شعار سال: در آخرین روزهای سال ۲۰۱۹، یکی از نویسندگان نیویورکتایمز دهه گذشته را «دهه پایان معمولی بودن» نامید. نویسندهای دیگر آن را دهه بیاعتمادی توصیف کرد و نویسندهای دیگر «دههای که رسانههای اجتماعی و دونالد ترامپ تناقضات دموکراسی آمریکایی را عیان کردند».
اما در آغاز دهه ۲۰۲۰ این روزنامه از نویسندگان و البته شماری از چهرههای شناختهشده خواسته تا دهه آینده را پیشبینی کنند و بگویند بهترین و بدترین رخدادهایی که در ده سال آینده امکان وقوع دارند، کدامند.
سردبیر نیویورکتایمز نوشته: تحلیلهایی که برای سالهای دهه ۲۰۱۰ نوشته شده، حالتی بینابینی دارد. عدهای معتقدند تکنولوژی ارتباطی در عین اینکه از طریق رسانههای اجتماعی ارتباط افراد را در این دهه تسهیل کرده، اما در عین حال فناوری تشخیص چهره برای ردیابی افراد را نیز در اختیار شرکتها و دولتها قرار داده است. رنسانس چندفرهنگی که در هنر و فرهنگ رخ داده در کنار بهبودی که از رکود اقتصادی بزرگ حاصل آمده از دیگر دستاوردهای دهه گذشته بودهاند. این بینابینی را در عرصه سیاستمداران هم میتوان دید. از یک سو شاهد ظهور دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور هستیم و از سوی دیگر ظهور چهرهای چون الکساندرا اوکاسیو کورتز به عنوان چهره جدید بالقوه حزب دموکرات. در واقع بسته به اینکه شما چه کسی هستید و چه دیدگاهی دارید، از برخی روندهای این دهه خوشحال شدهاید و از برخی دیگر غمگین و هولزده.
در دهه ۲۰۲۰ نیز مطمئناً شاهد چنین تلفیقی از وحشت و هیجان خواهیم بود.
گروه نویسندگان نیویورکتایمز از سیاستمداران، نویسندگان، دانشمندان و متفکرین خواسته تا ترسها و دلایل ترسهایشان را در دهه آینده با خوانندگان در میان بگذارند و بگویند از نگاه آنها دهه ۲۰۲۰ تا ۲۰۳۰ چه شکلی خواهد داشت.
ادوارد اسنودن
در یک دهه آینده شهرهای آینده بر اساس امکانات امروز تأسیس خواهند شد. مصرف برق توسط مراکز داده بسیار زیاد و در حال گسترش است و این نکته که در دهه آینده این روند ادامه پیدا کند، محتمل است. گرمتر شدن کره زمین هم همچنان ادامه خواهد داشت، ارزانتر و در دسترس شدن لوازم الکترونیکی مصرفی نیز، همچنانکه آلودهتر شدن آبهای زیرزمینی و مسمومتر شدن آینده.
برای رسیدن به ثبات، نیاز داریم با تغییرات تکنولوژیکی و تغییرات اقلیمی کنار بیاییم. اگر تلاش بیشتری برای تجهیز مراکز داده به انرژیهای تجدیدپذیر انجام نشود و روی ماشینها و باتریهای قابل بازیافت و سازگار با محیط زیست کار نشود، اوضاع بدتر خواهد شد. اینترنت نیز به سلاحی برای ثروتمندان، حتی بیشتر از آنچه در حال حاضر است تبدیل خواهد شد.
