ششم خردادماه سال‌جاری گذرمان به یک بیمارستان مشهور دولتی در تبریز افتاد؛ گذری که بیش از 80 روز به طول انجامید. از در اورژانس که وارد می‌شوید با انبوه بیماران و همراهانی مواجه می‌شوید که همگی از تأخیر در رسیدگی کادر درمانی بیمارستان گلایه دارند. از دیگر سو کادر درمانی در جواب انتقاد بیماران از تعداد کم پرستار، انترن و رزیدنت در اورژانس بیمارستان سخن می‌گفتند. اما اوضاع زمانی بدریخت‌تر می‌شد که قرار بود بیماری را از اورژانس برای بستری به فلان بخش بیمارستان منتقل کنند، اینجا بود که بیمار یا در اورژانس باید جان مبارک خود را تقدیم بیمارستان می‌کرد یا با صبری گرانقیمت حداقل 3 روز را در راهروهای اورژانس منتظر می‌ماند تا تخت خالی در بخش مهیا شود. ادامه داستان در بخش‌های بستری بیمارستان رقم می‌خورد. تمام نظراتی که آورده شده نظرات بیماران، کادر درمانی و پزشکان این بیمارستان در شهر تبریز است که با احترام به خواسته آنها، از انتشار نام کامل‌شان خودداری شده است. نام بیمارستان هم در دفتر روزنامه محفوظ است و درصورت نیاز اعلام می‌شود.

* گفتند صبر کنید شاید تا صبح یک فوتی داشته باشیم

م. ن - همراه بیمار: صبح امروز پدرمان را به خاطر مشکل تنگی نفس به اورژانس آوردیم، الآن ساعت 10 شب است. هنوز تخت خالی در بخش ریه وجود ندارد و وقتی سؤال می‌کنیم، می‌گویند تا فردا صبر کنید، شاید یکی از بیماران مرخص شد و شاید تا صبح فردا بیمار فوتی داشته باشیم یا با رضایت خودتان بیمار را از اورژانس ترخیص کنید و به بیمارستان خصوصی منتقل کنید.

م.ح - همراه بیمار: 2 روز است که از پارس آباد - یکی از شهرستان‌های مرزی استان اردبیل- به تبریز آمده‌ایم، هنوز در اورژانس هستیم و پزشکان اورژانس با وجود آزمایش‌های متعدد و مشاوره‌های تخصصی مختلف، علت اصلی بیماری پدرمان را تشخیص نداده‌اند. در ضمن برای هر آزمایش یا رادیولوژی باید خودمان راهروهای اورژانس را به این سو و آن سو برویم و جواب آنها را به پزشکان اورژانس تحویل بدهیم.

ع.ن - همراه بیمار: هشتم مردادماه، پدرمان را به خاطر مشکل بیرون روی به اورژانس آوردیم و بدون تشخیص رزیدنت‌ها و انترن‌های اورژانس به خانه بازگرداندیم. پس از خونی شدن بیرون روی و افزایش میزان تب ایشان به 40درجه سانتیگراد، 2 روز دیگر دوباره به اورژانس مراجعه کردیم و این بار علت بیماری را عفونت عنوان کردند، 20 روز از بستری شدن پدر می‌گذرد اما هنوز مشکل ایشان پابرجاست.

ع.د - بیمار: هر روز صبح از ساعت 7صبح تا 12 ظهر، همراه بیمار به خاطر ویزیت پزشکان از بخش خارج می‌شود. در این مدت هر مشکلی که داشته باشیم به سختی کمک بهیار یا پرستار پیدا می‌شود. ابتدا اکسترن‌ها و انترن‌ها ویزیت می‌کنند، سپس رزیدنت دستور دارویی را در پرونده می‌نویسد و در آخر استاد یا همان پزشک معالج می‌آید که بدون ویزیت بیمار تنها سؤالات درسی خود را از رزیدنت‌ها و انترن‌ها می‌پرسد و مُهر خود را زیر دستورات رزیدنت می‌زند و می‌رود.

س.ع - همراه بیمار: موقع ترخیص و پرداخت هزینه‌های درمان دو مورد برایم عجیب بود؛ هزینه همراه بیمار و دیگری هزینه هتلینگ. هزینه صبحانه، ناهار و شام همراه بیمار برعهده همراه بوده و باید با تهیه فیش از صندوق برای دریافت وعده غذایی به غذاخوری بیمارستان مراجعه کند و از طرفی همراه بیمار تقریباً تمام وظایف کمک بهیار را برای بیمار خود انجام می‌دهد. در مورد هتلینگ هم که واقعاً خنده دار است، مریض به علت بیماری عفونی در اتاق ایزوله بستری بوده و در برگ هزینه ترخیص توفیق اجباری هتلینگ درج شده است.

