سفر در قرنطینه و بازی با کرونا

شرایط در حالی می‌گذشت که روزانه ۵۰۰ نفر فقط جان خود را از دست می‌دادند و تقریبا صدای همه درآمده بود. عده‌ای می‌گفتند درصد رعایت پروتکل‌های بهداشتی از طرف مردم کم شده، عده‌ای می‌گفتند واردات و تولیدات اندک واکسن داخلی باعث چنین امری شده، عده‌ای هم فقط می‌گفتند «لاک داون»، اما با رعایت همه نکات لاک داون.

شعار سال: اوایل آماری که می‌شنیدیم در حد چند تا عدد و رقم بود که هر روز با شنیدنشان شاید کمی چشمانمان چهارتا می‌شد و پیش خودمان می‌گفتیم این عدد و رقم‌ها شامل چه کسانی می‌شود؟ چرا ما تا حالا آن‌ها ندیدیم؟ اما زمان که گذشت متوجه شدیم این عدد‌ها زمانی جمع بسته می‌شود که ما و عزیزانمان را دربرمی گیرد. کرونا روش زندگی جدیدی را برایمان ایجاد کرد که از دو سال پیش تاکنون هر روز رأس ساعت خاصی منتظر شنیدن چهارتا عدد رقم هستیم که گویای خبر‌های بدی است. یا تعداد متوفیان ناشی از کرونا را نشانمان می‌دهد یا تعداد مبتلایان و یا نهایت شمار کسانی که حالشان آنقدر بد است که در بخش مراقبت‌های ویژه‌ی بیمارستان‌ها بستری اند. این اعداد تقریبا شده بود معیاری برای سنجش. پیک‌های مختلف کرونا آمدند و رفتند، اما همگی شان با معیار همین آمار سنجیده شدند. زمانی که می‌خواستیم بگوییم شرایط بیماری تا چه حد وخیم است؟ به همین آمار استناد می‌کردیم، اما برای کم شدن دهگان و صدگان این اعداد باید چکار می‌کردیم؟

حدودا دو سال گذشت تا در نهایت به پیکی از شیوع بیماری کرونا رسیدیم که به قول متخصصان بخش‌های عفونی بیمارستان‌های کشور سهمگین‌ترین و وحشتناک‌ترین موج بیماری ما را احاطه کرده بود. اما همان‌هایی که خبر از پیک‌های مختلف بیماری می‌دادند تنها راه حلش را تعطیلی سراسری یا به قولی لاک داون عنوان می‌کردند. تجربه ابتدای کرونا و به طور حدودی موضوع لاک داون در فروردین ماه سال ۹۹، شاید تجربه‌ی خوبی را به جای نگذاشت؛ چرا که تعطیلی کسب و کار ها، آموزش و ... مسائلی را در ماه‌های آینده برای دولت ایجاد کرد که جبران آن و پرداخت انواع و اقسام غرامت‌های ایام بیکاری به یکی از چالش‌های اصلی تبدیل شده بود و حتی تلاش برای جبران آن، سر و صدای بسیاری را بلند کرد.

در نهایت شاید چنین تجربه‌ای برای تعطیلی مجدد به همان شیوه کمی ترسناک به نظر می‌رسید. به هرحال بعد از جلسات طولانی مدت و بررسی همه جانبه‌ی این امر، ایام تعطیلی عید غدیر تهران و البرز برای ۶ روز پیاپی تعطیل شد و شاید این تعطیلی دومین تجربه‌ی تعطیلی‌ی سراسری به حساب می‌آمد. همه مشاغل به جز مشاغل گروه یک تعطیل شدند و قرار شد مثل فروردین ماه ۹۹، همگی در خانه‌ها قرنطینه شویم و شهر به سکوت برود، اما آن چیزی که در نهایت مشاهده کردیم، چیزی غیر از انتظارات بود. شرایط آنقدر سخیف شد که دیدیم سکوت در شهر حاکم شد، اما در مقابل جاده‌های کشور پر از هیاهو بود و صف‌های طولانی خودرویی به سمت شمال کشورتبدیل به نقل محافل رسانه‌ای شد.

تعطیلی تمام شد، اما در نهایت عاطفه عابدینی دبیر کمیته علمی ستاد مقابله با کرونا درباره تأثیر این تعطیلی گفت: تعطیلی ۶ روزه تهران و البرز اصلا نتوانست برای مقابله با بیماری اثرگذار باشد و فقط به نوعی باعث پخش شدن بیماران تهران به شهر‌های شمالی کشور شد.

دبیر کمیته علمی کشوری کرونا با بیان اینکه زمانی که حرف از قرنطینه زده می‌شود به این معنی است که مردم باید در خانه بمانند، اما مشاهده می‌کنیم که این امر با مسافرت رفتن اشتباه گرفته می‌شود، ادامه داد: مشاهده شد که این چند روز تعطیلی برای مردم تبدیل به موقعیتی شد که به شهر‌های دیگر سفر کنند. این امر حتی زمانی اتفاق می‌افتند که برای تردد جریمه هم در نظر گرفته می‌شود، اما مردم تمایل دارند جریمه را حتی به صورت دونگی پرداخت کنند، اما حتما به سفر بروند.