استیسی آبرامز (فعال سیاسی دموکرات)
در سال ۲۰۳۰ از تبدیل آمریکا به یک کشور اقلیت- اکثریت تنها یک دهه خواهد گذشت؛ یک گذار پیچیده و مملو از چالشهای هویتی. در این میان جامعه جهانی نیز باید به سمت صنایع و ماشینآلات انتشار کربن صفر حرکت کند. تنها راه ما برای گذار متفکرانه و واکنشی یک دموکراسی مشارکتی است: شهروندان باید تصمیم بگیرند که ما چیزی بیشتر و بزرگتر از مجموعه افراد یا جناحهای سیاسی هستیم. اگرچه اتفاقات سال های اخیر به ما یادآوری کرده است که دموکراسی شکننده است، اما جوامع حاشیهنشین آمریکایی در انتخابات سال ۲۰۲۰، مبارزه با این چالش را در دستور کار قرار خواهند داد. تا سال ۲۰۳۰ خواهیم دید که آیا ملتها بر سر ریشههای کثرتگرای خود ایستادگی کرده و از بحران آب و هوا و اقلیم به عنوان فرصتی برای بازگرداندن اتحاد استفاده خواهند کرد یا نه!
کیتی ویور (نویسنده)
من اتفاقات آینده را شخصیتر میبینم. ما تا پایان دهه با تبلیغات زندگی خواهیم کرد. ممکن است من تا آن زمان کودکی داشته باشم که گهگاه ممکن است با شیوههای فریبنده رفتار کند، اما حتی این اتفاق نیز برای تبلیغات شخصی شده من هیچ تفاوتی نخواهد داشت. سفارشیسازی گسترده تاکنون اگر زندگی ما را بهبود نداده باشد، اما آن را خاصتر کرده است. صفحات رسانههای اجتماعی در دهه آینده شاید به طور خودکار با عکسها و فیلمها پر شوند، اما به طرز مقاومت ناپذیری شبیه به مواردی خواهند بود که قبلاً روی آنها کلیک میکردیم. و البته هیچ اتفاقی مهمتر از اطلاعات ردیابی ما نخواهد بود، که مثلا چند بار به طور آنلاین پتو خریدهایم! این باعث خواهد شد که صفحات ما پر شوند از آگهیهای پتو!
من در دهه آینده انتظار یک هیجان داروینی را در عرصه تبلیغات دارم. آنها روح مرا سرشار از خاطره میکنند و در عوض به من میآموزند که باید در مورد یک برند کفش استرالیایی نیز چیزهایی بدانم. در سال ۲۰۳۰ تنها تبلیغاتی که با آنها روبرو خواهم شد، آنهایی است که می خواهم بخرم، بدون این که داروهای بیربط یا دکوراسیون منزل مغایر با سلیقهام را مدام در حال مشاهده باشم. این یعنی دهه آینده دهه هوش مصنوعی در عرصه ارتباطات و تبلیغات خواهد بود.
اندرو یانگ (کاندیدای ریاست جمهوری دموکرات)
بزرگترین چالش دوران ما اتوماسیون است و تا سال ۲۰۳۰ تاثیرات کامل آن را بر اقتصاد و جامعه خود به تجربه خواهیم نشست. تکنولوژی میتواند زندگی را بهبود بخشد و همچنین میتواند مشاغل زیادی را از بین ببرد. این نقش زیادی در دنیایی دارد که تاکنون ۷۸ درصد از مردم در ازای حقوق خود چک میگرفتند. اما بیشتر مشاغل جدید یا به صورت پیمانکاری است یا کار غیابی؛ و بیشتر فارغالتحصیلان دانشگاه در سالهای در حال غرق شدن در بدهی و بیکاری هستند. افسردگی و تنهایی کودکان به دلیل داشتن تلفنهای هوشمند و رسانههای اجتماعی به حد رکوردشکنی رسیده. بدون درک و پیشبرد خیلی از اینها نمیشود از مزایای شرکتهای بزرگ فناوری استفاده کرد. ما باید نحوه نگاهمان را به کار دوباره ارزیابی کنیم، مردم را در سود کارها شریک کنیم و اقتصادی ایجاد کنیم که به نفع همگان باشد. اگر در این زمینهها کاری نکنیم، آینده ترسناکی خواهیم داشت.
