شعار سال: در حراج بونامز دو اثر از صادق تبریزی عرضه شده بود که تابلوی دو اسب سوار مربوط به دهه ۷۰ میلادی که با تکنیک رنگ روغن روی بوم در ابعاد ۷۵ در ۱۰۶ سانتی متر اجرا شده بود و به قیمت ۱۱ هزار دلار به فروش رفت؛ این در حالی است که این اثر به وضوح دارای ریختگی و شکستگی رنگ بود و بدون ترمیم در این حراج شرکت داده شده بود.

اثر دیگر این هنرمند با عنوان زنان اسب سوار نیز که در ابعاد ۷۰ در ۷۰ سانتی متر مربوط به دهه ۹۰ میلادی بود به رقم ۹۸۰۰ دلار فروخته شد.

در این حراج گران‌ترین اثر ایرانی تابلوی زمین لرزه از حسین زنده رودی به ابعاد ۱۵۰ در ۱۳۴ سانتی متر مربوط به سال ۱۹۷۱ میلادی بود که به مبلغ ۲۳۰ هزار دلار فروخته شد. تابلویی از منوچهر یکتایی به رقم ۷۴ هزار دلار، تابلویی از حسین کاظمی به مبلغ ۵۲ هزار دلار و مجسمه‌ای برنزی از پرویز تناولی به رقم ۳۵ هزار دلار جزء گران‌ترین آثار ایرانی این حراج بودند. اثری از کاظم حیدر (۱۹۸۵.۱۹۳۲) هنرمند فقید عراقی با عنوان «قلب شهید» با رقم ۸۴۶ هزار دلار به عنوان گران‌ترین اثر به فروش رفته این حراج شناخته شد و اثر جواد سلیم (۱۹۶۱-۱۹۱۹) دیگر هنرمند فقید عراقی هم ۶۲۷ هزار دلار به فروش رسید.

اما جدا از شگفتی‌سازی هنرمندان ایرانی در این حراج، اصولا باید حضور هنرمندان ایرانی را در شرایط بسیار حاد ناشی از تحریم‌ها یک نوع شگفتی به حساب آورد. عدم امکان انجام معاملات پولی از طریق بانک‌های ایرانی و انتقال پول از حساب‌های بانکی در خارج از این کشور، شرایط دشواری را برای تمام شئون زندگی ایرانی از جمله هنر ایجاد کرده است. هزینه‌های سفر و فروش آثار در خارج از کشور برای گالری‌های ایرانی، سه‌برابر شده و گالری‌ها و نمایشگاه گردان‌های هنر ایران چاره‌ای جز چشم‌پوشی از حضور در نمایشگاه‌های بین‌المللی ندارند. این بدان معنی است که سود محدود و دیده‌شدن کمتر برای هنر ایران رقم خورده است.

شاید اگر نبودند گروهی اندک از هنردوستان ایرانی خارج از کشور که همچنان دلشان برای هنر ایران می‌تپید، چراغ خرید و فروش آثار هنرمندان ایرانی در عرصه بین الملل برای همیشه خاموش می‌شد. حراج هنر مدرن و معاصر بونامز در حالی برگزار شد که بر خلاف حراج‌های مشابه نه به صورت آنلاین و برخط که به شکل حضوری و با حضور پر شمار خریداران و مجموعه داران عرب برگزار شد؛ خریدارانی که حاضرند صد‌ها هزار دلار برای حمایت از هنرمندان همزبان خود خرج کنند.