شعارسال:

چکیده

الاهیات سلبی پاسخی به پرسش از چگونگی سخن‌گفتن از ذات خداوند و امکان شناخت وی است که به صورت سلب زبانی نمود می‌یابد و از سه بُعد وجودی، معرفتی و زبانی قابل بررسی است. دیونوسیوس مجعول فیلسوف و عارف مسیحی اوایل قرون وسطی است که الاهیات سلبی وی تأثیر بسیاری بر عارفان پس از خود داشته است. شیوة الاهیاتی وی متشکل از چهار مرحله است: 1. ایجابی، که با حرکت نزولی از صفات کلی و انتزاعی امر متعالی آن‌ها را به مخلوقات متصف می‌کند؛ 2. سلبی، که در سیری صعودی به تنزیه خداوند از صفات و مفاهیم می‌پردازد؛ 3. تفضیلی، که با سلبِ سلب منکر صفات ایجابی و هم سلبی از خداوند می‌شود؛ 4. عرفانی، که سخن‌گفتن از خداوند را در سکوت و زبان را از بیان امر الوهی عاجز می‌داند. هر کدام از این مراحل بر اساس یکی از ابعاد الاهیات سلبی بنا شده‌اند و به سبب اشکالی منجر به مرحلة بعد می‌شوند. در شیوة ایجابی با مبنایی وجودی و هستی‌شناسانه می‌آغازد و به علت مشکل معرفتی پیش‌آمده و تقید خداوند، به مرحلة سلبی روی می‌آورد. مرحلة سلبی نیز منجر به انتساب صفاتِ متضادِ سلب ‌شده و تعین و تقید خداوند می‌شود؛ لذا وی روش تفضیلی را در پیش می‌گیرد. در شیوة تفضیلی سلب توأمان صفات ایجابی و سلبی نوعی از آشفتگی زبانی را به‌وجود می‌آورد که راه‌کار دیونوسیوس در‌نهایت شیوة عرفانی و بیان عجز زبان از توصیف خداوند است.

نویسندگان:

امیر نصری: استادیار گروه فلسفه، دانشگاه علامه طباطبایی

عطیه کشتکاران: دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفة دین، دانشگاه علامه طباطبایی

دو فصلنامه جستارهای فلسفه دین - دوره 4، شماره 1، تابستان و پاییز 1394.

برای مشاهده کامل مقاله اینجا کلیک کنید.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از خبرگزاری فارس، تاریخ انتشار خبر 13 بهمن 1394، کدمطلب: 13941112000890، www.farsnews.com