از میان گذشتن‌ها، اجبار تلخ‌ترین است، وقتی نمی‌خواهی و مجبور هستی از هر آنچه برایش مشقت و رنج تحمل کرده‌ای و عمری بر سر آن گذاشته‌ای بگذری.

و تلخ‌تر از آن زمانی است که دلزده و مغموم، باید با چشمان خود ببینی که همه آنچه که سال‌های نوجوانی و جوانی را بر سر آن گذاشتی یک رویا شیرین بیشتر نبوده که حالا از دست رفته و به کابوس زندگیت تبدیل شده است.

گذشتن از سر اجبار حادثه‌ای بود که در سال‌هایی که حبیب بهمنی کمی جوان‌تر بود برای وی رخ داد زمانی که شاید به خاطر یک اشتباه و تشدید یک آسیب‌دیدگی مجبور شد ووشو و دنیای قهرمانی آن را کنار بگذارد و آن‌قدر برای این واقعه ناگوار غمگین و ناراحت شود که از آن به اولین مرگ زندگی‌اش یاد کند.

اما همه‌چیز به همین‌جا ختم نشد، همه‌چیز با کناره‌گیری از دنیای ورزش برای حبیب بهمنی تمام نشد زمانی که نوای سازدهنی به گوشش خورد و او را با دنیای جدیدی آشنا کرد؛ آن‌قدر نواخت و نواخت تا از لب‌هایش خون جاری شد.

حبیب بهمنی قهرمان هفت سال پیش ووشو چهارمحال و بختیاری اگرچه از گذشتن از آرزوهایش در دنیای ورزش زمین خورد اما دوباره دست بر زانو گذاشت و ایستاد؛ وی اکنون استاد موسیقی است و هنرجوهای بسیاری دارد، اولین ویدیو کلیپ با محوریت سازدهنی را ساخته و حتی در خارج از کشور این ساز خوش‌آهنگ را تدریس کرده است.

وی درزمینهٔ هنر عکاسی هم ‌دستی بر آتش دارد و در آتلیه کوچک خود به ثبت پرتره‌ها از چهره مردم می‌پردازد تا راهی برای امرارمعاش زندگی‌اش باشد.

در صحبتی که این با این ووشوکار چهارمحال و بختیاری داشتم تجربه جالبی از شکستش در ورزش مطرح کرد و آن اینکه جوانان نباید یک بعدی باشند، همیشه خود را برای شکست‌های احتمالی آماده کنند و از آن نترسند، شکست جزو لاینفک زندگی هر انسانی است که باید برای مقابله با آن برنامه‌ریزی داشته باشند.

گروه ورزش خبرگزاری فارس شهرکرد در گفت‌وگویی پای ناگفته‌های هفت ساله قهرمان سال‌های گذشته ووشو در چهارمحال و بختیاری نشسته که در ذیل آورده شده است.

لطفاً خودتان را معرفی کنید؟

حبیب بهمنی هستم متولد ۲۵ دی‌ماه ۱۳۶۶

از بچگی به ورزش‌های رزمی بسیار علاقه داشتم و همیشه فیلم‌های رزمی را دنبال می‌کردم و برخلاف اینکه چندان روحیه خشنی نداشتم ولی عاشق ورزش‌های رزمی بودم.

فارس: چگونه با ووشو آشنا شدید؟

من و سلمان ترکی (از ووشوکاران چهارمحال و بختیاری) با هم دوست قدیمی بودیم و ورزش‌های رزمی را دنبال می‌کردیم، اول من ورزش کیک بوکسینگ را شروع کردم و حدود دو سالی در این رشته کار کردم بعد شنیدیم که شاگردان یکی از باشگاه‌های ووشو در شهرکرد به مسابقات مختلف اعزام می‌شوند به همین دلیل همراه دوستم به این باشگاه رفتیم و ووشو را تحت نظر استاد بنی‌طالبی شروع کردیم، به خاطر دارم در اولین مسابقه‌ ووشو که شرکت کردم اول شدم که یادم هست مسابقات قهرمانی استان بود؛ بعد از آن با جدیت بیشتری ورزش ووشو را ادامه دادم.

چه زمانی وارد تیم ملی شدید؟

از سال ۸۵ به تیم ملی دعوت شدم و ورزش ووشو را زیر نظر استاد تیمور بنی‌طالبی ادامه دادم.

