شعار سال: نمی‌خواهم از خلال منشور «او که هیچ‌گاه مادر نمی‌شود» دیده شوم
من ۲۷ ساله بودم که وضعیت رحمم دستاویز اظهار‌نظر‌های هرازگاه این و آن شد. متاسفانه، در نامه‌ای که در اعلام جواز بحث عمومی درباره مادر بودن یا نبودن من ارسال شد، رونوشتی به من نزده بودند.
به نیمچه‌شوخی‌های «زودتر دست به کار شو، وگرنه دیر می‌شود» آشنایان در مهمانی‌های ناخوشایند خانوادگی عادت کرده بودم. اما در ۳۵ سالگی متوجه شدم که لحن اظهارات تغییر کرده است. چیزی ناگفته اتفاق افتاده بود. موجی بی‌سروصدا حرکت کرده بود و احساسات درباره مادر شدن انتظاری، تشویق شادمانه، اما عذاب‌آور را به دریافت عزایی ترحم‌وار و تأسف‌بار از یک امر ناممکن بدل کرده بود.
در مراسم تدفین کسی بودم که یکی از اعضای خانواده‌ام گفت که از نداشتن فرزند پشیمان خواهم شد. آن اظهارنظر نطلبیده احتمالاً بیشتر انعکاس تجربیات گوینده بود تا درک او از شرایط من. محال بود که بتوانند موقعیت را درک کنند. من چیزی به آن‌ها نگفته بودم. می‌دانستند که فرزندی ندارم و همین کافی بود تا حکم آینده مرا صادر کنند: آینده‌ای که در آن چیزی غایب است و حس حرمان آن را لکه‌دار کرده است. آن هفته، نه تنها برای شخصی که مرده بود، بلکه برای باروری‌ای که از دست داده بودم و بچه‌هایی که هرگز به دنیا نمی‌آوردم، سوگواری کردم.
برچسب‌هایی که به کسانی که فرزند ندارند زده می‌شود، زخم ساینده‌ای دارند که به شدت سعی می‌کنم آن را التیام دهم. برای مثال، عبارت «بی‌فرزند» (childless) بار معنایی تاریکی دارد. برای من، این نه تنها این ایده را تقویت می‌کند که مادر بودن یک هنجار است، بلکه همچنین بر کمبود، فقدان، و غیبت تمرکز دارد.
«رها از فرزند» (childfree)، به ویژه برای کسانی که خود تصمیم به بچه‌دار نشدن گرفته‌اند، اصطلاحی است که عموما جایگزین مثبت‌تری در نظر می‌آید، اما این نیز دشوار است. این یکی به جای حرمان، بر رهایی انگشت می‌گذارد، اما در عین حال، هرچند فقدان را به مفهومی مثبت واگردانده باشد، همچنان بر مادر بودن تمرکز دارد. بسیاری از مباحثات پیرامون مادری فرض می‌کنند که بارداری اوج زنانگی و تحقق زنانگی است، چنان که به نظر نمی‌رسد بتوانیم به زبانی دست یابیم که ایده‌های بالقوه مخرب درباره زنان را تقویت نکند.

کیتی ادواردز

پایگاه تحلیلی خبری شعار سال برگرفته از کانال تلگرامی جامعه شناسی زن روز