مدیرانی که بدون پاسخگویی هرکاری می‌کنند و می‌روند

آن طور که شایسته است، به نظر می‌آید که مدیران فوتبالی تحت رصد نهاد‌های نظارتی نیستند و پس از پایان دوران مدیریت خود، حتی اگر اثبات شود که پول بیت المال را به درستی و بر اساس منافع باشگاه مصرف نکرده اند بازهم هیچکس نیست که از آن‌ها حساب بکشد و مدیران را وادار کند تا پاسخگوی عملکرد خود باشند.

شعار سال: سوءمدیریت بی تردید یکی از بزرگترین و اساسی ترین مشکلات موجود در فوتبال ایران است. به هر سو که نگاه کنیم، ردپای این مسئله به خوبی مشهود است. هیچ تفاوتی هم در این میان، بین باشگاه های کوچک و بزرگ و حتی در عرصه ملی وجود ندارد بلکه هرکدام به سهم خود، اسیر بی کفایتی در مدیریت هستند و این است حال و روز فوتبال ایران!

نکته تعجب برانگیز اما حاشیه امنی است که این مدیران دارند. یعنی آن طور که شایسته است، به نظر می آید که این افراد تحت رصد نهادهای نظارتی نیستند و پس از پایان دوران مدیریت خود، حتی اگر اثبات شود که پول بیت المال را به درستی و بر اساس منافع باشگاه مصرف نکرده اند بازهم هیچکس نیست که از آن ها حساب بکشد و مدیران را وادار کند تا پاسخگوی عملکرد خود باشند.چند تا مدیر عامل حداقل در پرسپولیس و استقلال سراغ دارید که پس از رفتن‌شان کوهی از بدهی بر جا نگذاشته باشند؟بدون شک هیچ!

از سرخابی ها تا فدراسیون فوتبال؛ مشترک مورد نظر در دسترس نیست!

پرونده مارک ویلموتس شاید بزرگترین و فاجعه بارترین عملکردی بود که یک تیم مدیریتی در فوتبال ایران می توانست از خود بر جای بگذارد. فدراسیون فوتبال ایران تحت اداره افرادی چون مهدی تاج، محمدرضا ساکت و... باعث به بار آمدن خسارتی چند میلیون یورویی به فوتبال ایران شد اما حالا با گذشت چند ماه از آن ماجرا و سرد شدن تب آن در جامعه و رسانه ها، گویی آب از آب تکان نخورده و نه تنها هیچ خبری از پیگیری های پرسروصدای روزهای نخست نیست، بلکه در حال حاضر تاج،ساکت،شکوری و ... در تیم های سپاهان و پرسپولیس به پست و مقام های جدید رسیده اند و مهدی تاج هم گویی بدون اینکه لزومی به پاسخگویی ببیند به کسب و کار خود مشغول است!

در استقلال و پرسپولیس هم اوضاع چندان متفاوت نیست. هر دو باشگاه طی سالیان اخیر حضور چندین و چند مدیرعامل مختلف را تجربه کرده اند. مدیرانی که نحوه انتخاب شدنشان برای چنین سمت مهمی به هیچ عنوان شفاف نیست و عده ای بر این باورند که صرفا نزدیکی و وفاداری و رفاقت این افراد به شخص وزیر ورزش از اصلی ترین عوامل برگزیده شدن برای چنین پستی است. با این حال آن ها هم پس پایان ماموریت شان و در حالی که با علامت سوال های زیادی در خصوص عملکردشان مواجهند، نه توضیح شفافی به مدیران بالادستی خود می دهند و نه این مدیران پاسخی به رسانه ها که واسطه بین مردم و مدیران هستند می دهند.