شعارسال: 21 شهریور سال ۹۳ بود که جمعی از اصحاب فرهنگ و هنر برای عیادت از مقام معظم رهبری در بیمارستان حاضر شدند. " آقای مجید مجیدی با آن لطافت هنری به آقا عرض کردند: بلا به دور است ان شاءالله. حضرت آقا در پاسخ، چند بیتی از مثنوی گره گشای اختر همیشه فروزان چرخ ادب پروین اعتصامی، خواندند :

هر بلایی کز تو آید رحمتی است

هر که ‎را رنجیده‎ای، آن راحتی است

زآن به تاریکیِ گذاری بنده را

تا ببیند آن رخ تابنده را

تیشه ، زآن بر هر رگ و بندم زنند

تا که با مهر تو پیوندم زنند

از حاضرین در مورد شاعر شعر سوال کردند؛ یکی از حاضرین به اشتباه نام مولوی را مطرح کرد ولی آقا فرمودند: " این شعر از پروین اعتصامی است. برخی برای برجسته کردن نام فروغ فرخزاد سعی در پوشاندن نام پروین در تاریخ ادبیات دارند و حتی از او با نام شاعر نخود و لوبیا یاد میکنند"

آری همان روزها بود که من هر روز منتظر خبر برگزاری یک جلسه فاخر، علمی و ادبی برای تبیین و شناساندن شخصیت و اشعار پر نغز و بی بدیل پروین بودم چرا که رهبر عزیزمان در جمع اصحاب فرهنگ و هنر آن هم در بستر بیماری یک محور شاخص برای فعالیت فرهنگی دوستان و مسئولین به خواب رفته ارائه فرمودند.

اما دریغ از یک برنامه و حرکت فرهنگی. البته من کاری به تهران نشین ها که فاجعه زندگی شان و بزرگترین مایه شرمساری فعالیت فرهنگی شان کنسل شدن برنامه کنسرت یک خواننده هست ندارم. پروین در شهر خودش یعنی تبریز که منزلش بعنوان یک نماد برای اثبات تبریزی بودن و ترک زبان بودنش باقی مانده مظلوم، گمنام و ناشناخته است.

امروز روز پروین اعتصامی است. آن بانوی فرهیخته ای که ما مردان باید به روحیه ظلم و استبداد ستیزی اش افتخار کنیم. زمانی که خیلی از افراد دلال فرهنگی برای یک بار نام بردن از آنها در دربار از جان و دل مایه میگذاشتند، این بانوی ادب مدال درجه سه لیاقت دربار را نپذیرفت و حتی با اصرار رضا شاه با اینکه بقول خودش جز تلخی ایام چیزی ندیده بود حاضر به تدریس به ملکه و ولیعهد آن هم با حقوق و مزایای بسیار بالا نشد و علت نپذیرفتن را با شجاعت محض مخالفت با سیاست استبدادی رضا شاه مستبد و ظالم عنوان نمود.

پروین اعتصامی از آغاز فعالیت شعری زندگی اش هیچ گاه شاعر دست خالی نبود. شما ببینید ۸ ساله بود که مناظره نخود و لوبیا را سرود که مورد تشویق بزرگان ادب چون علی اکبر دهخدا و اقبال آشتیانی و ملک الشعرای بهار قرار گرفت.

نخودی گفت لوبیائی را/ کز چه من گردم این چنین، تو دراز

گفت، ما هر دو را بباید پخت/ چاره‌ای نیست، با زمانه بساز

رمز خلقت، بما نگفت کسی/ این حقیقت، مپرس ز اهل مجاز

آری امروز یکصد و دهمین سالروز ولادت بانوئی است که بیش از سی و پنج بهار در عالم ندید؛ اما در عالم شعر و ادب چنان پیر شد که رهبر عزیزم در بستر کسالت در جواب احوال پرسی یک شخصیت فرهنگی و هنری مطرح کشوری از شعر او مدد جست و با آن حال بیماری شان به تمجید از شخصیت والای شعری این ملکه عالم شعر پرداخت.

اما هنوز مسئولین فرهنگی شهر من در خوابند حتی ظاهرا برخی از آنها در کنار زنده کشی حداقل رسم مرده پرستی را هم بلد نیستند " ای بانوی استبداد ستیز عالم شعر ! اختر چرخ ادب ! که شعر گفتگوی مادر موسی با خدایت هنوز که هنوز است اشک چشمم را روانه میسازد تولدت مبارک.

مادر موسی، چو موسی را به نیل/ در فکند، از گفتهٔ رب جلیل

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه/ گفت کای فرزند خرد بی‌گناه

گر فراموشت کند لطف خدای/ چون رهی زین کشتی بی ناخدای

گر نیارد ایزد پاکت بیاد/ آب خاکت را دهد ناگه بباد

وحی آمد کاین چه فکر باطل است/ رهرو ما اینک اندر منزل است

پردهٔ شک را برانداز از میان/ تا ببینی سود کردی یا زیان

ما گرفتیم آنچه را انداختی/ دست حق را دیدی و نشناختی

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از سایت تبریز بیدار، تاریخ انتشار: 25 اسفند1395، کدخبر: 1064043: WWW.tabrizebidar.ir