شعارسال: سرمایه نمادین، سرمایه ای است که کثیری از مردم برای آن ارزش قائل هستند. همانند: یک اثر باستانی، یک روز باشکوه، یک بنای زیبا، یک فولکلور فاخر، یک شخصیت محبوب ملی.

بر این اساس دولتها به هر بهانه ای سعی می کنند برای کشورشان سرمایه نمادین ایجاد نمایند: کره ایها میلیونها دلار صرف ساخت فیلمها و سریالهایی با مضمون قهرمانان کُهنشان می کنند. آمریکائیها نام رئیسان جمهور سابقشان را بر روی ناوهای هواپیمابرشان می نهند. اماراتیها، برجهای شکوهمند می سازند. انگلیسیها روز دیوید بکهام می گیرند. یونانیها سالروز فتح آسیای صغیر را جشن ملی می گیرند و…

اما دراین سوی میدان، ما نه تنها سرمایه نمادین ایجاد نمی نماییم بلکه سرمایه های پیشین را نیز هدر می دهیم.

اهمیت سرمایه نمادین به خاطرتاثیری است که در زایش سایر سرمایه ها خصوصا سرمایه اجتماعی دارد.

سرمایه اجتماعی یعنی اعتماد مردم به همدیگر، اعتماد مردم به حکومت، اعتماد حکومت به مردم، رعایت قانون توسط مردم، همکاری و مشارکت مردم در فعالیت‌های اجتماعی، همدلی مردم با یکدیگر، امید به آینده، رفتارهای پر از شادی و نشاط در میان مردم، و اساسا هرچیزی از این دست که وقتی همه با هم داریم، زندگی‌مان در حوزه‌های اجتماعی و اقتصادی و سیاسی، کم تنش‌تر، آرام‌تر، امن‌تر، کم‌هزینه‌‌تر و شادمانه‌تر جریان می‌یابد.

متاسفانه ردپای افول سرمایه اجتماعی در همه بحرانهای امروزمان، قابل مشاهده است.

اعتمادمان با چوب فساد، تزویر، خرافات، بداخلاقی، زورگویی و… به حراج رفته است و اگر دیر بجنبیم کیانمان را بر باد خواهد داد.

بی شک اعتمادی که طی سالها و دهه ها کمرنگ شده، یک شبه ایجاد نمی شود. اما ناچاریم به خاطر ایران، برای ترمیم اعتماد، قدم برداریم:

✅ رانتجویی و فساد برخی اجزای حاکمیت، اعتماد مردم را به شدت تخریب کرده است؛ مواجهه جدی با این مساله، اجتناب ناپذیرست.

✅ مردم خسته شده اند از بس در میان مسئولین، چهره های تکراری دیده اند؛ خسته شده اند از بس مسئولانی دیده اند که چندین سِمَت دارند. قحط الرجال که می گویند مصداق عینی سرزمینمان شده است. ضروری است مدیران نسل اول انقلاب، عرصه خدمت را به جوانترها واگذار نمایند.

✅ اگر چیزی، فردی، مکانی، رویدادی، به مردم (خصوصا جوانان) احساس شعف، امید و همبستگی می دهد، حتی اگر آن را نمی پسندیم، آن را از مردم نگیریم. جامعه ما به زنجیرهایی نیازمند است که آنها را به هم بچسباند.

✅ بسیاری از نهادهایمان، نه تنها سرمایه اجتماعی ایجاد نمی کنند بلکه آن را هدر می دهند. این نهادها یا باید تن به تغییر بنیادین دهند، یا حذف شوند. به عنوان مثال کارکرد صداوسیما در ایجاد سرمایه اجتماعی را مرور کنیم. خداوکلیلی حیف صفت "ملی” نیست که به این رسانه می چسبانیم. دقیقا مثل اینکه اسم یک کچل را بگذارند زلفعلی. صداوسیما تنها زمانی می تواند اعتمادآفرین باشد که همه مردم را به یک چشم ببیند و به معنای واقعی کلمه ملی باشد.

✅ هنر حاکمیت باید تبدیل مخالف به منتقد و تبدیل منتقد به موافق باشد. آشتی با کسانیکه از قطار حاکمیت به بیرون پرتابشان کردیم، سخت ولی ضروری است. بازگشت محبوسان و محدودان و محصوران به جامعه گامی اساسی برای آشتی ملی و کمکی بزرگ در ایجاد اعتماد عمومی است. لحظه ای توقف کنیم تا کسانی که از قطار نظام پیاده کرده ایم، سوار کنیم.

✅ و موارد بسیاری از این دست که شاه بیت آنها این است که حاکمیت باید بپذیرد ایران برای همه ایرانیان است و باید لزوم اصلاحات را باور کند و به آن تن دهد.

در غیر اینصورت هر مسئله اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی می تواند به سرعت تبدیل به مسئله سیاسی و حتی امنیتی شود.

در چنین شرایطی حاکمیت و مردم، فرای اختلافات و مسائل داخلی، باید بدانند، مسئله امروز ما این جناح و آن جناح نیست. مساله خطری است که موجودیت سرزمین پدریمان، ایران را تهدید می کند.

بخواهیم یا نخواهیم، همه بر یک کشتی سواریم. گرچه از زر و زور و تزویر عده ای گله مندیم اما حواسمان باشد اگر مردم کوچه و بازار اسیر فضاسازی خنّاسانی همچون بی بی سی و امثالهم شوند این سرزمین می تواند در دام کفتارها و لاشخورهایی گرفتار شود که بوی کباب از اختلافات داخلی خانه ما شنیده اند.

ما از هم گله مندیم اما نباید یادمان برود همه اعضای یک خانواده ایم.

در این شرایط، تنها دژی که کیان ما را از گزند آسیبها حفظ می کند، افزایش سرمایه اجتماعی است.

سایت شعارسال، با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از سایت اقتصاد برتر، تاریخ انتشار:11مرداد1397 ، کدخبر: - : www.eghtesadbartar.com