شعار سال: متاسفانه حتی نمی شود خیلی راحت هشدار داد و آینده را تشریح کرد. گمان کنم سه سال پیش بود که یادداشتی در کانال و وبلاگ سلامت از نگاه ملی منتشر نموده و نسبت به روزانه شدن اعتراضات بازنشستگان هشدار دادم و البته خیلی هم این هشدار نیاز به علم ماورایی نداشت و کمتر متخصصی در سیستم بیمه کشور وجود داشت که نداند و متوجه نشود که با این روال وحشتناک اداره سیستم های بیمه ای و بدهی های مافوق تصور دولت به این صندوق ها و از همه بدتر بیمه کردن اقشار مختلف جامعه بدون پرداخت حق بیمه، چه فاجعه ای رقم خواهد خورد و آخر داستان به چه چیزی ختم می شود؟!
 
سه سال از آن هشدار گذشت و اکنون میوه سال ها حماقت و سیاست های پوپولیستی را داریم می چشیم و دولت در سال آینده باید ۷۹ هزار میلیارد تومان برای پرداخت حقوق بازنشستگان در بودجه لحاظ کند که این سوای بدهی وحشتناک آن به تامین اجتماعی و وضعیت شکننده این سازمان هست، اما خوب نتیجه آن همه فریاد و هشدار به کجا انجامید، هیچ و هیچ و هیچ و شاید تنها دعوتی بود که از سوی برخی جوانان دلسوز و دغدغه مند مملکت برای بررسی بحران در اتاق های فکر تشکیل شد و در به همان پاشنه در حال چرخیدن است.
 
حالا شما هرچه می خواهی فریاد بزن که بحران صندوق های بیمه ای خطرش کمتر از یک انقلاب کور اجتماعی نیست؟ نه سازمان صدا و سیما فرصت دارد که هشدار بدهد و چند برنامه اساسی بسازد و نه رمقی برای افراد دلسوز مانده است. ظاهرا رسم این است که "چون فردا شود فکر فردا کنیم"
 
روزگار منتقدان زهر و روزگار متملقان عسل است   در این شرایط باور کنید انسان یک حس حماقتی را گاها در خود احساس می کند و آن اینکه چه دلسوزی و چه آشی و چه کشکی.... مگر می شود مدیری که ماه ها در تلاش هست تا فلان عنصر فاسد را به فلان سمت مدیریتی منصوب کند را به  ندانستن متهم کرد؟! اصلا بحث مدیریت مطرح نیست بلکه اساسا بحث مدیر شدن دغدغه اول است ، جایگاهی که نه محل بازخواست آنچنانی است و نه محل پاسخگویی؟!
 
نمی دانم با چه زبانی باید فریاد زد که نمی شود با جا به جایی چهارتا ردیف بودجه و اعمال چند تخفیف برای فقرا و  .... تحول ایجاد کرد؟! نمی شود با شعار گرایی و ادعاهای تهی، کشور را پیش برد و به گونه ای بر روی کاغذ رتبه های یک تا سه منطقه خاورمیانه را در افق های مختلف دید که انگار دنیا متوقف شده است تا مدیریتی که پراید را تکنولوژی فرض می کند بر سکوی نخست خودروسازی منطقه متمرکز شود؟!
 
هرچه به مغزم فشار می آورم تا کشوری را بیابم که با سود بانکی دو رقمی همای سعادتی بر شانه های ملتش نشانده باشد و چرخ تولیدش به راه افتاده باشد، باور کنید مصداقی نمی یابم، حالا چه فرقی می کند مجلس را افراطیون راست اداره کنند یا افراطیون چپ، ما نیازمند تغییرات جدی در نگرش خود هستیم...
 
مگر می شود با این چرخه عجیب بوروکراسی طویل مجوزات تولید و کسب و کار و ....در کنار قاچاق، اصلا راهی به سمت تولید پیدا کرد، البته شاید تولید گوجه و هندوانه را بشود متحول کرد اما تولید ملی قطعا جز محاق نابودی انتخاب دیگری ندارد... حالا چه فرقی می کند مجلس را حداد بچرخاند یا قالیباف یا خاتمی ...و بر تمام سر برگ های شعار حمایت از تولید نقش بسته باشد و روزی ده قانون با مشت های گره کرده تصویب شود؟! راه به جایی نخواهد برد ...
 
جهان به سمتی حرکت می کند که تاوان بی توجهی به عقلانیت آنقدر بالاست که قابل جبران نیست و اگر ضعفی در تو احساس کنند (نمی گویم که ببینند) چه بسا همسایه ای که حتی کارتن برای خوابیدن در خیابان های آنکارا نداشت و پناهش دادیم هم ، مدعی خانه شود.
 
ما برای تحول راهی جز کوتاه کردن عمر مدیریت های کلان و پاسخگو کردن سیاست مداران و رها کردن افسار رسانه ها و تقویت اخلاق و حاکمیت قانون و دستگاه پر قدرت قضایی و توجه به خرد بشری و عدم تکرار اشتباهات دیگران نداریم، فرقی ندارد در حوزه سلامت باشد یا صنعت و اشتغال...
 
یادداشت مهدی اسفندیار دبیر سرویس سلامت و رفاه اجتماعی روزنامه صدای ملت

پایگاه تحلیلی- خبری شعار سال، برگرفته از کانال تلگرامی نه به عوام فریبی