی مواجه هستند.
بانک جهانی نیز به تازگی تحقیقی از بهانه هایی که کار کردن زنان را محدود می کند، منتشر کرده است. این نهاد بین المللی می نویسد:«زمانی که زنان بیشتر کار می کنند، اقتصاد بیشتر رشد می کند. اما در تمام مناطق جهان، عوامل محدود کننده برای اشتغال زنان وجود دارد.»
بر اساس گزارش زنان و قانون 2018 که 189 کشور جهان را مورد بررسی قرار داده است، در 104 کشور، زنان با عوامل محدود کننده جدی مواجه هستند. 30 درصد از اقتصادهای جهان اشتغال زنان را به بهانه اینکه کاری دشوار، پرخطر یا از لحاظ اخلاقی نامناسب است، محدود می کنند. 40 درصد زنان را از کار کردن در برخی صنعت ها مانند کار در معدن منع می کنند و 15 درصد نیز به خاطر شیفت های شب، مانع از کار زنان می شوند.

اینفوگرافیک زیر که از بانک جهانی استخراج شده، نشان می دهد که اوضاع اشتغال زنان در هر منطقه از جهان، چطور پیش می رود:

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از وبسایت ایران آنلاین، تاریخ 5 اردیبهشت 97، کد مطلب: 351567: www.ion.ir