ازرا کلاین (چهره رسانهای)
همه ساله انسان بیش از ۷۰ میلیارد حیوان را برای غذا میکشد. اکثریت آنها زندگی سرشار و همراه با رنجی دارند، و در شیارهای سیستم کشاورزی صنعتی ما گرفتار آمدهاند. اما بشر از هزینههای آن در امان نیست. عادت گوشتخواری ما نقش مستقیمی در تقریباً یک پنجم انتشار گازهای گلخانهای جهانی دارد و البته یک سوم از اراضی قابل کشت و بیش از ۱۰ درصد مصرف آب شیرین در سراسر جهان در ارتباط مستقیم با این عادت غذایی هستند.
بدون پیشرفتهای قرن بیستم در روشهای پرورش، استفاده از آنتیبیوتیکها، سیستمهای تهویه در محل نگهداری حیوانات، روشهای حمل و نقل و … امروز تهیه حیوانات کافی برای تغذیه جهان غیرممکن میبود. اما این شرایط غیرانسانی بعید نیست که به زودی به پایان برسد.
ظهور گوشت و گیاهان مبتنی بر سلول، روندی در حال ظهور است که بیشترین امید را ایجاد میکند. گسترش فراوردههای گوشتی بدون گوشت که یک بازار چند میلیارد دلاری است، البته هنوز در مراحل ابتدایی قرار دارد. اما کاملاً این امکان وجود دارد که تا سال ۲۰۳۰ ما در مسیر رشد گوشت سالمتر، خوشمزهتر، مهربانتر، ارزانتر و با محیط زیست سازگارتر باشیم، در مقیاسی گسترده و بدون کشتار. در این صورت ما شاهد کاهش یکی از بزرگترین رنجهای احساساتی تاریخ خواهیم بود.
الکساندرا اسکاگز (روزنامهنگار اقتصادی)
اگر بانکهای مرکزی تصمیم نگیرند نرخ استقراض را به طور نامحدود پایین نگه دارند، تا سال ۲۰۳۰ حباب بدهی شرکتها از تقریباً ۱۲ تریلیون دلار نیز بیشتر خواهد شد و اقتصاد به ورشکستگی خواهد رسید- که این را همه میدانیم.
آن وقت همه چیز عجیب میشود: آمریکاییها برای یافتن کار باید به صورت قانونی خودشان شغل ایجاد کنند- یا کار برای چند معدود کمپانی باقی مانده یا کار قراردادی برای دیگران یا فروش مستقیم از طریق اینترنت به مشتریان. در آن شرایط اینلوئنسرهای برتر با کسب میلیونها دلار از طریق برند شخصیشان زندگی افسانهای خواهند داشت، اما اکثر کارگران تحت تاثیر شرکتهای گسترده فناوری زیر فشار زندگی خواهند کرد؛ اگر این را در نظر نیاوریم که لحظه به لحظه کارهاشان از طریق یک مرگز داده کنترل خواهد شد، حتی آشپزهای خطی و ماشین ظرفشویی که برنامههای آنها نیز با جزییات برنامهریزی خواهد شد. در چنان شرایطی وبلاگ نویسان و نویسندگان سعی خواهند کرد با فروش اشتراکهای گوناگون از طریق سیستم عاملهای متعلق به فیسبوک زنده بمانند. هنگامی که دیوان عالی کشور در تصویب قانون ضد انحصار برای ساماندهی بازرگانان شکست خواهد خورد. فقط احتیاط سهامداران و همبستگی کارگر قادر خواهند بود کار تمام وقت را یک هنجار نگه دارند. اما چه کسی پس از سال ۲۰۱۰ می تواند روی آن حساب کند؟
مایک کالاگر (نماینده جمهوریخواه کنگره)
آیندهای در راه است که باید از آن هراس داشته باشیم و هر کاری میتوانیم انجام دهیم تا از آن جلوگیری کنیم: اینترنت، همانطور که می دانیم عمدتاً آمریکایی است ، اما تا سال ۲۰۳۰ حزب کمونیست چین یک اینترنت کاملاً جدید ساخته است و پکن در تلاش برای انحصار این عرصه کلیدی است تا آزادی بیان را از این هم بیشتر مورد مخاطره قرار دهد. حزب کمونیست چین همچنان در سال ۲۰۳۰ قصد صدور مدل خود را به خارج از کشور خواهد داشت. هواوی و ZTE به دنبال ایجاد شبکه های جهان خواهند بود، WeChat و TikTok نقش فزایندهای در گفتمان آنلاین ایفا خواهند کرد. در آن زمان ارزهای رمزنگاری شده چین نیز دلار را تهدید خواهند کرد. این حرکتی است که آغاز شده است.
