۱۸ بهمن ماه بود که از ۱۱۰ دستگاه اتوبوس جدید در پایتخت رونمایی و در همان روز هم مقرر شد که ۴۰ دستگاه دیگر تا پایان سال در اختیار اتوبوسرانی پایتخت قرار گیرد، اما افزون بر این، محمود ترفع مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی تهران بیان کرد که در حال حاضر تهران حدود ۵ هزار و ۷۸۶ دستگاه اتوبوس دارد که ۳ هزار و ۵۰۰ دستگاه آن فرسوده است، همچنین برای اینکه در تهران به حد مطلوب خدمت‌رسانی برسیم به ۹ هزار و ۵۰ دستگاه اتوبوس نیاز داریم؛ این یعنی اگر ۶ هزار و ۷۴۶ دستگاه اتوبوس به ناوگان اضافه شود حال شرکت اتوبوسرانی پایتخت خوب می‌شود؛ بله حال تهران چند سالی است که تعریفی نیست و در هوای شعارهای مسئولان و بی‌برنامگی آن‌ها به سر می‌برد و نکته جالب اینجاست که اگر شهروندان را به استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی تشویق می‌کنید حداقل زیرساخت‌های آن را هم فراهم کنید تا در اجرای آن به مشکلی برنخورید.

البته تنها در حوزه حمل و نقل عمومی این موضوع مطرح نیست و اگر بخواهیم از آن‌ها نام ببریم باید کتابی برای آن در نظر بگیریم؛ جالب اینجاست که این کمبودها در حوزه حمل و نقل عمومی آنقدر به مسئله جدی تبدیل شده که صدای مجلسی‌ها را هم درآورده است، به تازگی پیرهادی رئیس فراکسیون مدیریت شهری مجلس گفته است که در حالی که کلانشهرهای دنیا با استفاده از تکنولوژی‌ روز، درصدد توسعه ناوگان حمل‌و‌نقل عمومی خود هستند، در تهران سال‌هاست به دلیل ندادن بودجه مناسب و به هنگام برای توسعه، براساس برنامه عقب مانده‌ایم و این عقب‌ماندگی را از سالی به سال دیگر حواله می‌دهیم.

همچنین در شرایط ویژه کرونا هم همتی برای ارائه خدمات مناسب به مردم نبوده است؛ با توجه به این اظهارات آیا درست است که این روزها تهران لقب عقب ماندگی به خود بگیرد؟ آیا نباید در دایره تصمیمات خود تغییر و تحولی ایجاد کنید؟

فرسودگی اتوبوس‌های درون‌شهری، تأخیر‌ها و تعویق‌های همیشگی اتوبوس‌ها به خصوص در برخی مسیر‌ها و ایستگاه‌ها که گویی تنها چیزی که برایشان اهمیت ندارد و تعریف نشده وقت مسافران است، کم بودن تعداد اتوبوس‌ها در برابر حجم انبوه مسافران، مشکلات دوچندان استفاده از سیستم حمل و نقل درون‌شهری در ایام تعطیل، مشکلات و کاستی‌های موجود در خطوط اتوبوس‌های تندرو که هنوز هم جوابگوی تعداد زیاد و انفجاری مسافران نیست و... بخشی از مشکلاتی هستند که تا به امروز نه تنها از آن‌ها کم نشده بلکه روز به روز به تعدادشان اضافه‌تر هم می‌شود، همچنین این مشکلات برای افراد در سنین بالا، بیماران و افرادی که دچار مشکلات جسمی هستند، دو چندان است.

سیدمناف هاشمی معاون حمل و نقل شهرداری تهران هم درباره مشکلات حمل و نقل می‌گوید که دولت سهم خود را بپردازد یا نپردازد، ما از منابع مختلف مانند استفاده از املاک یا پیدا کردن سرمایه گذار استفاده خواهیم کرد؛ شما می‌گویید دولت همکاری نمی‌کند و نمی‌توان چشم‌اندازی متصور بود، این در حالی است که در برخی شرایط ما از دولت پول نمی‌خواهیم! به‌عنوان مثال دولت می‌تواند اجازه واردات اتوبوس‌های ۴-۳ ساله برخی کشور‌ها را که از اتوبوس‌های نوی ما خیلی بهتر هستند، صادر کند ضمن اینکه در این مسیر سرمایه‌گذار نیز داریم، بنابراین باید راه را باز کنیم؛ دولت هم پول نمی‌دهد، هم اجازه واردات و هم اجازه تولید!

وی افزود: ما می‌گوییم اگر پول نمی‌دهید، حداقل اجازه واردات ۲ هزار دستگاه اتوبوس بدهید؛ سرمایه‌گذارانی وجود دارند که ارز این کار را تأمین و هزینه این کار را به‌صورت غیرنقد از ما اخذ می‌کنند؛ همه چیز که نباید با پول حل شود.

در اینجا باید گفت که علاوه بر مسئولان حوزه شهری، دولت هم باید در این چند ماه پایانی کار خود فکری به حال این مشکلات کند، فکری که تنها در حد یک مصوبه، شعار و... نباشد و حداقل در حوزه حمل و نقل عمومی تدبیری از خود نشان دهد تا در کارنامه کاری این دولت ثبت شود نه اینکه تمامی مشکلات بر دوش دولت بعدی واگذار شود و مردم همچنان قربانی شوند؛ امید است شاهد اتفاقات خوبی در این زمینه باشیم.