 درباره موفقیت‌هایی که در زمان حضورتان در ووشو کسب کردید بفرمایید؟

در مسابقات قهرمانی کشور چندین بار مقام‌های اول، دوم و سوم را کسب کردم، در همان سال‌ها مسابقات المپیاد ورزشی برای اولین بار در کشور برگزار شد که رده بزرگسالان آن در اصفهان بود، متأسفانه در مسابقه فینال آسیب دیدم و نتوانستم بازی کنم بنابراین تنها به مدال نقره این مسابقات اکتفا کردم.

در مدتی که مسابقه می‌دادم یا در تیم ملی حضور داشتم؛ در برابر بسیاری از قهرمانان ووشو کشور که عنوان‌های آسیایی یا جهانی داشتند و در تیم ملی حاضر بودند پیروز شدم.

مهم‌ترین مدالی که در مسابقات بین‌المللی کسب کردید چه مدالی بود؟

مهم‌ترین مدالی که در مسابقات بین‌المللی و برون‌مرزی کسب کردم مدال نقره مسابقات کاپ جهانی ایتالیا بود، این مسابقات در سال ۲۰۰۹ و با حضور بیش از 6 هزار نفر از ووشوکاران از 33 کشور جهان برگزار شد.

 در لیگ کشور هم حضور داشتید؟

حدود چهار یا پنج سال در تیم نفت تهران بازی می‌کردم، این تیم در مسابقات لیگ برتر کشور حضور داشت و موفقیت‌های خوبی کسب ‌کرد.

چرا با این همه موفقیت که در رشته ووشو کسب کردید از میادین و حتی ورزش دور شدید؟

من در حین ورزش دچار یک آسیب‌دیدگی کوچک شدم و بنا به دلایلی نباید در یکی از مسابقات شرکت می‌کردم ولی در آن مسابقه حاضر شدم و همین موضوع باعث تشدید آسیب‌دیدگی من شد.

 چرا با وجود آسیب‌دیدگی در مسابقه حاضر شدید و مبارزه کردید؟ آیا به دلیل فشار مربیان بود؟

نمی‌توان گفت فشار مربی بوده یک تصمیمی بود که گرفته شد تا من آن روز در مسابقات لیگ بازی کنم در حالی که همه می‌دانستند کتف من آسیب دیده است ولی بازی کردم و این آسیب‎دیدگی تشدید شد؛ الآن که سال‌ها از آن زمان می‌گذرد اعتراضی به این تصمیم ندارم، طی مدتی که در تیم‌های مختلف حضور داشتم هم هیچ وقت سر هیچ بازی اعتراض نکردم، من در آن بازی پیروز شدم ولی آسیب‌دیدگی کتفم تشدید شد.

 از اینکه دیگر نتوانستید در مسابقات شرکت کنید و از میادین ورزشی دور شدید ناراحت نیستید؟

«یک ورزشکار دو بار می‌میرد؛ اولین بار زمانی است که ورزش قهرمانی را کنار می‌گذارد و دومین بار زمانی که واقعاً می‌میرد» این جمله را در جایی شنیدم و خودم هم به آن اعتقاد دارم؛ با اتفاقی که در سال 90 برای من افتاد و آسیب‌دیدگی که باعث دور شدنم از میادین ورزشی شد من اولین مرگ زندگی خود را تجربه کردم که امیدوارم دومی آن بعد از صد سال دیگر اتفاق بیفتد.

 وضعیت ورزشکاران چهارمحال و بختیاری در رشته ووشو در آن زمان که شما ورزش می‌کردید چگونه بود؟

از چهارمحال و بختیاری ورزشکاران خوبی در قسمت تالو فعالیت می‌کردند در بخش ساندا هم مجتبی حسین‌زاده بود که فکر کنم برای استان اصفهان بازی می‌کرد، سلمان ترکی یک سال بعد از من ووشو را کنار گذاشت البته دقیق نمی‌دانم چه زمانی از ورزش خداحافظی کرد اما می‌دانم که در حال حاضر دیگر ورزش نمی‌کند.

استان در قسمت تالو ورزشکاران فوق‌العاده قوی داشت؛ در قسمت ساندا هم بودند کسانی که به اردوها تیم ملی دعوت شدند حتی زمانی که خود من باشگاه داشتم و کار می‌کردم بودند افرادی که از باشگاه من به تیم ملی راه پیدا کردند برای مثال محمد هیبتی بود که ساندا را تحت نظر خود من آغاز کرد.

