شعار سال: مهدی افشارنیک، روزنامه نگار و سردبیر نفت خبر، در واکنش به خودکشی عمران روشنی کارگر پیمانی شرکت نفت، در حساب توییتری خود نوشت: «میدان نفتی یادآوران در قرارداد بای بک با ساینوپک چین است و نظم آفرینان پیمانکار دست دوم ساینوپک بوده است. عمران هم کارگر این شرکت بوده، اما این چیزی از مسئولیت اجتماعی و اخلاقی شرکت نفت کم نمیکند چرا که دردناک ماجرا آنجاست که یادآوران بالغ بر ۹۰ هزار بشکه در روز تولید دارد، ولی سهم مردم منطقه بسیار‌ناچیز است.

مساله اصلی اینجاست که شرکت نفت در آن منطقه فاقد الگوی مسئولیت اجتماعی است. فقر در منطقه بیداد میکند، اما بودجه‌های مسئولیت اجتماعی بیشتر خرج دفاتر و نماینده‌های پر نفوذ‌تر و متنفذین محلی میشود، ولی مثلا شهرداری سوسنگرد این قدر بودجه ندارد که حقوق کارگران را بدهد تا آشغال مردم را جمع کنند و شهر هر هفته یکبار فقط تخلیه زباله از کوچه‌ها دارد یا هویزه که مرکز درمانی مطلوب ندارد یا مدرسه و یا زیرساختی برای اشتغال.

این در حالی که زیر پای مردم تقریبا ۶۰ میلیارد بشکه نفت است که به خودی خود جایگاه پنجم ششم در اوپک میشود. ایران کلا ۱۵۰ میلیارد بشکه نفت دارد. مساله عمران تازه شکل خوب ماجراست.

عمق فاجعه‌ی فقر خشن تلخ‌تر از اینه در مصاحبه‌ای مهرماه ۹۷ با اعتماد گفتم که زندگی مردم با ۲۰۰ هزار تومن از این رو به آن رو میشود یعنی حداقل روزی دو وعده غذای معمولی. نفتی‌ها دچار غرور و تبختر دچار نگاه بالا به پایین به مردم بومی.

‌من در مستند زیر صفرمرزی بخشی از این ماجرا را نشان دادم، اما برخورد تلخی با من شد. فیلمم در مشهد توقیف شد و در نفت هم تقریبا بایکوت شدم که ‌ای کاش صدای خرد شدن استخوان‌های مردم دشت ازادگان شنیده میشد یا بشود. آنجا قبل از نفت و جنگ بسیار آباد بود.

‌هورالعظیم مایه برکت و آبادانی بود. هم ماهیگیری بود و هم گاو میش. جنگ و نفت معیشت منطقه را بهم ریختند و هیچ به مردم ندادند. آنجا نجیب‌ترین و مهربان‌ترین عزیزان این سرزمین با فقر خشن در تکاپویند.»