متاسفانه با توجه به تربیت خانوادگی که از کودکی در خانواده‌ها شکل می‌گیرد و حتی با عباراتی که پدر و مادر‌ها در فضای خانه و در نوع برخورد با دختر و پسر به کار میگیرند، ناخواسته باعث شکل گیری نوعی خشونت روانی و عاطفی در حق فرزندان دختر می‌شوند. عباراتی مانند اینکه پسر‌ها گریه نمی‌کنند یا پسرم تو مرد خانه هستی و همچنین عباراتی مانند اینکه دختر‌ها با صدای بلند نمی‌خندند و حرف نمی‌زنند یا اینکه دختر‌ها در خانواده‌ها باید از حق خود بگذرند تا پسر‌ها حس مردانگی را تجربه کنند. این‌ها همه ناخواسته نوعی خشونت است که بعضا هم مادران ناآگاه در حق دختران خود انجام می‌دهند و آن‌ها را با نوعی حس عدم اعتماد به نفس و کم بودن از پسران بار می‌آورند. این مسئله را به راحتی در کاریکاتوری که ناهید زمانی ترسیم کرده می‌توانید ببینید. اینکه یک مادری که خود مورد خشونت قرار گرفته همان نوع تربیت و توسری خوری را به فرزند دختر القا می‌کند. باید قدت را کوتاه کنی تا برادر کوچکترت حس کند از تو قدبلندتر است؛ و متاسفانه این است قصه غم انگیز خشونت علیه زنان که از خانه و از دل رفتار پدر و مادر‌ها شکل می‌گیرد.