شعار سال: لوکزامبورگ کشوری بسیارکوچک، کهن و کم جمعیت در اروپا است. پهنه استان قم نزدیک ۴.۵ برابر این کشور و شمار جمعیت این استان نیز بیش از ۲/۵ برابر این کشور است. در اینجا می‌خواهم درباره‌ی این کشور کوچکِ دره‌ای، پرسشی طرح کنم. به گمانتان توان دفاعی این کشور بالاتر است، یا پادشاهی عربستان سعودی، به عنوان یکی از بالاترین خریداران سلاح در جهان؟

به گمانم توان دفاعی لوکزامبورگ بسیار فراتر از عربستان سعودی است. بگذارید پا را از این هم فراتر نهم، بی گمان توان دفاعی لوکزامبورگ از همه‌ی ۲۲ عضو اتحادیه عرب نیز بیشتر است. چر؟

روشن است که لوکزامبورگ دارای عقبه‌ی دفاعی است که در بر گیرنده‌ی بلژیک، کانادا، دانمارک، فرانسه، ایسلند، ایتالیا، هلند، نروژ، پرتقال، بریتانیا، ایالات متحده آمریکا، یونان، ترکیه، آلمان، چک، مجارستان، لهستان، بلغارستان، استونی، لتونی، لیتوانی، رومانی، اسلواکی، آلبانی و کرو اسی است. به عبارت دیگر، لوکزامبورگ، به پشتیبانی اعضای ناتو، دلگرم است؛ بنابراین با وجود این که با جمعیت کمتر از نیم میلیون تن، پر درآمدترین کشور اروپایی (سرانه) است و هزینه‌های دفاعی هم دارد، ولی با شراکت در این پیمان، خود را بیمه درازمدت، یا بیمه‌ی عمری کرده است. نه این که فکر کنید این کشور در گذشته میدان نبرد نبوده است، نه؛ اتفاقا درازترین جنگ تاریخ بشر، به مدت ۳۰۰ سال در این دره در جریان بوده است. ولی دستکم ۷۳ سال است با رفاقت استراتژیک با ده‌ها همسایه و هم پیمان دیگر، بودجه‌ی دفاعیش را به حداقل رساننده است.

این تنها لوکزامبورگ نیست که احساس امنیت دراز مدت دارد، همه‌ی هم پیمانانش نیز دارای چنین حس لذت بخشی هستند؛ حتی کشوری مانند ایسلند، در سایه‌ی همین پیمان، اصولا فاقد ارتش است.

آری توسعه و پیشرفت غرب، تا جایی که به مقوله امنیت بر می‌گردد، در یک گزاره خلاصه می‌شود: همه برای یکی، یکی برای همه. می‌توانید در غرب آسیا (خاورمیانه) این گزاره را این گونه بخوانید: همه علیه یکی، یکی علیه همه.