انسان در کشاکش‌چالش های عمر خویش، توجه بیشتری به بیرون از خود می کند و به تدریج از خرد درون که پرتوی از ذات خداوند یکتااست، فاصله می گیرد.

تاکید آیه های خداوند بر زیان بخش بودن وابستگی های دنیا حتی وابستگی به خانواده، در حقیقت توجه دادن انسان به گوهر خرد و بصیرت درون او و هشیار ساختن آدمی به خطر گمگشتگی از خویشتن خویش می باشد.

توجه بیش از حد به رویداد ها و پدیده های ببرونی، موجب از خود بیگانگی انسان با سرشت خدائی او شده، ذهن او را بازیچه حوادث گوناگون می سازد

ذهن برای فرار از تهدید پدیده های بیرون از خود، با تولید زنجیره ای از فکر های زاید، به جنگ با آن رخدادها و تهدید ناشی از آن ها می شتابد و در توهم آن تهدیدها غوطه ور می ماند.

انسان برای بازگشت به سرچشمه خرد درونی، لازم است که تا مدتی به رویداد های بیرون از خود بی توجهی نشان دهد تا کم‌کم آتش خرد درون او، نور افشان گردد.

به همین خاطر است که عارفان برای رها شدن از دغدغه های ذهن پر آشوب، مدتی چله نشینی و گوشه گیری می کنند تا زمانی که: دوباره به سرچشمه خدای فراموش شده درون خویش باز گردند و به جای عکس العمل نشان دادن به رویدادهای بیرون از خود، فقط نظاره گر آن ها باشند.

با درگیر نشدن با حوادث بیرونی و به آرامی، نظاره گری رویداد ها را نمودن، می توان تصمیم ها و راه حل های خردمندانه تری یافت.

کسانی که در برخورد با مشکلات بیرونی (مانند بی آبی یا آلودگی های زیست محیطی) به جای تمرکز بر یافتن راه حل (از طریق نظاره گری توام با آرامش و سکوت)، خود را درگیر عکس العمل می کنند، نه تنها قادر به حل معضلات زیست محیطی نخواهند بود، بلکه با برخورد آغشته به توهمات ذهنی، بر دامنه دار شدن مشکلات می افزایند.

از اینجا است که مراقبه، سکوت زمان بندی شده و اعتکاف عرفانی، حتی برای حل معضلات زیست محیطی، و رها شدن آدمی از توهمات ذهنی، و نیز فاصله گرفتن از رفتار عکس العملی، بهترین و کار آمد ترین روش ها است.

نویسنده : دکتر سید احمد خاتون آبادی

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از کانال تلگرامی احمد خاتون آبادی، تاریخ انتشار: 1396، کدخبر: - ، @AhmadKhatoonAbadi