این پايگاه در مطلب خود به قلم «ماهان عابدین» کارشناس مسائل امنیتی می نویسد:«پیروزی روحانی در انتخابات ریاست جمهوری ماه مه این انتظار را در میان حامیان او و رای دهندگان اش ایجاد کرده است که در دومین دور خود از ازادی عمل بیش تری برخوردار باشد. اما به نظر می رسد این تصوری غلط بوده چرا که محافظه کاران برای جلوگیری از تحقق ارزوهای روحانی و هوادارانش بسیج می شوند.

در این میان جناح راست افراطی در تظاهرات روز قدس که نمایش سالانه ایران برای دفاع از سرزمین های فلسطینی است علیه روحانی شعار سردادند آنان از روحانی به عنوان رییس جمهوری امريکایی یاد کردند و او را با ابوالحسن بنی صدر رییس جمهوری ابتدای انقلاب مقایسه کردند که از مقام خود عزل شده بود. بنی صدر اولین و اخرین رییس جمهوری ایران بود که نتوانست دو دوره ریاست جمهوری خود را کامل کند.

در حقیقت اولین دوره او به طور سریع به اتمام رسید زمانی که توسط مجلس در ژوئن ۱۹۸۱ میلادی رای به عدم کفایت او داده شد. بنی صدر سپس فرار کرد و به تبعید رفت و اکنون در پاریس سکونت دارد. او در ابتدا یکی از روشنفکرانی بود که حول مرکز قدرت انقلابی ایران و از اطرافیان مرحوم ایت الله خمینی و نزدیک ترین مشاوران ایشان بود.

او فاقد مهارت سیاسی بود هم چنین سبک فکری اش با فضای ایران غریب و بیگانه بود و نشان داد که قابلیت ایجاد اتحاد و ائتلاف میان افراد و گروه های قدرتمند را ندارد. او هم چنین فاقد کاریزمای لازم بود و ایدئولوژی منسجمی نیز برای ایجاد اتحاد با گروه های دیگر در دوران پس از انقلاب نداشت.

علاوه بر آن بنی صدر پایگاه سیاسی مستقلی نداشت و برای توده ها محبوبیت زیادی نداشت. پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری در ژانویه سال ۱۹۸۰ میلادی نیز عمدتا به دلیل ارتباط نزدیکی بود که با آیت الله خمینی داشت نه ویژگی برجسته شخصی و یا سیاسی خود او. در مقابل او حسن روحانی تقریبا چهار دهه در جمهوری اسلامی ایران فعالیت کرده است. او نقش اصلی را در شورای امنیت ملی ایران داشته است و مدتی طولانی در شورای عالی دفاع و شورای عالی امنیت ملی بوده است و مهم تر از همه علیرغم تفاوت های قابل توجهی که با چهره های برجسته در درون نظام دارد واقعیت آن است که او روابط خوبی با مقام عالی رهبری ایران دارد و نگرانی ای از جانب اعضای ارشد نظام درباره شخص روحانی وجود ندارد.

علاوه بر این روحانی اگرچه تا سال ۲۰۱۳ میلادی تجربه سیاس نداشته اما ثابت کرده که سیاستمدار توانمندی برای ایجاد و حفظ ائتلاف های گسترده است. اتحاد او با اصلاح طلبان سبب تسهیل پیروزی یارانش در انتخابات پارلمانی مارس و اوریل ۲۰۱۶ میلادی شد. پایگاه مرکزی قدرت روحانی که رای دهندگان به اصلاح طلبان هستند در انتخابات ریاست جمهوری ماه مه به او رای دادند».

عابدین در ادامه می نویسد:«به طور خلاصه روحانی تا آنجا که ممکن است شباهتی به بنی صدر ندارد و خود نیز سعی کرده مسیر او را نپیماید. واقعیت آن است که مدیران محافظه کاران در درون نظام هم مخالف ساقط شدن دولت روحانی و پیامدهای آن هستند».

عابدین اشاره می کند که عده ای به اشتباه معتقدند که مقام معظم رهبری از سرنگونی احتمالی دولت روحانی استقبال می کند در حالی که واقعیت غیر از این است و می نویسد:«مقابله با روحانی در اوایل ماه ژوئن اغاز شد هنگامی که مقام عالی رهبری ایران طرفداران خود را به اتش به اختیار بودن تشویق کردند اگرچه توصیه ایشان درباره جنگ نرم و درباره مسائل فرهنگی بود اما باعث ایجاد سوء تفاهم ها و مناقشاتی در فضای سیاسی ایران شد که پس از آن ایشان درباره این موضوع توضیحاتی دادند. واقعیت آن است که این درک که مقام عالی رهبری ایران جانب محافظه کاران را در برابر روحانی گرفته اند در بسیاری از سطوح اشتباه است. سخنرانی های ایشان نشان می دهند که اولویت اصلی مقام عالی رهبری ایجاد توازن و تعادل بین روحانی و مخالفان اصلی اوست».

عابدین اشاره می کند که حتی برخی از نهادهای خاص که دارای نمایندگانی در مجلس هستند نیز در حال لابی گری هستند تا سیاست های اقتصادی روحانی به گونه ای تنظیم شود که به آنان نیز سود برساند و در این باره می نویسد:«آنان می خواهند در پروژه هاي زیربنایی کلان نقش داشته باشند».

عابدین در پایان اشاره می کند که در سیاست خارجی اما این نهادهای خاص امیدوارند روحانی موضع نرم و ملایم خود در قبال مسائل منطقه ای و بین المللی را کنار بگذارد. به نظر می رسد این فشارها تا حدی کارامد بوده اند چنانچه روحانی در نشست زیست محیطی اخیر با اعتراض به دشمنان ایران گفت که دوران دیوار کشیدن ها به سر رسیده است. باید دید ایا روحانی می تواند روی این پیام بایستد یا خیر.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از پایگاه خبری تحلیلی روزنو، تاریخ انتشار: 18 تیر 1396، کدخبر: ۲۷۴۰۱۰، www.roozno.com