شعار سال : بر اساس تعریف سازمان گردشگری، صنایع دستی و میراث فرهنگی ایران گردشگر کسی است که:
دست‌کم یک شبانه‌روز و به‌مدت محدود از محل اقامت دایم خود به محل مقصد گردشگری‌اش سفر کند
در هتل اقامت کند
در رستوران غذا بخورد
زمانش را در تفرجگاه‌ها و اماکن دیدنی سپری کند
از پاساژها و فروشگاه‌ها دیدن کند
سوغاتی بخرد و سپس به شهر محل اقامتش بازگردد.  
ولی از دیدگاه مدیران و شهروندان مازندرانی (و بویژه در کلاردشتی) گردشگر به کسی گفته میشود که:
با هدف خرید زمین، از تهران یا دیگر کلان‌شهرها به مازندران(و کلاردشت) سفر کند
از ما زمین بخرد
بخاطر تغییر کاربری زمینش و بخاطر ساخت‌وسازهای غالبا غیرمجازش برایش جواز ساخت صادر کنیم
سپس از ما شن و ماسه و دیگر مصالح ساختمانی خریداری کند
در ادامه، ضمن اینکه ما را بعنوان پیمانکار ساختمانی‌اش انتخاب میکند، به دور زمین‌های خریداری شده‌اش دیوار بکشد

بخاطر صدور سند برای زمین‌هایش به ما مراجعه کند و ما نیز برای زمین‌هایش سند صادر کنیم، زیرا زحمت کشیده و به‌دور زمین‌هایش دیوار کشیده و شهر ما را به یک شهر بدسیما و بدمنظر تبدیل کرده است!

سپس یک کارگر افغانی و چند قلاده سگ را بعنوان سرایدار و نگهبان به‌کار گمارد
درصورتیکه بدون مجوز ما به‌دور زمین‌هایش دیوار کشید یا ویلا ساخت، هیچ مشکلی ندارد زیرا می‌تواند با پرداخت جریمه در کمیسیون‌های ماده ۱۰۰ یا ۹۹، مطمئن باشد که از عمل خلاف قانون وی چشم‌پوشی خواهد شد!! یعنی در کلاردشت و مازندران، پرداخت جریمه بابت ساخت‌وسازهای غیرمجاز باعث پاک شدن هرگونه خلاف یا جرمی می‌شود!!!!!
درنهایت، ضمن آنکه آذوقه و توشه‌اش را از تهران یا کلان‌شهرها با خودش به مازندران و کلاردشت می‌آورد، زباله‌هایش را نیز در جنگل‌های هیرکانی و محیط‌زیست محلی رها می‌کند
گاهی نیز برخی از ما به دلیل پوشش نامناسب‌ش یا به اتهام پوشیدن شلوارک و دلایلی چندِ دیگر، وی را به باد کتک و ناسزا بگیریم تا زمان ماندگاری گردشگر در شهرمان را به صفر برسانیم!

منبع: کوروش برارپور(۱۳۸۶ تا ۱۳۹۱)، مجموعه مقالات منتشرشده در مجامع علمی بین‌المللی

شعارسال، بااندکی اضافات و تلخیص برگرفته از فضای مجازی