. متوقف کردن خیلی دیر نشده است – اما ما نیاز به احساس فوریت داریم.
مارک بلایت (استاد دانشگاه براون در رشته اقتصاد سیاسی)
تنها یک چیز بین اکنون و ۲۰۳۰ قطعی است: تغییر اوضاع. اما عجیب این است که ما به دلایل سیاسی هیچ کاری در مورد آن انجام نخواهیم داد. جمهوریخواهان منکر این هستند که روابط اصلی آنها با کشورهایی است که از تولیدکنندگان اصلی کربن هستند. دموکراتها اما در گفتمان سبز سری توی سرها دراورده اند، اما افراد صاحب پول دورن حزب از این تغییرات میترسند و بیاعتماد هستند.
با این نوع شکاف میان دموکراتها تصور این امر آسان است که ترامپ دوباره برنده انتخابات خواهد شد و در صدر قدرتمندترین دولت جهان ادامه خواهد داد. اگر مجلس سنا همچنان از نظر ساختاری به نفع آنها باشد، احتمالاً جمهوریخواهان در سال ۲۰۲۴ نیز کاخ سفید را در اختیار خواهند گرفت. اما در دولت جمهوریخواهان این بار تغییرات اقلیمی به جایی خواهد رسید که نشود کتمانش کرد. بعد از آن میتوان انتظار داشت الکساندرا اوکاسیو کورتز یا به کاخ سفید خواهد رسید و یا نامزد اصلی دموکراتها خواهد شد. اما این ۱۲ سال بعد از زمانی خواهد بود که به ما گفته شده ۱۲ سال برای رفع مشکل نیاز داریم.
دامبیسا مویو (اقتصاددان و نویسنده کتاب حاشیه آشوب)
پیشبینیها حاکی از آن است که جمعیت جهان تا سال ۲۰۳۰ می توانند به ۹ میلیارد نفر برسند – یعنی سه برابر جمعیت اوایل دهه ۱۹۶۰. بخش اعظم این افزایش در فقیرترین مناطق هند ، آمریکای جنوبی و آفریقا متولد خواهند شد. پیشبینی میشود که آفریقا به تنهایی نیمی از جمعیت جهان را در اواسط این قرن در خود جای دهد. طبق برخی برآوردها هند ماهانه ۱ میلیون نفر به جمعیت سن کار خود اضافه میکند. اگر همکاری بین المللی را بر منافع ملی مقدم ندانیم، دنیا به دلیل انفجار جمعیت دچار درگیریهای بزرگ با پیامدهای ناگوار بر اقتصاد جهانی خواهد شد که این نیز بحرانهای مهاجران و محیط زیست را شدت خواهد داد.
گری کاسپاروف (قهرمان شطرنج و سیاستمدار)
من سهم خود را از پیش بینی های ناگوار انجام داده ام – و با توجه به اینکه تعداد معدودی از آنها به نتیجه رسیده اند اغلب مرا بدبین می نامند. اما در واقعیت ، من خوشبین هستم و به امید عدم اثبات اشتباه هشدار می دهم. با وجود تمرکز حرفه ای من در هوش مصنوعی و رابطه انسان و ماشین که آینده ما را مشخص می کند ، روند ظهوری که بیش از همه نگران آن هستم کاملاً انسانی است. جهان آزاد در حال هجوم به سمت یک واقعیت قطبی و پسا حقیقی است که مرا به یاد زندگی من در اتحاد جماهیر شوروی می اندازد، جایی که حقیقت چیزی نبود جز آنچه رژیم میگوید. رسانههای اجتماعی دنیا را بدل به چنان دنیایی خواهند کرد.
شعار سال،با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از پایگاه خبری شفقنا،تاریخ انتشار:21دی1398،کد خبر:222158،fa.shafaqna.com