بقیه بچه‌هایی که در باشگاه بودند نیز از شاگردان قدیم استاد بنی‌طالبی بودند که به تیم ملی دعوت شدند ولی برای مسابقات برون‌مرزی از چهارمحال و بختیاری تا جایی که من اطلاع دارم تا به الآن کسی اعزام نشده است ولی در تالو هستند ورزشکارانی که در مسابقات کشوری و جهانی حضور دارند.

چهارمحال و بختیاری در بخش تالو بسیار قوی است و اکثر ورزشکاران در این بخش شاگردان استاد تیمور بنی‌طالبی هستند ازجمله حسام تیشنیزی، مهدی مختارپور، سهیل سلطانی و...

همه این ورزشکاران جز حسام تیشنیزی که دیگر مسابقه نمی‌دهد هنوز در مسابقات مختلف حضور دارند.

الآن بعد از گذشت هفت سال نظر شما درباره ووشو چیست؟

زمانی که تیم ملی ووشو در شهرکرد اردو زد من بعد از هفت سال به خانه ووشو رفتم؛ استاد حسین اجاقی، محسن صیفی و منصور نوروزی از دوستان قدیم من بودند که از قبل و زمانی که در مسابقات حاضر بودم آن‌ها را می‌شناختم، این اتفاق باعث تجدید خاطره‌های قدیم در من بود و بودن با بچه‌ها باعث شد حس کنم واقعاً عضوی از تیم هستم.

در این ده روزی که در کنار اعضای تیم ملی ووشو در شهرکرد بودم خاطره‌های تلخ و شیرینی که ممکن است برای هر فردی که بعد از دیدن دوستان قدیمی آن هم بر سر تمرین ورزشی که به آن علاقه داشته باشد پیش بیاید برای من پیش آمد؛ به عبارت دیگر می‌توان گفت یک خاطره تلخِ شیرین بود.

در حال حاضر ووشو ایران را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

زمانی که دو نفر وارد تیم ملی ووشو می‌شوند هر کدام از این دو نفر که به مسابقات اعزام شوند درواقع روی سکو هستند چون ووشو در ایران بسیار قوی است، به جرأت می‌توان گفت سکوهای اول تا سوم این رشته ورزشی می‌تواند متعلق به ایران باشد.

اختلاف بین بازیکنان در تیم ملی ووشو بسیار کم است؛ در تیم امسال که قرار است در بازی‌های آسیایی جاکارتا حضور داشته باشد شاید اختلاف امتیاز هر بازیکن تنها یک یا دو باشد پس این نیست که نفر دوم خیلی با نفر اول تفاوت دارد.

 از نظر شما دلیل پیشرفت ووشو در کشور چیست؟

شاید بتوان یکی از دلایل پیشرفت‌ ووشو را وجود افراد باتجربه‌ای‌ مثل حسین اجاقی دانست که در رأس کار هستند و عمری را در این رشته ورزشی حضور داشته و همه تجربیات خود را در اختیار ورزشکاران قرار می‌دهد.

به نظر من حسین اجاقی در حال حاضر بزرگ‌ترین وزنه ایران در رشته ووشو است و اگر از تجربیات وی بیشتر استفاده شود پیشرفت‌های بیشتری نیز برای تیم ووشو و شخص ورزشکاران رقم می‌خورد.

پیشرفت ووشو کشور به چند دلیل است که یکی از آن‌ها مدیریت خوب فدراسیون ووشو است و دیگر اینکه کسانی در رأس قرار دارند که خود صاحب تجربه و مدال هستند.

 نظر شما درخصوص وضعیت ورزش و ورزشکاران در ایران چیست؟

وضعیت ورزش در ایران خوب است، ووشو ایران در دنیا تبدیل به یک قطب شده است و حرف اول را می‌زند، بچه‌های تیم ملی جوانان سال گذشته در دنیا اول شدند و پیشرفت‌های زیادی در این زمینه صورت گرفته است.