اما این همه ماجرا نبود. چند روز گذشت سر و صدای محرم و مراسم‌های عزاداری به پا شد. هیئت‌های مذهبی دنبال این بودند که پروتکل‌های بهداشتی را باید چگونه رعایت کنند، تا در نهایت ستادملی کرونا جلسه‌ای تشکیل داد و شیوه نامه‌های خاصی را ابلاغ کرد. این سیاست‌ها عنوان می‌کرد باید هیئت‌های مذهبی مراسم‌های خود را در فضای باز و با رعایت تمامی فاصله گذاری‌های اجتماعی و ... برگزار شود. حالا همگی در انتظار ماه محرم بودند تا اینکه شب اول محرم آن چیزی که دیدیم دقیقا برعکس موارد ابلاغی بود. عده‌ای با اعتقادات خرافی مبنی بر اینکه در هیئت‌های امام حسین (ع) کرونا و بیماری نیست، عده‌ای را دور خود جمع کردند و با چنین تفکراتی مراسم‌هایی را برگزار کردند. در مقابل هم عده‌ای از این فرصت سو استفاده کردند و راهی جزایر جنوبی کشور یا شهر‌های ساحلی شمال کشور شدند. همه این روز‌ها در حالی می‌گذشت که رأس ساعت مشخصی آمار مبتلایان و متوفیان را نگاه می‌کردیم و دریغ از اینکه یکانی از این اعداد کم شود.

حالا شرایط در حالی می‌گذشت که روزانه ۶۰۰ نفر فقط جان خود را از دست می‌دادند و تقریبا صدای همه درآمده بود. عده‌ای می‌گفتند درصد رعایت پروتکل‌های بهداشتی از طرف مردم کم شده، عده‌ای می‌گفتند واردات و تولیدات اندک واکسن داخلی باعث چنین امری شده، عده‌ای هم فقط می‌گفتند «لاک داون»، اما با رعایت همه نکات لاک داون.

بالاخره ستاد کرونا تصمیم گرفت چند روزی را به خواب تعطیلی برویم، اما از نوع سراسری. شنبه (۲۳ مرداد ماه) اعلام کردند که از ۲۵ مرداد تا ۳۰ مرداد ماه قرار است تعطیلی سراسری را تجربه کنیم که شاید کمی رنگ و بوی تعطیلی همراه با ترس فروردین سال گذشته را داشته باشد. تعطیلی هنوز آغاز نشده بود که در شامگاه همان روز (یک شنبه ۲۳ مردادماه) تصاویری منتشر شد که همه را متعجب کرد. این حجم از شگفتی در حالی بود که نه تنها پزشکان و مسئولان بلکه سلبریتی‌ها و هر کسی که از راه رسید؛ هجمه‌ای را وارد کرد. باز هم این جاده‌های شمالی کشور بودند که انگار نمی‌خواستند از دست کرونا راحت شوند. اما شاید خودشان می‌خواستند؛ اما عده‌ای ادم سوار بر ماشین هایشان اجازه‌ی نفس کشیدن راحت را به این جاده‌ها نمی‌دادند.

حتی این وسط خبر رسید؛ غیربومیان در سفر به مازندران راه خود را از مسیر اصلی به اقامتگاه‌های خود در روستا‌ها کج می‌کنند تا پس از اسکان و استراحت به تفرج در سواحل و جنگل بپردازند و این راهی جز دور زدن کرونا که نه، دور زدن زحمات کادر درمان بود. حالا عده‌ای هستند.

حالا دور زدن کرونا در تعطیلات شاید برای عده‌ای به سفر رفتن و برای عده‌ی دیگری به مراسم‌های عزاداری بدون رعایت پروتکل‌های بهداشتی ختم شود در این میان برخی تور‌ها هم تبلیغ سفر به مشهد و دیگر شهر‌ها را مخابره کردند آن هم با تخفیف عاشورا و تاسوعا؟! و مردم را برای سفر تشویق کردند، اما باید بدانند که چه فرار از خانه چه رفتن در مکان‌های سر بسته یا سرباز با تجمع زیاد می‌تواند آمار فوتی‌های ناشی از کرونا را به چیزی روزانه حدود ۷۰۰ تا ۸۰۰ نفر برساند.

بخشی از این حرف‌ها با کسانی است که هنوز تعطیلاتی که ستاد کرونا برای مهار این بیماری درنظر گرفته شروع نشده، اما راهی سفر شده‌اند. همان‌ها که آنقدر تعدادشان زیاد است که آزادراه تهران -کرج از حضورشان قفل شده است.‌ ای کاش به جای این مسافرت‌ها سری به بیمارستان‌ها که در قرق بیماران کرونایی است و درهر لحظه آن بوی مرگ استشمام می‌شود یا به بهشت‌زهرایی که آنقدر مرده‌های کرونایی را در دل خود جا داده که هر آن ممکن است آن‌ها را بالا بیاورد، می‌زدید تا شاید دست از این خودخواهی‌هایتان بر می‌داشتید.