شعار سال: چند روزی است که مسؤولان دولتی به ویژه سخنگوی دولت و معاون وزیر بهداشت از رعایت نشدن فاصله گذاری اجتماعی در مترو و اتوبوس‌های شرکت واحد گلایه دارند.

حدس می‌زنم مسؤولان محترم تا به حال سوار مترو یا اتوبوس نشده‌اند و اگر هم شده‌اند در ساعت خلوتی ویا با قُرق کردن بوده است. مگر می‌شود در مترو تهران آنهم در ساعت‌های ابتدایی روز، فاصله گذاری اجتماعی را رعایت کرد؟ درست مثل این است که به فردی بگویند به دل دریا بزن، اما خیس نشو!

خیلی از مردم ماشین شخصی ندارند. آن‌ها یا توان مالی خرید خودرو ندارند یا اصلا دوست ندارند وسیله شخصی داشته باشند و یا محل کارشان در منطقه طرح ترافیک است. به خاطر همین مجبور هستند برای رسیدن به محل کار از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند.

قاعده وسایل نقلیه عمومی، شلوغی است. کارمندی اگر بخواهد زود به محل کار برسد تا جریمه دیر رسیدن شامل‌اش نشود، مجبور است، صابون کرونا را به تن بمالد و راهی مترو شود. مجبور است کنار دیگران بایستد تا به محل کار خود برسد تا آخر ماه حقوقی بگیرد و چرخ زندگی‌اش را بچرخاند.

قربان کرایه‌های تاکسی هم که بروم. اگر فردی بخواهد از ترس کرونا، تاکسی سوار شود باید حقوق یک ماه خود را تنها خرج رفت و آمد خود کند. فکر کنید سرپرست خانواده‌ای مجبور باشد از کرج راهی تهران شود. چقدر باید درآمد داشته باشد که پول رفت و برگشت کرایه تاکسی را بپردازد و خرج زندگی را هم بدهد.

عصر استفاده از اسب و قاطر هم که سال‌هاست به پایان رسیده است و نمی‌شود از آن‌ها برای رسیدن به محل کار استفاده کرد؛ که اگر می‌شد بهترین گزینه برای رعایت فاصله گذاری اجتماعی بود.

تمام مشاغل هم که کار خود را از سر گرفته‌اند و مردم مجبور هستند برای کسب درآمد به محل کار خود بروند.

با توجه به این شرایط گلایه از مردم برای چیست؟ واقعا مردم چه کنند؟ بله، خیلی‌ها در خیابان و بیابان، دستورالعمل‌های بهداشتی را رعایت نمی‌کنند و کرونا را فراموش کرده‌اند، اما در مترو یا اتوبوس با توجه به وضعیت موجود چه کنند؟

بهتر است به جای غُر زدن سر مردم به فکر راه حلی برای مدیریت وضع موجود کرد. نمی‌شود هم خر را داشت هم خرما را. بالاخره بازگشایی مشاغل، حضور مردم در اجتماع را هم دارد. اگر کرونا هنوز اینقدر جدی است باید فکری به حال جان و نان مردم کرد و اجازه نداد کرونا بیش از این قربانی بگیرد.

مردمی که سوار مترو می‌شود مقصر نیستند بلکه مجبور هستند و راهی به غیر از این ندارند. باید کار کنند تا از پس مخارج زندگی و دلار ۱۸ هزارتومانی برآیند مگر اینکه دولت تضمین دهد که در عصر کرونا خرج زندگی آن‌ها را می‌دهد.

شعار سال،  با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته  از سایت خبری عصر ایران ، تاریخ انتشار 27 خرداد    99، کد خبر:    733557، www.asriran.com