به نظر شما ورزشکاران ایرانی به‌ویژه در رشته ووشو خارج از کشور می‌توانند موفق باشند؟

کشورهای خارجی مخصوصاً کشورهای اروپایی فعالیت چشمگیری در رشته‌های رزمی همچون ووشو نداشته و ووشوکار چندان مطرحی در سطح مسابقات بین‌المللی هم ندارند، اگر یک ورزشکار ایرانی بخواهد برای آن‌ها بازی کند برایشان اهمیت چندانی ندارد که بخواهند پول زیادی برای وی هزینه کنند، ترجیح می‌دهند در فوتبال حضور فعال‌تری داشته باشند.

 اگر شرایط فراهم شود باز به سراغ ورزش و ووشو می‌روید؟

شاید تا قبل از این ده روز که دوستانم در تیم ووشو در شهرکرد اردو بزنند و هر روز کنار آن‌ها باشم و حس کنم عضوی از تیم هستم این سؤال از من پرسیده می‌شد با قاطعیت می‌گفتم نه؛ ولی الآن انگیزه پیدا کردم تا تجربه‌ای که در این سال‌ها به دست آورده‌ام را در اختیار دیگران قرار دهم.

پیشنهادی برای حضور در ورزش ووشو دارید؟

پیشنهاداتی برای مربیگری دارم و به این موضوع فکر می‌کنم، بعد از اینکه من مجبور شدم از ورزش دور شوم، تنها حسین اجاقی پیگیر وضعیت من بود، وی در این ۱۰ روزی که به‌واسطه اردو تیم ملی به شهرکرد آمد انگیزه بسیار قوی در من ایجاد کرد که یا وارد حرفه مربیگری ووشو شوم یا حداقل در صحنه این ورزش باشم.

مسائل مالی در ورزش چگونه است و این موضوع چقدر برای شما اهمیت داشت؟

مسائل مالی در ورزش اصلاً خوب نیست؛ تا جایی که من می‌دانم 90 درصد از کسانی که حاضر می‌شوند وارد ورزش شوند به خاطر بحث مالی است شاید من اشتباه می‌کنم ولی زمانی که من ورزش می‌کردم بسیاری از افرادی که در رشته ووشو حضور داشتند دچار مشکلات مالی بودند.

متأسفانه چندان به ورزش‌های رزمی در ایران اهمیت داده نمی‌شود بیشتر ورزش‌های توپی است که مورد توجه قرار می‌گیرد؛ یک قراردادی که یک بازیکن فوتبال می‎بندد می‌تواند یکی از ورزش‌های رزمی کشور را در دنیا از جنبه‌های مختلف متحول کند.

آیا تجربه حضور در مسابقات غیرمجاز را هم داشتید؟ نظرتان درباره پولی که در این مسابقات رد و بدل می‌شود چیست؟

من تجربه یک بار حضور در مسابقات غیرمجاز را داشتم ولی ترجیح می‌دهم وارد جزییات اینکه چگونه به این سمت کشیده شدم نشوم؛ پولی که در این مسابقات رد و بدل می‌شود بسیار زیاد است و اغلب ورزشکاران به‌ویژه رشته‌های رزمی تنها به همین دلیل است که به سمت مسابقات غیرمجاز می‌روند.

بیشتر ورزشکارانی که در بازی‌های خارج از چهارچوب تیم ملی در خارج از کشور حاضر می‌شوند فقط برای بحث مالی و پولی است که در این مسابقات جابه‌جا می‌شود چون در این مسابقات برنده و بازنده چندان اهمیتی ندارد و پول است که حرف اول را می‌زند.

بازی‌های آسیایی جاکارتا

بازی‌های آسیایی مهم‌ترین مسابقات در سطح آسیا هستند و کسب مدال در این بازی‌ها بسیار اهمیت دارد، چون بازی‌های آسیایی هر چهار سال یک بار برگزار شده و همه کشورهای آسیایی با آمادگی تمام برای کسب مدال وارد این بازی‌ها می‌شوند و رقابت بسیار تنگاتنگ است.

 چرا ورزش‌های رزمی؟

افرادی به سمت ورزش‌های خشن و پرتحرک تمایل دارند که نسبت به هم سن و سال‌های خود بیش فعال‌تر هستند، خود من بچه که بودم شیطنت زیادی داشتم و حتی پرخاشگر بودم ولی از وقتی وارد ووشو شدم همه هیجان‌ها و انرژی خود را در ورزش تخلیه کردم.

