شعار سال:

” اين چه زمانه ايست/که حرف زدن از درختان عين جنايت است/وقتی از اين همه تباهی چيزی نگفته باشيم/کسی که آرام به راه خود می رود گناهکار است/زيرا دوستانی که در تنگنا هستند/ديگر به او دسترسی ندارند”
بخاطر انزجار ازاین دنیایی که کشمکش های مداومش مردم را در چنگال محنت انداخته است روحم آیینه ای شده که تمام مصائب و مسائل دردآور این دنیا به مانند سنگ است که نثارش می شود, دردهایی که به اندازه تمام تاریخ, اندازه همه ی بودن ها و نبودن ها و به اندازه تمام ابدیت وسیع هستند… دردهایی که انبوه انبوه می شماریم و از این شمارشِ ویرانگر نوک انگشتانمان زخم می شوند و خون گریه می کنند تا حدی که منِ ناگزیر اکنون روحم را چلانده ام و بر روی کاغذ چکانده ام…
والاترین آرمان انقلاب مردمی ایجاد جامعه ای اخلاقمدار و بافضلیت بود که در آن اجرای عدالت, برابری , فروکش روابط ناهمسان و غیرعادلانه و یکسان بودن طبقات در برابر قانون, جزو ضروری ترین شریان هایی ست که در سیرتکامل یک ملت حرکت می کند و زمامداران نه تنها فرمانروایان نبودند که امانتداران و خدمتگذارانی بودند که می باید با پرداختن به خیرجمعی و برآوردن نیازهای عمومی که پایگاهش در نسوج طبقات محروم است آسودگی خیال را فراهم کنند و مردم نیز ولی نعمتانی بودند که قدرت اصلی از آن آنها و برای آنها و از سوی آنها بود تا شرایط بهره برداری از استعدادهایشان فراهم گردیده و به درجات علمی و اجرایی دلخواه نائل آیند و تامین منافعشان و تفوق مصلحتشان و حفاظت از حقوقشان,بشارتی برای توسعه و نوسازی اجتماعی باشد اما اکنون ولی نعمتان سیلی خوران انواع بلیه ها هستند و با رشد تراکمی معضلات اجتماعی روبرویند, سیر نزولی آمار ازدواج و در مقابل رشد صعودی آمار طلاق و تزلزل بنیان خانواده ها, بیکاری و شرمساری سرپرستان خانوارها و اعتیادی که قلب جامعه را نشانه رفته است و آرزوها را می سوزاند و بر باد می دهد و کودکان کار و در رنج افتادن پسرکانی که باید در فکر توپ بازی و دخترکانی که باید لالایی خوان عروسکانشان باشند و زنان بی سرپرست و آوارشدن رنج هایی که حتی با اجتماع یک خانواده تاب تحملشان نیست و فقری که نفس را در سینه ها حبس کرده، فحشایی که زیبنده اینگونه ملتی نیست، خودکشی هایی که گرچه تصمیم های فردی اما یک پدیده اجتماعی ست و مهاجرت ها و دل بریدن و رفتن ها و …
شوربختانه همه آسیب های اجتماعی مانند حلقه های در هم تنیده ای هستند که در پس ظهور هریک آسیب دیگری خلق می شود و در بستر تغافل ها رشد کرده و خود باعث پیدایش آسیب های تازه ای می گردد و آنچنان درهم ادغام شده و برهم تاثیر میگذارند که هر کدام علتی هستند بر معلول های دیگر و فزونی آسیب های رشدشونده و پی درپی, گرایش به سمت بزه و رفتارهای مجرمانه را نیز افزایش می دهد, و آنچنان جایگاه این بدقوارگی ها مشهودست که قبح آن هم از میان رفته است و آنچه گنگ و غامض است اینکه چرا اراده و یا توان مبارزه با آن وجود ندارد؟ عملکرد دستگاه های قضایی و نیروی انتظامی و نهادهای مبارزه با مواد مخدر گرچه پیگیرانه اما پیشگیرانه نبوده است و در مواجهه با این آسیب های فربه, نهادهای مدنی نحیف و از توان کمی برخوردارند و جامه عملکرد هرکدام آنها بر قامت این معضلات بس کوتاه و تنگ است و دولت و دستگاه های مرتبط و نهادهای مسؤل بایستی قادر به پیشگیری و کنترل و کاهش این آسیب ها باشند به گونه ای که مدیریت آنها ملموس و محسوس باشد همانگونه که این بحران ها مشهود هستند و شعارهای عامه پسند و ژست های دیپلماتیک و زبان غوغاسالار دوای دردهای بی شمار نیست و این کار بزرگ, اراده ای بزرگتر می طلبد تا راهکارهای مؤثری با شناخت انواع اسیب ها و روند انها و موقعیت جغرافیایی و پیشروی آنها, ارائه و اجرایی گردد و کنترل این رویکرد بعنوان یک شاخص برای مسؤلیت پذیری مسؤلین باشد تا در برابر این تراژدی, حاشیه امنی برای وابستگان و دلبستگان به ملت و دولت و حکومت ایجاد گردد و اصل 10 قانون اساسی و پاسداری از قداست خانواده و حقوق آنها به منصه ظهور رسد زیرا دنیای درون خانواده ها متأثر از اجتماع است و سلب امنیت در جامعه زنگ خطری برای سلب امنیت خانوده هاست و وقتی که دنیای بیرون متشنج از معضلات اجتماعی نضج باشد خانواده نیز استحکام خود را از دست داده و متعاقبا جوانانی که سرمایه های هر نظامی هستند و باید در شرایط مساعد و مناسب رشد یابند تا در رشد جامعه خود تاثیرگذارند به کسانی تبدیل می شوند که دریک فضای مضطرب و نیازمند و نومید با حقارت رشد کرده و قربانی شوم سرنوشتی می شوند که خلاقیت ها را در لایه لایه های درونشان سلاخی می کند و حالات و تمایلاتشان آنچنان سرکوب می گردد که مجال سربرآوردن ندارند, تابوهای کهن پرورش یافته,اعمال سلیقه های فردی و گروهی, وسعت دایره ممنوعیت ها در کنار کمبود امکانات تفریحی و فرهنگی و ورزشی عوامل بازدارنده انگیزه و انرژی هستند وقتی که باید همگامشان شد نه مانعشان, مدافع خواسته های مشروعشان شد نه مهاجم به سمتشان, با دیده تبرئه به آنها نگریست نه نگاه سرزنش کنندگانشان و نوآوری هایشان را تقویت نمود نه تضعیف کنندگانشان بود و آنچه دگرگون کننده وسازنده است را مطرود و آنچه دل مشغولی به بار می آورد را هدف قرار داد…
علی(ع) مرد تکرار نشدنی تاریخ می فرمایند: ثبات دولت ها به برپایی عدل و قسط است ودلهای مردم صندوقچههای حاکم است،پس انچه از عدالت و یا ظلم در انها بگذارد همان را خواهد دید…

"آهای آیندگان، شما که از دل گردابی /بیرون می جهید/که ما را بلعیده است/ ما که خواستيم زمين را برای مهربانی مهيا کنيم/خود نتوانستيم مهربان باشيم/اما شما وقتی به روزی رسيديد/که انسان ياور انسان بود/درباره ما
با رأفت داوری کنید”

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از پایگاه خبری-تحلیلی کرمانشاه دیلی، تاریخ انتشار 16 شهریور 1395، www.islamabadtimes.ir