شعارسال: اول صبح که از خانه خارج می‌شوی در کنار برخی معابر شهر رشت مانند معبر "چمارسرا" و "لب‌ آب" مردانی را می‌بینی که گویا منتظر رسیدن کسی هستند.

گاه‌گداری با یکدیگر صحبت می‌کنند؛ از مشکلات کشور می‌گویند و این ماجرا ادامه دارد تا زمانی که یک ماشین از راه می‌رسد.

ماشینی که گویا راننده آن به چند کارگر نیاز دارد و اینجاست که کارگران فصلی برای کسب یک لقمه نان به سمت ماشین هجوم می‌آورند تا شب دست خالی به خانه نروند.

قدری جلوتر رفتم تا با آن‌ها گفت‌وگوی کوتاهی داشته باشم. دور من جمع شدند؛ گویا منتظر کسی بودند تا بتوانند حرف‌های دلشان را برای او بازگو کرده و مشکلات را مطرح کنند.

یک به یک شروع به صحبت کردند؛ از این که اداره و نهادی به فکر ساماندهی آن‌ها نیست؛ هیچ آماری وجود ندارد تا تعداد دقیق کارگران فصلی استان گیلان را مشخص کند گویا چنین افرادی وجود خارجی ندارند.

از بیمه نبودنشان گفتند؛ از این که کارفرمایان آن‌‌ها را بیمه نکرده و حتی اگر در محل کار دچار سانحه شوند هیچ کسی مسئولیت رسیدگی به وضعیت آن‌ها را قبول نمی‌کند.

دستانشان پینه بسته بود؛ شرمندگی را در چشمانشان دیدم زمانی که می‌گفتند ممکن است یک روز سر کار باشیم و 10 روز بیکار و در این مدت شاید حتی پول خرید نان برای زن و بچه‌هایمان را نیز نداشته باشیم.

در حال حاضر هیچ‌ گونه نظارتی بر وضعیت کارگران فصلی اعمال نشده و آماری از تعداد و شرایط کاری آن‌ها وجود ندارد و طبق گفته خودشان حتی بیمه بیکاری نیز نمی‌توانند دریافت کنند.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته از خبرگزاری تسنیم، تاریخ انتشار: 22 مرداد 1397 ، کدخبر: 1794928،www.tasnimnews.com