شعار سال: رئیس پلیس راهور ناجا (سردار سید کمال هادیانفر) با طرح مباحثی در خصوص وابستگی صنعت خودرو به واردات قطعات و بحث آب سوز بودن شش خودروی پلیس در استان البرز، حاشیه‌ها و حمایت‌های زیادی در افکار عمومی ایجاد کرده است. وی مدعی است که در کشور ایران، خودرو ملی نداریم، همه چینی است. امروز یکی بیاید از خودروساز بپرسد که چرا از چین قطعه وارد می‌کنند؟ چه‌کسی بر کیفیت قطعه چینی نظارت دارد؟ ما مادامی که نگاه مان به قطعات چینی است هیچ‌گاه خودروی ملی نداریم.

این تعبیر سردار واکنش تائیدی بالایی در افکار عمومی را سبب شده، اما ادعای دوم ایشان، حاشیه ساز شده است. وی از حضور شش ماشین پلیس در کرج خبر داده که با آب کار می‌کنند؟ هادیانفر می‌گوید، همین الان دانشمندان جوان ما سوخت آب را به جای بنزین تولید کرده‌اند و اکنون شش خودروی پلیس ما در البرز از آب برای تردد استفاده می‌کنند. حالا هر چه به‌خودروساز می‌گوییم از آب استفاده کن، هزار، اما و اگر می‌آورد.

این در حالی است که بسیاری از منتقدین باوری به خودروی آب سوز ندارند. بحث خودرو‌های آب سوز، بحث جدیدی در فناوری خودرو نیست. حدود ۸۵ سال پیش غربی‌ها این ادعا را مطرح کرده اند و چندین بار شکست خوردند. در واقع پیش از آنکه این ایده دستمایه ایرانی‌ها شود، سال‌ها پیش توسط غربی‌ها مطرح شده و بسیاری از آن‌ها به پرداخت جریمه و کلاهبرداری متهم شدند و بعد از مدتی به فراموشی سپرده شدند.
بسیاری معتقدند که خودرو آب‌سوز یک ادعا و نظریه در مورد یک نوع خودرو است که انرژی خود را به‌طور مستقیم از آب تأمین می‌کند. این نوع از خودرو‌ها موضوع ثبت اختراعات متعدد بین‌المللی، روزنامه‌ها و مجلات علمی، تلویزیون و وب سایت‌ها بوده‌اند. مشخص گردیده‌است ادعا‌هایی از این دست، فاقد مبانی علمی بوده و شبه علم است و برخی از آن‌ها دستاویزی برای کلاه‌برداری در قالب سرمایه‌گذاری بوده‌است. این وسایل نقلیه ممکن است ادعا نمایند که بدون استفاده از هر نوع انرژی از آب سوخت تولید می‌نمایند یا به صورت ترکیبی کار می‌کنند و بخشی از انرژی خود را از آب و بخش دیگر آن را از سوخت‌های مرسوم (نظیر بنزین) تأمین می‌نمایند.

آب از هیدروژنی تشکیل شده که به‌طور کامل اکسید شده‌است. هیدروژن به خودی خود دارای انرژی بالا و قابل اشتعال می‌باشد، اما انرژی مفید آن در زمانی که در واکنش شیمیایی تشکیل مولکول آب شرکت کرده آزاد شده‌است. آب نمی‌تواند بسوزد. طی فرایند الکترولیز می‌توان مولکول آب را به هیدروژن و اکسیژن تجزیه نمود، اما این عمل دقیقاً به همان اندازه انرژی نیاز دارد که در زمان واکنش ترکیب اکسیژن و هیدروژن برای تشکیل مولکول آب آزاد شده‌است. در واقع بخشی از انرژی در زمان تجزیه مولکول آب و ترکیب مجدد اکسیژن و هیدروژن به صورت حرارت از دست خواهد رفت.

تقریباً تمامی روش‌های پیشنهاد شده در خودرو‌هایی که از آب به عنوان سوخت استفاده می‌کنند به نوعی از الکترولیز برای تجزیه آب به هیدروژن و اکسیژن و سپس ترکیب آن‌ها استفاده می‌کنند. اما از آنجا که انرژی مورد نیاز برای جدا کردن عناصر آب بیشتر از انرژی آزاد شده از ترکیب مجدد آن‌ها خواهد بود از این فرایند نمی‌توان برای تولید انرژی استفاده نمود؛ بنابراین آزاد کردن انرژی شیمیایی از آب به آزاد شدن میزانی از انرژی بیش از مقدار آزاد شده از واکنش اکسیژن و هیدروژن نیاز دارد که منجر به نقض اولین یا دومین قانون ترمودینامیک می‌گردد.

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، برگرفته از منابع گوناگون