شعار سال: موضوع ورود خودروی روسی uaz ظاهرا در خودروی پیکاپ و شاسی بلند است.  بازار این خودرو‌ها در ایران محدود است. موضوع پیکاپ مسئله خاصی است و مردم ایران عادت دارند وانتی مثل نیسان آبی یا پراید سوار شوند و آن‌ها چنین محصولاتی را ترجیح می‌دهند چرا که به عنوان یک ابزار کاری است. مردم با کمترین هزینه کار‌های خود را با این وانت‌ها انجام می‌دهند و اگر بخواهند مدل روز سوار شوند چندین برابر قیمت آن بالا می‌رود.

پیکاپ‌ها در حقیقت خودرو‌های سواری هستند که مقداری بار نیز حمل می‌کنند. کار آن‌ها باربری نیست و این مورد توسط کامیونت‌ها امروزه انجام می‌شود. در ایران به این دلیل که اجازه تردد وانت‌های مثل پراید و نیسان آبی وجود دارد محصولاتی مثل پیکاپ جا نمی‌افتد. تا وقتی که مردم تا ۴ تن بار را با وانتی مثل نیسان آبی جابه‌جا کنند به سمت پیکاپ‌های این مدلی نمی‌روند. بازار حمل‌ونقل کالا رقابتی است و هر چه محصول ارزان‌تر باشد موفق‌تر خواهد بود. پیکاپ‌ها حالت لوکس در ایران دارند و شرکت‌های پیمان کاری می‌توانند آن‌ها را بخرند و تا ۶۰۰ الی ۷۰۰ کیلو بار جابه‌جا کنند.

زمینه فعالیت این شرکت روسی در ایران بسیار کوچک است. این موضوع بیشتر تبلیغاتی است تا این که در شان و در خور توجه ملت ایران باشد. حداقل در ۲ الی ۳ سال آینده چنین محصولاتی تاثیری روی حرکت‌های خودرویی ما نخواهد گذاشت. لازم به ذکر است که در مورد پیکاپ‌ها تولیدات مبتنی بر مونتاژ را در ایران داریم. باکمک چینی‌ها این کار صورت می‌گیرد. تولید این پیکاپ‌ها به علت قیمت بالا و مسائل کاربری بسیار محدود است.

در رابطه با خودروی شاسی بلند روسی نیز بحث خاص است. اما به طور کلی باید گفت همکاری روس‌ها قابل اعتنا در این وضعیت نیست. روس‌ها خودروسازی معتبری ندارند و به شدت وابسته برند‌های غربی مثل رنو است. رنو با ایران در حال همکاری بود و به دلایل تحریم‌های ظالمانه رابطه خود را قطع کرد. ما موتور خودروی ال ۹۰ را نداریم و ۵۰ درصد قطعات آن را تولید می‌کنیم، ولی به صورت نهایی امکان تولید آن نیست چرا که رنو به ما قطعه نمی‌دهد. علاوه بر این قطعه سازان وابسته به رنو نیز از همکاری با ایران منع شدند. روسیه بعید است بتواند شریک جدی چه از لحاظ تولید و چه فناوری برای ایران باشد. این حرکت بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد.

به نظر می‌رسد موضوع خودرو‌های روسی قابل اعتنا نیست. چینی‌ها نیز که با ما شراکت‌های راهبردی دارند پشت ما را در زمینه خودرو خالی کردند و ما با چالش‌های جدی رو به رو هستیم. قطعه سازان دست دوم و سوم چینی بعضا با ما همکاری می‌کنند، اما ما نمی‌توانیم روی کمک آن‌ها حساب باز کنیم.

در ایران حرکت‌های خوبی برای داخلی‌سازی و توسعه فناوری انجام می‌شود. ما دیگر از این سطح گذشتیم که بخواهیم خودرو در ایران مونتاژ کنیم بلکه توان توسعه خودرو‌ها را داریم. ما احتیاج به یک سری فناوری‌های جزئی‌تر و عمیق‌تر داریم. کشوری می‌تواند شریک جدی ما باشد که حاضر به شراکت این فناوری‌ها با ما باشد. چینی‌ها نیز متاسفانه در این زمینه همکاری لازم نداشتند و قابل اطمینان نیستند. آن‌ها هر جا که می‌روند برای صادرات است نه تولید. آن‌ها به دنبال بازار می‌گردند بنابراین چین و روسیه شرکای خراهبردی خوب و قابل اطمینانی نخواهند بود.

امیرحسن کاکایی - عضو هیات علمی دانشگاه علم و صنعت