بهزاد هنر مینیاتور را ابتدا نزد میرزا حسن پیکرنگار آموخت. استعداد او در فراگیری این هنر به حدی بود که پس از گذشت مدت کوتاهی، بسیاری از سفارشهایی را که به میرزا حسن داده میشد، او انجام میداد. سرانجام بهزاد موفق شد در 18 سالگی کارگاه مستقلی برای خود دایر کند و به تنهایی مشغول به فعالیت در زمینهی مینیاتور شود.
بهزاد با توانایی خاصی که داشت آثار مینیاتور قدیمی، به ویژه کارهای کمالالدین بهزاد و رضا عباسی را روی کتابهای خطی پیاده میکرد. کار او در این زمینه به قدری بینقص بود که فتوحالسلطنه، کار مینیاتور بهزاد روی کتاب خمسهی نظامی را به اسم قدیمی بودن به قیمت گزاف در اروپا فروخت، بدون اینکه سهمی برای بهزاد در نظر بگیرد.
با این حال، هنر سنتی و کار به شیوهی مینیاتوریستهای قدیمی، بهزاد را راضی نمیکرد، به همین دلیل برای مطالعه و آشنایی با نقاشی جدید و مدرن، بارها به اروپا سفر کرد. او در آن سالها علاوه بر پژوهش و مطالعه، تابلوهای زیبایی خلق کرد و آنها را در نمایشگاههای متعدد هنری در ایران، اروپا و آمریکا به نمایش گذاشت.
از این نقاش و مینیاتوریست آثار بسیاری به جا مانده است که از آنها میتوان به تابلوهای ایوان مدائن، فردوسی و قهرمانان شاهنامه، ابنسینا بر بالین بیمار عشق (در دو تابلوی مختلف)، صاحبان طلای سیاه، حافظ شیراز، نیمه شب حافظ، شب حافظ، اندیشه حکیم ابوعلی سینا، پند خیام ( در دو تابلوی مختلف)، دختر رز (در سه تابلوی مختلف)، خیال، دو دلداده، موسی و شبان، خواب خوش، بهرام و گلاندام، نگاه، بهار و جوانی، آفرینش از نظر خیام، ناز، قیام کاوه آهنگر، اسرار ازل، عصیان، خسرو پرویز، در جستجوی انسان تابلوی نیم تمام، بهشت و دوزخ و طنازی و خیام اشاره کرد.
از افتخارات این هنرمند نیز میتوان به دریافت دیپلم المپیک برای تشکیل نمایشگاه نقاشی المپیک، نشان درجه اول مسابقه نقاشی بینالمللی در شهر «موناپولی»، نشان بوعلی از طرف موزه ایران باستان و نشان درجه اول از طرف وزارت فرهنگ را اشاره کرد.
تدریس در هنرستان هنرهای زیبای دانشگاه تهران و کار در ادارهی کل باستانشناسی از دیگر فعالیتهای حسین بهزاد بود.
بهزاد در ابتدا به کارهای تجاری مشغول بود. کارهای او به سبک هنرمندان قدیمی را در اروپا به قیمتهای بالا میخریدند. دورهای که بهزاد در فرانسه اقامت داشت، اوج فعالیتهای تجاری او محسوب میشد. بازگشت او به ایران نیز مصادف با جنگ جهانی دوم و حضور متفقین در ایران بود که همین موضوع باعث به فروش رفتن تابلوهایش میشد.
بسیاری از پژوهشگران حوزهی هنر بر این باورند که بهزاد مینیاتور ایرانی را به مسیر اصلی خود برگردانده است. هنرمندان مینیاتوریست پیش از بهزاد، مینیاتور را به همان شیوهی مغولی که در ایران رایج بود کار میکردند، اما با ورود بهزاد به این حوزه، مینیاتور ایرانی هویت خود را بازیافت. او با وارد کردن المانها و اشکال ایرانی در مینیاتور سبک تازهای را در این هنر به وجود آورد که مورد توجه قرار گرفت. بزرگنمایی در مینیاتور، ابتکار در رنگآمیزی، ایجاد سایه و حذف ریزهکاریهای زائد از جمله ابتکاراتی بود که بهزاد در هنر مینیاتور به کار میبرد.
در سال 1373 به مناسبت یکصدمین سال تولد حسین بهزاد، موزهی این هنرمند در مجموعه کاخ سعدآباد افتتاح و آثارش در چهار سالن به نمایش گذاشته شد.خانهموزهی حسین بهزاد در خیابان نوفلاح نیز از مکانهایی است که میتوان نگاهی دوباره به زندگی و آثار این هنرمند داشت.
او در طول دوران فعالیت هنری خود نمایشگاههای بسیاری از آثارش را در موزهی هنر مدرن پاریس، چکسلواکی، ورشو، انجمن هنر ایران وآلمان، بروکسل، هند، ژاپن و آمریکا برگزار کرد.
ژان کوکتو، نویسنده،فیلمساز و هنرمند معروف فرانسوی دربارهی بهزاد گفته است:«بهزاد پیغمبر افسونگری است از مشرق زمینِ داستانسرا. اگر همیشه مشرق زمین به قصههای هزار و یکشب و کاخهای طلایی و کنیزکان زیبایش برای ما داستانها میگفته، این بار، مردی با موهای سفید و چشمان بانفوذ و اندامی با خطها و رنگهایش، اشکال افسونکننده در مقابل چشمان ما گسترده است. بدون شک در مینیاتور قرن ما، یک استاد از جهت قدرت طرح و رنگآمیزی وجود دارد که او حسین بهزاد، هنرمند ایرانی است.»
حسین بهزاد سرانجام در 21 مهر ماه سال 1347 درگذشت.
شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری ایسنا، تاریخ انتشار: 21مهر 1397، کدخبر: ، www.isna.ir