* دفاعیات پرستاران و کمک بهیاران

کمک بهیار: در هر شیفت - صبح، عصر و شب - حداکثر دو کمک بهیار آقا و خانم در بخش حضور دارند. در بعضی از شیفت‌ها کمک بهیار آقا یا خانم وجود ندارد و در این صورت بیمار آقا یا خانم باید تا شیفت بعدی منتظر بماند یا اینکه همراه وی، کارهای آن را انجام دهد.

کمک بهیار: کارانه پیشکش، حداقل اضافه کاری را تحمیل نکنند. برای مثال وقتی بنده اضافه کاری تحمیلی را قبول نمی‌کنم در فیش حقوقی میزان ساعت اضافه کاری ای که من به بیمارستان نیامده‌ام از ساعاتی که به صورت قانونی در بیمارستان حضور داشته ام، کسر می‌کنند. در حقیقت تن ندادن به اضافه کاری تحمیلی در فیش حقوقی غیبت منظور می‌شود.

کمک بهیار: وقتی دو شیفت پشت سر هم در برنامه کاری ما تعیین می‌کنند، چگونه انتظار دارید یک کمک بهیار در دو شیفت پیاپی بتواند به نحو احسن به بیمار خدمت کند. در هر یک از بخش‌های بستری حداقل 30 - 20 بیمار وجود دارد که تقریباً نیمی از آنها خانم و مابقی آقایان هستند. یعنی یک کمک بهیار آقا در بخش باید به 10 تا 15 بیمار سرکشی کند، بیماران را برای تصویربرداری یا رادیولوژی جا به جا کند، خون تهیه شده توسط پرستاران را به واحد آزمایشگاه تحویل دهد و همچنین داروهای مورد نیاز بخش را هم از داروخانه تحویل بگیرد، همه این وظایف و بسیاری دیگر برعهده کمک بهیاران بیمارستان در بخش‌های بستری است و زمانی که کمک بهیار در دو شیفت پیاپی در بیمارستان کار می‌کند، قطعاً بهره‌وری کمتری خواهد داشت.

پرستار: تعداد پرستاران در بخش‌های مختلف، بسته به نوع بخش و تعداد تخت‌های بخش، متفاوت است. برای مثال در بخش گوارش 4 پرستار، عفونی 2 پرستار و اعصاب 3 پرستار در یک شیفت حضور دارند. بعضی از پرستاران مجبورند 2 شیفت پیاپی در بخش حضور داشته باشند، این موضوع کیفیت کار آنها را کاهش می‌دهد.

پرستار: مسئولیت پرستار در بخش بیشتر از دیگر اعضای کادر درمان است، چرا که 2 پرستار و در نهایت 3 پرستار باید وضعیت تمام بیماران بخش را رصد کنند و اگر خدای ناکرده اتفاقی برای یکی از بیماران رخ داده باشد، مقصر پرستار است.

پرستار: مشکل بزرگ این پرستاران بیمارستان نبود امکان انتقال از این بیمارستان به سایر بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی شهر تبریز است. با توجه به فشار بالای کار پس از مدتی شرایط روحی و کاری بر پرستار سخت می‌شود اما هنگامی که برای انتقال به سایر بیمارستان‌ها به معاونت مراجعه می‌کنیم با جواب «نه» مواجه می‌شویم.

* آنچه انترن و رزیدنت می‌گوید

انترن: دوره انترنی از دوره‌های آموزشی محسوب می‌شود اما بیشتر از آموزشی بودن، بیگاری است. گاه بیش از 24 ساعت سرپا هستیم.

رزیدنت: یک اتاق کوچک با ساعت‌ها فعالیت پزشکی ثمره دستیاری تخصصی است. البته محاسن آموزشی این دوره نیز قابل توجه بوده و در تربیت پزشکان متخصص مؤثر است، چنانچه برخی رزیدنت‌ها در قد و قواره یک پزشک متخصص حاضر می‌شوند.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از روزنامه ایران، صفحه 16، تاریخ انتشار: پنجشنبه 18 مرداد 1395، شماره: 6307.