شعار سال: «اَوَّاب» از مادّه «اَوْب» (بر وزن قوم) بازگشت توام با اراده را می‌گویند؛ در حالی که رجوع، هم به بازگشت با اراده گفته می‌شود و هم بی‌اراده. به همین دلیل، به «توبه»، «اوبه» گفته می‌شود؛ چون حقیقت توبه بازگشت توام با اراده به سوی خداست و از آنجا که «اَوَّاب» صیغه مبالغه است، به کسی گفته می‌شود که هر لحظه از او خطایی سر زند، به سوی پروردگار باز می‌گردد.«اوّاب» مانند «تواب»، بازگشت به سوی خدا است، با ترک نمودن گناهان. بر اساس این معنا، «اوّابین» جمع «اوّاب» است، به معنای بازگشت کنندگان به حق تعالی.
رجوع به خدا باشد؛ زیرا ایمان به پروردگار از یکسو، توجّه به دادگاه عالم قیامت از سوی دیگر، وجدان بیدار از سوی سوم، و توجّه به عواقب و آثار گناه از سوی چهارم دست به دست هم می‌دهند، و انسان را مؤکداً از مسیر انحرافی به سوی خدا می‌برند؛ و در سوره «ص» اشاره به این است که او بسیار به سوی پروردگارش بازگشت می‌کرد، و از کوچک‌ترین غفلت و ترک اولی، توبه می‌نمود.
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه اوابین به معناى برگشت کنندگان به سوى خداست که در هر گناهى که مى‌خواهند انجام دهند به یاد خدا افتاده و بر مى‌گردند؛ و این تعبیر از قبیل بیان عام در مورد خاص است و معنایش این است که اگر شما صالح باشید و خداوند هم این صلاح را در روح شما ببیند و شما در یک لغزشى که نسبت به والدین خود مرتکب شدید به سوى خدا بازگشت کرده و توبه نمودید، خداوند شما را مى‌آمرزد، براى اینکه او همواره در باره اوابین (و بازگشت کنندگان) غفور و بخشنده بوده است.

(رَّبُّکُمْ أَعْلَمُ بِما فی نُفُوسِکُمْ إِن تَکُونُواْ صالِحینَ فَإِنَّهُ کانَ لِلأَوَّابینَ غَفُورًا) (آیه ۲۵سوره اسرا)(پروردگار شما از درون دلهایتان آگاهتر است؛ هرگاه لغزشى در این زمینه داشتید اگر صالح باشید و جبران کنید او بازگشت‌کنندگان را مى‌آمرزد.)

(اصْبِرْ عَلَى ما یَقُولُونَ وَ اذْکُرْ عَبْدَنا داوُودَ ذَا الْأَیْدِ إِنَّهُ أَوّابٌ) [آیه ۱۷سوره ص ](در برابرآنچه مى گویند شکیبا باش، و به خاطر بیاور بنده ما داود صاحب قدرت را، که او بسیار توبه‌کننده بود.)

در سوره (ص) سه نفر از پیامبران بزرگ به عنوان «اوّاب» توصیف شده اند: «داود»، «سلیمان» و «ایوب»، و در سوره «ق» آیه ۳۲ این وصف براى همه بهشتیان ذکر شده است: «هذا ما تُوعَدُونَ لِکُلِّ أَوّاب حَفِیظ». این تعبیرات، نشان مى دهد که مقام «اوابین» مقام والا و ارجمندى است . خداوند در قرآن از ایوب، داود، سلیمان،... ، به ابواب بودن ذکر یاد می کند. در قرآن از زنبور عسل به ابواب بودن ، ذکر یاد می شود. هرکجا برود و در هر نعمتی که قرار گیرد به خانه خود باز می گردد. 

پایگاه تحلیلی خبری شعار سال،برگرفته از منابع گوناگون