شعار سال:  دکتر علی سرزعیم: تجربه من موید چند نکته است که رایگان و از سرخیرخواهی تقدیم می‌کنم:

۱- تقریبا اکثر جلساتی که برگزار می شود بی فایده است یعنی اگر هدف یادگرفتن مطلب جدیدی باشد بیش از ۹۰ درصد جلسات به این هدف نمی رسد.در بیشتر جلسات حرفهایی که در روزنامه خوانده می شود را می توان شنید و اکثراً کلیشه هایی رد و بدل می شود که حاوی نکته جدیدی نیست.

هرچه سطح افراد شرکت کننده در جلسات بالاتر باشد، بی محتوا بودن جلسات شدیدتر می شود. وقتی سطح شرکت کنندگان کارشناسان باشدشاید یک حداقل امیدی باشد که نکته جدیدی مطرح شود اما وقتی پای مسئولان کشور، مدیران و افراد سرشناس به میان می آید باید فاتحه آن راخواند.دیگر حقیقت اثبات شده برای من این است که هرچه تعداد شرکت کنندگان بیشتر شود، عمق و فایده جلسه کمتر می‏شود.


۲- واقعیت عجیب و فراگیری که در اکثر جلسات مشاهده می شود این است که افراد قبل از جلسه هیچ روی موضوع جلسه کار نمی کنند. همه از سر شکم سیری در جلسه شرکت می کنند و صرفاً لم می دهند و حرفهای بدیهی و صدبار تکرار شده را طوری می زنند که گویی جملات حکیمانه ای بیان می کنند. اگر آدمی ظرفیتش کم باشد با همین جرعه جرعه مطالب سیراب می شود اما اگر آدمی حسن یادگیری اش را سرکوب نکرده باشد از این بی محتوایی رنج می برد.

۳- جلسات نماد دیگری از تنبلی ما ایرانیان است. به جای اینکه سه ساعت وقت بگذاریم و یک مقاله انگلیسی جدی در مورد موضوعی بخوانیم، ترجیح می دهیم سه ساعت در جلسه ای وقت تلف کنیم (که با احتساب زمان رفت و آمد می شود ۵ ساعت+ خستگی) ولی آن مقاله را نخوانیم. دقیقاً به همین دلیل است که سطح سواد اکثر افراد سرشناس در ایران یکی است چون همه در جلسات مشترک حضور می یابند و حرفها را صدبار دراین جلسات می شنوند.

۴- جلسات هرچند به لحاظ محتوا معمولاً بسیار مبتذل هستند اما کارکرد اصلی شان لابی کردن و شبکه سازی است. افراد در این جلسات حضور می یابند تا کسانی را ببینند و دیده شوند و به حساب آیند و اگر زمانی قرار باشد سمتی رد و بدل شود آنها نیز در هنگام پیشنهاد اسامی به ذهن بیایند. می دانم بیان واقعیت به این شکل بی پرده خیلی زننده است اما واقعیت زننده تر از این است.

۵- بسیاری از مطالبی که افراد بیان می کنند واقعاً با هدف طرح خود مطرح می شود. در یک رفتار منطقی اگر شما نکته ای دارید که کسی زودتر آن را گفت لزومی به بیان آن توسط شما نخواهد بود اما اگر مسئله طرح خود باشد باید وقت جلسه را گرفت و همان نکات از قبل بیان شده را باز بیان کرد.

باید در حین صحبت کلمات انگلیسی رد و بدل کرد و به یک دیدار یا ماموریت خارجی، کنفرانس یا گفتگوی خصوصی با یک شخص مطرح، مقاله چاپ شده یا کتاب خود یا سخنرانی خود، اشاره به جلسه یا گفتگوی دو نفره با افراد سیاسی سرشناس، اشاره به شجره خانوادگی –اگر اصالت خانوادگی برای جمع مهم باشد- یا اشاره به موفقیت مالی شرکتهای زیرمجموعه اشاره نمود.

۶- در جلسات واقعیت بد و نفرت انگیزی که همه جا دیده می شود این است که افراد یاد نمی گیرند to the point صحبت کنند. به جای اینکه اصل حرف را بزنند بیش از حد روی مقدمات و جوانب مانور می دهند و معمولاً اصل حرفشان یا فدا می شود و یا تحت الشعاع حاشیه های غیرضرور قرار می گیرد.

کم صحبت کردن، در وقت مقرر صحبت کردن و دقیقا راجع به موضوع صحبت کردن از امور ساده ای است که من ندرتاً در افراد دیده ام که در جلسات رعایت کنند. به اعتقاد من احترام به دیگران منوط به رعایت این موارد است.

۷- اگر در جلسه ای فرد جوانی باشد که هنوز با آداب شارلاتانیسم در کشور آشنا نباشد و احیاناً اشتباهی قبل از جلسه مطالعه کرده باشد و یک نکته جدید بداند و در جلسه مطرح کند، ندرتاً کمتر کسی به جدید بودن آن اقرار می کند و وی را تشویق می کند. چیزی که بیشتر محتمل است این است که در جلسات بعد این نکته ورد زبان حاضران جلسه قبل می شود و حتی اشاره ای به کسی که زحمت کشیده و آن نکته را استخراج کرده نمی شود.


۸- بخشی از وقت جلسات صرف تعارفات لوس و بی مزه است. ندرتاً صراحت کلام دیده می شود و به اعتقاد من یکی از مشخصات افراد جدی و موفق این است که در کلامشان صراحت دارند. آنها آنقدر شجاعت دارند که نظرشان صریح بگویند و آنقدر برای مخاطبان خود ارزش قائلند که اگر اشتباه کرده به او به صراحت یادآور شوند. من ندرتاً مدیر جلسه ای دیده ام که واقعاً فعال جلسه را اداره کند و تعارف را بگذارد کنار و بحث را با سوالات جدی، نقدهای واقعی و صریح به پیش ببرد. معمولاً همه افراد وقتی با خود هزینه فایده می کنند که آیا نقش واقعی خود را در پیش گیرند به این نتیجه می رسند که بگذار وضعیت به همین شکل ادامه یابد و شری ایجاد نشود!

۹- در مجموع احساس من این است که عمرمان ارزشمندتر از آنست که در این جلسات تلف شود و باید کارهای مهمتری در زندگی برای خود تعریف کنیم تا به خیل شرکت کنندگان در جلسات بی حاصل نپیوندیم. من به این باور رسیده ام که از این جلسات نوعاً چیزی برای خود و یا کشور حاصل نمی‏شود.

بهتر است که با جدیت به موضوعاتی مشخص پرداخت و با افرادی بسیار معدود که از پرتلاش بودن آنها مطمئن باشیم در جلساتی بسیار صریح و جدی دستاوردها و ایده ها و آموخته ها را به تبادل و اشتراک گذارد. من هرچقدر که به جلسات پرطمطراق بدبینم از حلقه های ساده و بی آلایش افراد زحمت کش و بی مدعا خوشبینم. امیدوارم من و شما هم از این دسته افراد باشیم.-

 

 

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت مدیران ایران، تاریخ انتشار:19تیر 1399، https://modiriran.ir