 خاطره‌ای از دوران ورزش خود بفرمایید؟

یادمه در بازی‌های آسیایی گوانجو 2010 در تیم ملی من و یک نفر دیگر بودیم که باید یکی از ما دو نفر اعزام می‌شد، یک ماه در اردو چین بودیم و در آنجا مقابل حریف‌های چینی بازی کردیم؛ در نهایت من برای اختلاف وزن 100 گرم کمتر از بازی‌های آسیایی گوانجو خط خوردم، با هم مسابقه‌ دادیم که مساوی شد، در ووشو وقتی یک بازی مساوی شود تذکر، امتیازها و اخطارها چک می‌شوند و اگر آن هم مساوی بود وزن‌کشی می‌کنند که من 100 گرم از حریفم سبک‌تر بودم و نتوانستم به مسابقات گوانجو اعزام شوم.

نظرتان درباره حضور فرزندتان در ورزش چیست؟

من فعلاً فرزندی ندارم ولی در آینده اجازه نمی‌دهم در ورزش‌های حرفه‌ای حضور داشته باشد، البته ناگفته نماند ورزش برای سلامتی است و هر کسی باید در همین حد ورزش روزانه داشته باشد، ترجیح می‌دهد فرزندم در عرصه هنر فعالیت کند.

 چرا دوست ندارید فرزندتان در آینده در عرصه ورزش فعالیت کند؟ چون خودتان تجربه ناموفق داشتید؟

نمی‌توان گفت تجربه من در ورزش ناموفق یا موفق بوده چراکه من موفقیت را در تشویق دیگران نمی‌بینم، بلکه آن در رضایت خودم از کاری که انجام دادم می‌دانم و همین که در هر دوره از مسابقات توانستم پیروزی‌هایی کسب کنم از خودم راضی هستم.

 توصیه می‌کنید خانواده‌ها فرزندان خود را به رشته ووشو تشویق کنند؟

بله البته به نظر من بخش تالو بهتر از ساندا است ولی در حال حاضر وضعیت رشته‌های ورزشی در کشور خیلی خوب شده و لیگ‌های خوبی برگزار می‌شود که پول خوبی هم به ورزشکار پرداخت می‌کنند.

 چطور وارد عرصه موسیقی شدید؟

بعد از اینکه آسیب دیدم واقعاً دچار افسردگی شدم؛ زمانی مسابقه می‌دادم، قهرمان بودم، مصاحبه می‌کردم و بسیاری از مردم من را می‌شناختند اما به یک‌باره مجبور شدم ورزش را ترک کنم.

بعد از این حادثه زندگی من دچار یک سردرگمی شده بود و نمی‌دانستم چه کار کنم؛ من از بچگی به هنر سیاه‌قلم علاقه داشتم مدتی هم در کلاس‌های آن شرکت کردم اما به خاطر اینکه پول کلاس‌ها و خرید وسایل آن را نداشتم نتوانستم ادامه دهم.

تا اینکه صدای سازدهنی را شنیدم و حال و هوای من تغییر کرد، وقتی صدای این ساز را شنیدم بسیار از آن خوشم آمد به همین دلیل شروع کردم به تحقیق درباره این ساز و چگونگی یادگیری آن.

مدتی به‌صورت خودآموز کار کردم و بعد از آن در کلاس‌های این ساز در تهران حاضر شدم؛ به خاطر علاقه زیادی که به این ساز داشتم روزانه 6 تا 7 ساعت ساز کار می‌کردم تا حدی که بعضی روزها از لب‌هایم خون جاری می‌شد.

بسیار سخت تمرین کردم و ادامه دادم؛ بعد از مدتی اولین موزیک ویدئو این ساز را ساختم البته ناگفته نماند قبلاً آلبوم‌هایی بیرون آمده بود ولی یا کاور بودن یا به‌صورت مجزا ساخته شده بودند و این‌گونه نبود که این ساز محور باشد؛ سپس موزیک ویدئوهای مختلفی تهیه و منتشر کردم که مهم‌ترین آن تیر و باد بود.

در حال حاضر به چه کاری مشغول هستید؟

در کنار موسیقی و آموزش آن به کار عکاسی هم مشغول هستم و سعی می‌کنم از طریق لنز دوربین لحظات شاد و خاطره‌انگیز مردم را ثبت کنم.

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته ازخبرگزاری فارس چهارمحال وبختیاری، تاریخ انتشار 20مرداد 97، کدمطلب: 13970519000633،www.chaharmahal-bakhtiari.farsnews.com