این روزهای صنعت پتروشیمی شاید به تعبیری تاریک ترین روزهای این صنعت باشد. صنعتی که امیدهای زیادی به آن بسته شده بود تا شاید حداقل آن بتواند نام ایران و ایرانی را در منطقه و دنیا مطرح کند. اگرچه صنعت پتروشیمی ایران در دنیا برای خود نامی دست وپا کرده است اما قطعا تمام کارشناسان به این نکته باور دارند که ایران به غول منطقه دراین بخش بدل نشده و هنوز هم برای رسیدن به این جایگاه راهی دشواردرپیش دارد.

اما دراین بین خصوصی سازی شاید به تعبیری بلای جان این صنعت بوده است. چراکه دولت اگرچه در ظاهردست از پتروشیمی ها با واگذاری ها شسته اما در واقعیت با آوردن بندهایی در قراردادهای واگذاری و همچنین گرفتن تعهد از خصوصی‌ها مبنی برنگه‌داشت نیروی انسانی فعال دراین مجتمع‌ها و واگذاری این گرفتاری‌ها به این بخش راه نفس کشیدن این فعالان را به طور کامل بست و درنهایت تنها نتیجه اظهارات گاه و بیگاه مسوولان نفتی از عدم مسوولیت پذیری خصوصی‌ها و ناتوانی آنها در اداره صنعت پتروشیمی است. اما دراین بین جای یک نکته خالی است و آنهم ارائه آمار و ارقامی است که تمام زوایای ریزو درشت این واگذاری و نتیجه آن را مشخص کند. شاید وقت آن رسیده باشد که تیمی کارشناسانه با حضور دلسوزان این صنعت و بدون هیچگونه نگاه سیاسی تشکیل گردد و با بررسی تمام جوانب این واگذاری به مشکلات و دغدغه ها بپردازد و تلاش گردد تا مشکلات قانونی و اجرائی را برطرف سازد. چراکه اگر از همین امروز هم تلاش برای بهبود شرایط این صنعت آغاز شود بازهم یک روز جلوتر از ویرانی قدم برداشته ایم. چراکه وضعیت امروز صنعت پتروشیمی که بلای جان طرح‌های در دست اجرا نیز شده است آینده این صنعت را به شدت تهدید می‌کند. به هرحال باید باشند کسانی که به این سوال‌ها پاسخ دهند که به راستی خصوصی سازی با صنعت پتروشیمی چه کرده است؟ و یا کدام یک از بخش‌ها مقصر وضعیت امروز این صنعت هستند؟ دولت با قوانین یک طرفه و خودخواهانه اش مقصر است و یا خصوصی‌هایی که با نمائی رنگین از درآمدهای کلان این صنعت و بدون پشتوانه کارشناسی و بررسی قوانین دست و پاگیر دولت با هزار امید و آرزو یک مجتمع را خریده اند؟

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته ازوب سایت خبری نفتی ها ، تاریخ انتشار: 27 مرداد 1397 ، کدخبر3360: ،www.naftiha.ir