شعار سال: نیازی نبود بادی بوزد و بارانی بیاید تا گوشه قبا یا پرده‌ای از زندگی کسی در جایی کنار برود و معلوم شود ما پارچه ایتالیایی مصرف می‌کنیم و کریستال چک و تلویزیون کره‌ای؛ و کلا هر چه که «خارجی» است روی چشم می‌گذاریم.  

کافی است نیم نگاهی به خودمان بیندازیم. حسن ماجرای «ساخت ایتالیا» این است که حقیقت آنچه هستیم را در پس تمام لفافه‌ها و شعارها، کاملا عریان‌تر از همیشه، به رخمان می‌کشد و نشان می‌دهد که ما را «فرهنگ» می‌سازد نه «سیاست» و تا «فرهنگ» نباشد هر چه در «سیاست» رشته کنی و  ببافی پنبه می‌شود، تا باور رفتارساز در فرهنگ شکل نگیرد آنچه در سیاست می‌گوییم چیزی جز  ارتعاش هوا نخواهد بود: یک رویداد فیزیکی خالی از معنا.  

 

نمی‌شود در شعار  مثل گاندی باشیم و در رفتار مانند مخالفانش!

کسی را نباید ملامت کرد. هر کس به گوشه قبای خودش نگاه کند، علی الخصوص اهالی سیاست.  رییس جمهور هم یکی از خود ماست که برای چند صباحی انتخابش کردیم که مطابق نظر ما عمل کند و ما در نظر و عمل با خودمان صادق و رو راست نیستیم.  

این بی صداقتی از همین واکنش‌ها به پارچه ایتالیایی قبای رییس جمهور هم به خوبی هویداست. چنان برآشفته ایم گویی آن کسانی که از بام تا شام راست و دروغ برای فروش جنس شان جمله «این پارچه‌اش ترک است» از دهانشان نمی‌افتد از اکتشافات مریخ نورد اخیر است!  

به آقای ریبس جمهور و سایر سیاستمداران محترم هم باید گفت ما انتظار نداریم شما در راستای تقویت تولید ملی راه بزرگی مانند گاندی را بروید که چند ساعتی را با دست خودش نخ می‌ریسید و از همان پارچه‌های نخ ریسی داخلی لباس می‌دوخت و چهره تکیده اش در پشت همین چرخ نخ ریسی از مشهورترین تصاویر قرن بیستم است. نه، ما چنین توقعی نداریم. آنچه می‌خواهیم فقط روراستی است، همین. نمی‌شود در شعار  مثل گاندی باشیم و در رفتار مانند مخالفانش!