شعار سال: انگار این جمله که "همه چی‌مان باید به همه چی‌مان بیاید" ول‌کن ما نیست. انگار امیدواری به ما نیامده و مدام باید نگران باشیم. غر زدنمان از اوضاع خراب مملکت و آدم‌هایی که سرجای‌شان نیستند به کنار، دلمان خوش بود به دلخوشی‌های زودگذر مثل تیم‌های ملی والیبال و فوتبال. اولی که ستاره‌هایش رفتند و در حال پوست‌اندازیست و تا مدتی نباید رویش حساب کنیم. دومی هم که در پرستاره‌ترین حالت است، اما حالش خوب نیست.

اصلا چرا باید حالش خوب باشد وقتی افتاده دست آدم کوتوله‌ها؟ از مسئولان نالایق فدراسیون و هیات رییسه بگیر تا کادرفنی سطح پایین و آدم‌هایی که نماینده نهاد‌های خاصند در تیم ملی و تا حد دعوت شدن یا نشدن فلان بازیکنان هم نقش دارند. از دلالانی که بیش از حد تصور نفوذ دارند و یک مربی که رویایش نیمکت پرسپولیس و استقلال بود را از لیگ یک رساندند به تیم ملی و حالا سیاهی‌لشگر‌ها به اردو‌های فرمالیته دعوت می‌شوند و آپشن ملی‌پوش شدن در قرارداد‌های باشگاهی‌شان فعال و سهم دلال‌ها هم بیشتر! از کدامش بنالیم؟

یک تیم بود که برای مردم بود و دوستش داشتند. کاش بگذارند برای مردم بماند. این تیم بپا نمی‌خواهد. بستن با فلانی و بهمانی و پخش تصاویر شاد و بگوبخند‌ها هم باعث نمی‌شود کسی نفهمد که چقدر حال‌خراب است و کم روحیه. این تیم پرستاره تاکتیک می‌خواهد و شخصیت. مربی در حد جام جهانی. یکی شبیه ایویچ، بلاژ، برانکو، کی‌روش. تغییر کادرفنی در این فاصله نه چندان زیاد تا جام جهانی بد است و حضور با این کادر بدتر! کاش بفهمند و جلوی فاجعه را بگیرند.